Το πρώτο κουδούνι στη τάξη
Λαχτάρα η πρώτη γραφή
Μια θέση στο πρώτο θρανίο
Καμάρι μικρός μαθητής
Γεμάτη η σάκα βιβλία
Καρδιά του χτυπά δυνατά
Καμάρι με ύφος που λέει
Θα μάθω να λέω πολλά
Δασκάλα με βέργα στη τάξη
Μουτζούρα η πρώτη γραφή
Η μπάλα παιχνίδι τ' αρέσει
Το πρώτο κουδούνι στ' αυτί
Μια σάκα βιβλία όλη σοφία
τη σέρνω στο χέρι πρωί μεσημέρι
γεμάτη αγάπη γλυκιά συντροφιά
η σάκα για μένα αξίζει για δέκα
κόποι και ώρες μολύβια και γόμες
του νου μου φωνή
λύχνος που καίει παρέα με σάκα
κούραση σκέψης η ετούτη κρατάει
πότε ανοίγει και πότε μου κλείνει
αγάπη δική μου σχολειού μαθητής μου
ζευγάρι σφουγγάρι να σβήνει σε τοίχο
το φάλτσο μου στίχο κριτής η στιγμή
μια σάκα βιβλία ξενύχτια για ώρες
ο ύπνος μου λίγος λιακάδες και μπόρες
πότε με γέλια και πότε με μέλια
κρυφή μου μορφή
η σάκα θα κλείνει για πάντα τη μνήμη
σαν γίνεις ο γέρος στην άκρη σε μέρος
χωρίς τα βιβλία να βλέπουν εσένα
ζωή σου αρένα χωρίς θεατές
κι η σάκα κλεισμένη για χρόνια να μένει
ορφανή μου καλή μου
γριά με ψυχή
Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Το παλιό μου σχολείο μες στο νου μου γυρνάει
παιδικά μου τα χρόνια πως αλλάζουν καιροί
χτυποκάρδια θρανία και η σκέψη ζητάει
κάποιους φίλους να βρει
το παλιό μου σχολείο μία χούφτα ψυχούλες
ένας δάσκαλος τάξη σεβασμός σαν θεός
ησυχία διδάσκει στο χαρτί οι γραμμούλες
που να βρεις και στυλό
μία σάκα για δύο μολυβάκι ξυστό
με σχισμένο βιβλίο και αυτό δανικό
να διαβάζεις με λάμπα πετρελαίου θολή
το παλιό μου σχολείο τι μικρή η αυλή
πόσοι τάχα φίλοι μου ζούνε
οι μικροί μου εκείνοι έχουν γίνει σοφοί
μα η φτώχια του τότε υποθήκη σου δίνει
για αρίστη ζωή
το παλιό μου σχολείο τι σταθμός στη ζωή μου
το θυμάμαι με δέος ας ερχόταν ξανά
ξαργυρώνω μια μέρα μες στη τάξη εκείνη
και ας δω τα στερνά
Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Θέλω να ζήσω μέσα στη τάξη
το χρόνο γυρίσω να γίνω μικρός
να δω τη δασκάλα μ’ αγάπη να λέει
θα γίνεις σοφός
τώρα στο τέλος τα χρόνια εκείνα
στο νου μου ξυπνάνε εικόνες θολές
οι πρώτοι μου φίλοι στο ίδιο θρανίο
το πρώτο σχολείο γλυκές μου στιγμές
μακάρι να ζούσα για λίγο στη τάξη
να κάνω μια πράξη να λύσω σωστά
να σβήσω να γράψω κι ακόμα ας κλάψω
μα θα’ ναι ωραία κοντά μου παρέα
για με αδερφός
ν’ ακούσω φωνή της με δέος να λέει
ετούτο εκείνο προσέξτε τι λέω
αργά θυμηθείτε τα λόγια ετούτα
μπροστά η ζωή
σχολείο καρδιά μου κουδούνι σου τώρα
νεκρό δεν φωνάζει ημέρα χαράζει
μα όμως ακούω φωνή σου γλυκιά
ζωή ομορφιά μου γέρος κοντά μου
κρατώ αναμνήσεις κόλλες ασκήσεις
χτυποκάρδια θρανίων παλμοί της καρδιάς
κλείνω τα μάτια κι τάξη μπροστά μου
βιβλίο στο χέρι πρωί μεσημέρι
να κάνω πως παίζω έστω για λίγο
παλιό μου σχολείο γιατί σ’ αγαπώ
Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Μονάχος θα φύγω μονάχος να ζήσω
έτσι κερδίσω ακόμα ζωή
μονάχος παρέα μα τι πιο ωραία
τα πράγμα κείνα για μένα τι φίνα
ωραία ζωή
θα ζήσω σε βράχο τα πάντα για να'χω
εγώ και η θέα φρέσκο αέρα
δάκρυα λίγα μικρές συγκινήσεις
το άγχος νικήσεις η νέα μορφή
μονάχος θα φύγω μου φτάνει το λίγο
μέρα και βράδυ θα βάζω σημάδι
να παίζω με τόξο χωρίς τουφεκιές
παρέα με φύση κι ο νους θα κρατήσει
τις σκέψεις εκείνες που κάνουν καλό
με δέντρα και ζώα του δάσους οι φίλοι
μια θέα τριφύλλι ζωή σ' αγαπώ
κι αν μείνω για πάντα στο βράχο επάνω
θα είμαι ο κάποιος θα λένε ο νάτος
που μπόρεσε κόντρα να δει τη ζωή
Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Η πρώτη βροχή το πρώτο της δάκρυ
η φύση μελαγχόλησε τα σύννεφα πολλά
και γω να στέκω μοναχός κάπου εκεί στην άκρη
στη τόση ερημιά
παιχνίδι δείχνει το νερό σαν πέφτουν οι σταγόνες
ο ήχος σκέψεις στο μυαλό να είναι πια γνωστές
και ο γιαλός απέραντος γεμάτος πια εικόνες
παρόν το χθες να λες
φύση κερνάς ανάκατες εικόνες που πονάνε
η μοναξιά απλά μετρά τους χτύπους της καρδιάς
και συ με τις σταγόνες σου τις κάνεις να μιλάνε
αόρατα με μιας
πρώτη βροχή μου ξύπνησες λόγια μου ξεχασμένα
της νιότης το φτερούγισμα να ήταν δυό φορές
τι ομορφιά το δώρο σου θα ήτανε για μένα
διπλές και οι χαρές
πρώτη βροχή σε χάρηκα με γέμισες με οίστρο
και μ’ έκανες να πεταχτώ σε μέρος που πονά
μια υγρασία στο κορμί κι ένας γλυκός μαΐστρος
στο νου να με κερνά
Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Ένα σχολειό και η ζωή άλλος
εδώ άλλος εκεί
τα γράμματα τα ίδια
βιβλία γω βιβλία συ
σάκα εγώ σάκα και συ
διάλλειμα παιχνίδια
τόσα τα χρόνια της σπουδής
έλα κοντά και συ να δεις
τι γράφει το βιβλίο
ένα παιδί εγώ και συ ίδια η τάξη δηλαδή
το ίδιο το θρανίο
γράφεις εσύ γράφω και γω
σβήνεις εσύ σβήνω και γω
τα γράμματα τα ίδια
κι όταν τελειώσει το σχολειό
μεγάλοι πάντα και οι δυό
μετράμε τη ζωή μας
χωρίζουν δρόμοι στη ζωή
άλλος εδώ άλλος εκεί
πορεία ξέχωρη θα πει
κι τύχη να μετράει
μια ομορφιά όλο αυτό
κάθε λεπτό κι ένα σχολειό
λάθη εγώ λάθη και συ
μια ομορφιά και η ζωή
όλοι μαζί χωράμε
Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Το μάθημα ίδιο και γω στο θρανίο
χαρτί και μολύβι με ζήλο να γράφω
χωρίς ν’αντιγράφω λόγια σοφά
η σκέψη ταξίδι με λόγια βιβλίου
ο νους κάπου πέρα τι όμορφη μέρα
η φύση ανθεί
η τάξη γεμάτη δασκάλα διδάσκει
με βέργα στο χέρι το μάθημα ξέρει
ακούστε εσείς
εγώ σας διαβάζω σελίδες βιβλίου
σοφού συγγραφέα αντίληψη νέα
ξεχάστε παλιά
ο κόσμος αλλάζει βροχή με χαλάζι
σύννεφα μαύρα η μέρα κουράζει
κι ο νους δεν μιλεί
πολλές ερμηνείες το μάθημα δείχνει
οι άνθρωποι ίδιοι δεν είναι και τώρα
έξω μια μπόρα βροχή κι αστραπή
Μ, ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Μια ερημιά απέραντη δυό γλάροι ξεχασμένοι
δυό πάσσαλοι μουσκέψανε στο βούρκο καρτερούν
δυό κάβουρες εβγήκανε στην άμμο ξαπλωμένοι
περίεργα κοιτούν
το κύμα ήρεμο κι αυτό στη ξέρα απλωμένο
θέλει λιαστεί στη μοναξιά όταν ο ήλιος βγει
πρυάρι εξεκίνησε πρωί αρματωμένο
τι όμορφο πρωί
λίμνη εσύ ένα κορμί στα θαλασσί ντυμένο
ανταύγειες δύο σύννεφα εικόνα σου κοσμούν
το πρωινό ο πίνακας αχνά χρωματισμένο
οι σκέψεις σου μιλούν
η σιωπή μια ομορφιά η μέρα να ξυπνάει
η λίμνη να σαλεύεται απέραντο κορμί
κι ένας μαΐστρος απαλός δειλά να σε φυσάει
της λίμνης το φιλί
διαβάτη στάσου να χαρείς μη φεύγεις παραπέρα
κοίτα μπροστά σου να χαρείς ετούτη τη μορφή
σκόρπα μια χούφτα θάλασσα και πες μια καλημέρα
και κέρδισε ζωή
Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Στο πρώτο θρανίο θα κάτσω να μάθω
τα γράμματα κείνα που φτιάχνουν ζωή
τα λάθη θα σβήσω αφού μελετήσω
και βράδυ πρωί
μεγάλος στα χρόνια μικρός μα αιώνια
θα μένω για πάντα χωρίς μία τσάντα
που έχει βιβλία καλού μαθητή
γι' αυτό θα φοιτήσω ξανά στο σχολείο
ν’ ανοίξω βιβλίο που γράφει ωραία
πως είναι η ζωή
ο δάσκαλος ξέρει να λέει τι πρέπει
ετούτο εκείνο πως πρέπει να κρίνω
πριν γράψω γραπτό
γι' αυτό θα φοιτήσω ξανά στο σχολείο
ζωής μεγαλείο η μάθηση κείνη
που λέει άκου και σώπα όπως και πρώτα
που ήσουν μωρό
Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Ζωή ταξιδεύει πλανήτης γυρίζει
στο χάος της σκέψης στο βάθος του νου
υφαίνει τα λόγια σωστά τα ρολόγια
που δείχνουν την ώρα όπως και τώρα
και όλα καλά
ζωή ταξιδεύει πολλές οι μορφές της
πότε γελάει και πότε δακρύζει
πότε θυμώνει και πότε σε βρίζει
γλυκιά της μορφή
ζωή ταξιδεύει πολλές της οι γνώμες
μα έχει και γόμες να σβήνει τα λάθη
χαρές μα και πάθη ανθρώπων μορφές
ζωή ταξιδεύει πολύς ναι ο κόσμος
άλλος στο έτσι άλλος στο άλλο
μικρό η μεγάλο πολλές αντιθέσεις
διάφορες θέσεις ορμήνιας ζωής
ζωή δεν σε ξέρω πάντα μαθαίνω
γεννιέμαι πεθαίνω τι κάθε στιγμή
και συ ταξιδεύεις χωρίς να γυρεύεις
ποτέ αμοιβή
ζωή σε μαθαίνω σχεδόν κάθε μέρα
μελετώντας τα πάντα αυτά που συμβαίνουν
τριγύρω στη πιάτσα αδύναμα μπράτσα
σηκώνουν καημούς
Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Ξανά μες στη τάξη θέλω καθίσω
βιβλίο ανοίξω σοφός να γινώ
στον πίνακα γράψω δυό λόγια δικά μου
μήπως προκάμω και πάρω βαθμό
η τάξη διδάσκει δεν κάνει τα λάθη
αρκεί να προσέξεις εκείνες τις λέξεις
που παίρνουν μηδέν
γι' αυτό θα φοιτήσω αφού ναι θα σβήσω
τα όσα νομίζω πως ξέρω να γράψω
χωρίς και να κλάψω αφού θα φοιτώ
με νέες ιδέες θα βγω με πτυχίο
οι φίλοι θα λένε μπράβο καλέ μου
άριστος είσαι παράθυρο κλείσε
αέρας μην έμπει και πάρει τις γνώσεις
και συ θε να κλαις
Μ, ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Μια δρασκελιά μια αγκαλιά
μικρή αθώα πασχαλιά
ήσουν παιδί στην αγκαλιά
χάδι εκείνα τα φιλιά
και συ να μη θυμώνεις
αθώο χάδι σ 'αγαπώ
κουλούρι φρέσκο τραγανό
κρεμάω σμάλτο στο λαιμό
και συ να καμαρώνεις
παίζεις παιχνίδι παιδικό
έρωτας τούτος ηθικός
στο στήθος μου κουρνιάζεις
και τώρα βλέπω αστραπές
σύννεφα άσπρα και βροχές
παππού να με φωνάζεις
γελώ κρυφά μονολογώ
πάλι μπροστά το παρελθόν
αγάπες τούτες στο παρόν
κρυφά να με κοιτάζεις
παίρνω χρησμό μες στο χαμό
να ερμηνεύσω τον καημό
μήπως και εξηγήσω
τα εύκολα τα δύσκολα
με ζάλη να τα λύσω
κι αν είναι ψέμα αληθές
κι αν είναι σήμερα το χθες
εγώ θε να χορέψω
ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Η παλιά μου αγάπη στη ψυχή μου κουρνιάζει
περασμένα τα χρόνια νοσταλγώ τις στιγμές
σαν ακούω φωνή της σαν να βλέπω το νάζι
τι στιγμές τρυφερές
η παλιά μου αγάπη ένας κόσμος ονείρου
δυο παιδιά στην αλάνα με αθώες ψυχές
μία έλξη φωλιάζει μια εικόνα απείρου
νοσταλγία το χθες
η παλιά μου αγάπη πόσα λόγια χαμένα
μία στράτα με χέρι ντροπαλά τα φιλιά
και το χάδι του νου μου να λιγώνει εμένα
της αγάπης σκλαβιά
η παλιά μου αγάπη ανεμώνη σε βράχο
μαραμένη κοιτάζει το διαβάτη να δει
να ρωτήσει αν είδε ανθρωπάκο μονάχο
να ρωτήσει αν ζει
η παλιά μου αγάπη μια γωνιά του σπιτιού μου
δυο γλάστρες ανθίζουν αγκαλιά οι ανθοί
πάντα ίδια εικόνα σε μια θέση του νου μου
στα κρυφά μαρτυρεί
Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
