ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ

Εγώ και συ εσύ και γω

χάντρες χρυσές μες στο νερό

ζαλίζουν

χρώμα γαλάζιο πρίμο αντάτζιο 

δυό νότες θυμάμαι το τότε κρατάμε

πιασμένοι με χέρι ο έρως μαχαίρι

ματώνει στολίζει μα πόνο χαρίζει

χωρίς να ρωτά 

μα τώρα που είσαι που σ’έχω ανάγκη

μοναξιά η ζωή μου δεν βγαίνει φωνή μου

μα θέλω φωνάξω σε ίσκιο αράξω

τα μάτια εκείνα που χάνω τι κρίμα

εικόνα σου πάλι τι όμορφο σάλι

σκεπάζει φιγούρα του νου μου μουτζούρα

τρελαίνει  τη σκέψη το χρώμα κοράλλι

αστράφτει στο στήθος σαν φάρος στο πλήθος

εσύ μα και γω

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΡΙΜΑ ΣΤ’ ΑΓΕΡΙ

Πρίμα στ’ αγέρι πρωί μεσημέρι

άσπρο πανί σου μοιάζει ζωή σου

κοιτώ

τους γλάρους εκείνους που μοιάζουν σαν κρίνους

παιχνίδια τ’ αέρα στο κύμα μπρατσέρα

μεθώ

εικόνες του νου μου στιγμές του καημού μου

κοχύλι το στρείδι του βράχου στολίδι 

βαρκάκι στ’ αγέρι μαΐστρο  θα φέρει

φιλιά της που λένε στον έρωτα κλαίνε

γαλάζιο το χρώμα καμένο το σώμα

και γω ξαπλωμένος στην πλώρη δεμένος

μονάχος στη σκέψη μελτέμι θα κλέψει

αφού θα χορέψει στο κύμα επάνω

με δράκους τα βάνω στο τέλος

νικώ

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Δημιουργίες Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

ΚΟΙΤΩ

Κορμί σου κοιτάω στο νου σου χωράω

παιχνίδι ο έρως και γω ένας γέρος 

τη σκέψη δαμάζω κορμί σου θαυμάζω

κοιτώ

εικόνες της νιότης και συ μια θεότης 

ποζάρεις στην άμμο τρέχω προκάμω

πριν φύγεις και χάσω το κούπα τον άσσο

κοιτώ

τα χρόνια περνάνε δεν ξέρω που πάνε

λουλούδι μα τώρα τούτη την ώρα

ανθίζει ποτίζει τη σκέψη που θέλει 

να κλέψει τα κάλλη σε κάποια αγκάλη

κοιτώ

και συ μια γοργόνα του νου μου σταγόνα

δροσιά όπου στάζει σε σκέψη που τάζει

τα όνειρα κείνα τα άσπρα σου κρίνα

κοιτώ

το μπάνιο τελειώνει η ώρα ζυγώνει

να χάσω εικόνα μαρμάρου κολόνα

στάσου για λίγο θέλω να φύγω

στο κύμα εκείνο ψυχή που θα πάρει

μαζί σου πνιγώ 

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΑΛΕΥΕΙ Η ΣΚΕΨΗ

Σαλεύει η σκέψη μες στο νου αστέρι όπου σβήνει

γλώσσα μουγκή στείρο κορμί ανθάκι πανηγύρι

ο έρωτας έχει μιλιά και χάδι όπου δίνει

μπερδεύω σαν κοιτώ

στράτα πλακόστρωτη εσύ το βήμα μου γλιστράει

σαν νοιώθω και το βλέμμα της εμένα να κοιτά

βηματισμός περίεργος αλλού καλέ με πάει

σε χρόνια μου παλιά

έλα μαζί τι με κοιτάς να κάνουμε τη στράτα

να θυμηθούμε τα παλιά τα κάποια σου φιλιά

ζωή που τρέχεις παλαβή μη προσπερνάς τα νιάτα

κράτα μικρά κουπιά

κάνε μια στάση αν μπορείς κι ακούμπησε στον ώμο

να ξαποστάσεις στη σκιά του δόλιου μου κορμιού

κι αν είσαι τώρα ντροπαλή μη παρατάς τον κόσμο

κορίτσι του χωριού

το λυγερό σου το κορμί κλαδί όπου λυγίζει

σαν το φυσά ο άνεμος θυμίζει χορευτή

κι ο ήλιος που ξεπρόβαλε αχτίδα του  χαρίζει

σε σκέψη παλαβή

κι σκέψη μου κι αν σάλεψε το νόημα το ίδιο

κι ο στίχος μου σαν την πληγή λαβώνει και το νου

παρηγοριά τα δάκρυα στη σκέψη τη δική μου

κάποιου παλιού φιλιού

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ  

ΚΑΙ ΓΩ ΣΕ ΨΑΧΝΩ

Και γω σε ψάχνω στη γωνιά

με ζέστη κρύο παγωνιά

του νου μου πανηγύρι

αφρός εσύ μα τη ψυχή

καφές πικρός μια ταραχή

στο χέρι το ποτήρι  

γέρος εγώ αλλού εσύ

θυμάμαι που’σουν το παιδί

χαμόγελο φεγγάρι

τώρα μονάχος όπου ζω

πάνε που λέγανε τα δυό

το δίδυμο ζευγάρι

μια προσευχή κάθε πρωί

ψέμα αλήθεια τι θα πει

νομίζω βοηθάει

σκιά θαμπή σάρκα βουβή

παπούτσι άδειο παρακεί

κοιτά χωρίς κορδόνι

απομεινάρι μιάς ζωής

ποιος ξέρει τώρα τι φορείς

μπορεί κάποιο σανδάλι

και γω σου στέλνω δυό φιλιά

χωρίς να βγαίνει μια μιλιά

πνεύμα εσύ σάρκα εγώ

αλλού εσύ εδώ εγώ

στου νου το χωνευτήρι

γλυκό μου τρεχαντήρι

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ   

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Τα λουλούδια του κ. Μίμη

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Ο ΚΑΦΕΣ

Σβήσε τον ύπνο με καφέ στα κρύα χείλη τώρα

ρούφα  αν θες τη λησμονιά μα και του νου τη σκόνη  

κι ο λογισμός που σταματά το βλέμμα και την ώρα

ξημέρωμα μια μοναξιά χωρίς φωνή του γκιόνη

μια σκέψη στο μυαλό

μουγκός ο ήχος του βιολιού κι δοξαριά φαλτσάρει

και ο καφές μια συντροφιά προδίδει τον καημό

εικόνα τούτη της στιγμής ο χρόνος θε να πάρει

με άγραφο γραπτό

χοντρό φλιτζάνι του καφέ γεννά τις αναμνήσεις

και η ρομάντζα της στιγμής στον έρωτα γελά

δεν αποφεύγεις σίγουρα στιγμές σου να κρατήσεις

γι’ αυτό παραμιλάς

πικρός γλυκός και μέτριος έχει μορφές δικές του

φεγγάρια που αλλάζουνε το σχήμα τη φορά

καμιά φορά φουσκάλες του προδίδουν τις πομπές του

χαρές η συμφορά

μα τώρα τούτος στη γωνιά μες στο χοντρό φλιτζάνι

ξεκούραση το δώρο του σε νου της αγκαλιάς

σκέψη μονάχη διάβηκε μες στο μυαλό σεργιάνι

και συ παραμιλάς

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ΓΕΡΟΣ

Ρωτάτε πως εξέμεινε απάντηση καμία

η όψη του αταίριαστη μια έκφραση βαριά

η κούραση εκέντησε μία μορφή αγία

στον κάμπο ερημιά

ψάχνει να βρει μία σκιά κορμί του ξεκουράσει

ιδρώτας στάζει σαν βροχή ο ήλιος να κερνά

ακτίνες ζέστης  συμφορά δεν βλέπει το να φθάσει

σαν νιώθει τα στερνά

λόγια του νου αδιάβαστα κοντά του τριγυρνάνε

να τα διαβάσει δεν μπορεί φοβάται μη χαθεί

εικόνες τώρα στο μυαλό όλες μαζί χωράνε

μια κύκνεια βοή

σηκώνει βλέμμα για να δει τον κόσμο που αφήνει

πικρό χαμόγελο γλυκό φιλόσοφος αυτός

το κώνειο αγόγγυστα χωρίς μιλιά το πίνει

ζωή ένας καπνός

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Μϊμης Χ. Γεωργόπουλος

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Σκέψεις πολλές μέσα στο νου

τα λόγια πανηγύρι

κλειστό που μένει για πολύ

αράχνες παραθύρι

διάθεση βαριά

μια συννεφιά που χλόμιασε

το χρώμα της σαν θειάφι

απότιστο από καιρό

ξερό είν’ το χωράφι

αέρας ταραχή

θέλω να φύγω από δω

να πάω να χορέψω

σαν το δελφίνι στο νερό

καντρίλιες στον αφρό

τη σκέψη της να κλέψω

δάφνες θυμάρια φυλλωσιές

πανσέληνος γεμάτος

σέρνω ρυθμό στα σκοτεινά

στο ξέφωτο μονάχος

χωρίς κάποια σκιά

κι ο γκιόνης που με παρακολουθεί

τραγούδι με κερνάει

μεσάνυχτα χωρίς ντροπή μια τρέλα

μ’ αγκαλιάζει

με σφίγγει σαν τη μέγγενη

με κάνει να πονώ

και γω που μόνος στέκομαι

στο δάσος και φωνάζω

με συντροφιά τη σιωπή

το όνομα ξεχνώ

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΓΙΑΣΕΜΙΑ

Στην ερημιά τα γιασεμιά

εικόνα του νου άνθος καημού

δεν τα χαρίζω μόνο μυρίζω

μονάχος πονώ

μόνος τα πίνω δίπλα τ’ αφήνω

όρκοι χαμένοι άλλο δεν μένει

κάπελα φέρε θέλω μεθύσω

τσιγάρο να στρίψω τον έρωτα κείνο

σενάριο κλείνω

θα παίξω το ρόλο κομμάτι η όλο

ο ίδιος σκοπός

σέρνω κορμί μου ζάλη μορφή μου

άλλο κοιτάω πάντα ρωτάω

αν είδε κανένας έστω και ένας

φιγούρα δική της γνωστή η μορφή της

κατώφλι να στέκει έστω παρέκει

νεράιδα κορμί της γνωστή η μορφή της

τραγούδι λουλούδι πουλιού ναι το χνούδι

χαϊδεύει μαγεύει και γω να μετράω

τις ώρες εκείνες άσπρες οι χήνες

στα σύννεφα κύκλοι όμορφοι κύκνοι

με γράμματα φύσης να γράφουν τη λέξη

γνωστή στον καθένα

του πόθου φιλί

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

 

  

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

ΖΩΗ

Ζωή κι αν έρχεσαι γοργά κι αν γρήγορα μας φεύγεις

μεθάς τη σκέψη και το νου μια φλόγα στη καρδιά

μεθύσι είσαι δοξαριάς οι νότες σου αγρίμι

πονάς και αγαπάς

ζωή δεν είσαι τίποτα αν χάνεσαι στα δάση

το αχ και βαχ ν’ ακούγεται έστω και με ματιά

το νόημα ζηλεύεται όταν καιρός θα φθάσει

μη ζεις τη μοναξιά

ζωή μη χάνεσαι στο πέλαγος μη μπλέκεις σε φουρτούνες

κάνε γαλήνη ήρεμη να μοιάζει με πνοή

γαλάζιο χρώμα διάλεξε άσπρα πανιά βαρκούλες

το νόημα να ζει

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ