Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

Τα μάτια σου αγέραστα δυό λέξεις που διαβάζω

παιδί του νου ο έρωτας προδίδει μια ψυχή

κοιτώ τη Φώτο διαρκώς το όνειρο θαυμάζω

και γω μες στη βροχή

δεν ξέρω συ μα που κοιτάς μπορεί κρυφά εμένα

άσε τα μάτια ανοιχτά χατίρι στο ζητώ

και κοίταξε να μη τα δω ποτέ να είν’ κλαμένα

αφού τα αγαπώ

μεθά η σκέψη τη φορά αχόρταγα στο νου μου

το ξέρω είναι όνειρο καημός παρηγοριά

που λούζει το παράπονο με άρωμα φιλιού μου

να ήσουν πιο κοντά    

φύτρωσαν  σκέψεις για καλά πλοκάμια στο μυαλό μου

τα μάτια σου τα κρέμασα στο στήθος φυλαχτό

ξεχείλισε ο έρωτας να είν’ για το καλό μου

ευχές για σε κρατώ

και της αγάπης το φιλί το κάνω χελιδόνι

για να πετά ελεύθερο στου νου τον ουρανό

και να κουρνιάζει στη καρδιά ποτέ να μη παγώνει

τα μάτια σου κοιτώ

ΜΙΜΗΣ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Δημιουργίες του κ. Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Δημιουργίες του κ. Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Ο ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ

Σε μια φυκιάδα πλάγιασα

στης λίμνης το κρεβάτι

νανούρισμα ο γλάρος της

φωνή στη σιωπή

του γλαρονιού φτερούγισμα

μια λάμψη το αλάτι

ξαφνιάζει τη στιγμή

λίμνη εσύ σκέψη τρελή

το νου μου ξεφυλλίζεις

σελίδες όπου πάλιωσαν

σε φύλλα καστανά

ο χρόνος μου τα σκούριασε

κιτρίνισαν νομίζεις

γαϊτες  στα νερά

κάθε φορά κι ένας χρησμός

κάθε φορά που βλέπω

τη λίμνη την απέραντη

να στέκει ξαπλωτή

να προσπαθώ μα το Θεό

εξήγηση να δώσω

ποια είναι η μορφή

που με κοιτά κατάματα

λόγια να μη μου λέει

και να μου κλέβει και το νου

χωρίς να με ρωτά

ένα φτερό ενός πουλιού

στη θάλασσα να πλέει

γαϊτα με πανιά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

   

ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΕΩ

Σαλεύει ζωή σαλεύει ψυχή

με σκέψη και με λόγο

κρύσταλλο πέφτει καταγής

σταγόνα αρμυρή

βάρκα κενή στην αμμουδιά

γαλήνη και στο λόγγο

κι μνήμη μοναχή

φτερούγα που δεν άνοιξε

γλαρόνι που πεθαίνει

λόγια κρυφά λόγια μουγκά

μια θάλασσα πλατιά

και γω στη άκρη περπατώ

ανάσα μου δεν βγαίνει

δροσιά χωρίς μιλιά

βουλιάζει η φτέρνα στο νερό

ακούω ψίθυρό της

λόγια δικά μου μα θαρρώ

στο βούρκο περπατώ

καλαμωτή καλλίγραμμη

στη λάσπη πάσσαλός της

το μπάτη να ρουφώ

φτωχός δεν είμαι μάθε το

τα πλούτη μου μια λίμνη

γέννα καημένη μου εσύ

στο κόσμου εραστές

και κέρνα ασταμάτητα

τα όμορφ’ ακρογιάλια

στο σήμερα στο χθες

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

.

Δημιουργίες του κ.Μίμη Χ.Γεωργόπουλου

ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΜΕ ΚΑΡΒΟΥΝΟ

ΠΡΑΣΙΝΑ ΜΑΤΙΑ

Βροχή σταγόνες σιωπή

λακκάκια από λάσπη

ρυάκι γάργαρο νερό

κυλά σε μια σχισμή

πράσινα μάτια έκφραση

και γω μετρώ κομμάτια

ετούτη τη στιγμή

ψυχή φτωχή ο έρωτας

τη νύχτα ταξιδεύει

πετά ψηλά στα σύννεφα

και χάνεται στο φως

αχνάρι στάμπας μες στο νου

το πράσινο φεγγάρι

αγάπης ναυαγός

πράσινα μάτια ξόβεργες

τα θύματά σου κλαίνε

να μη σε δουν από κοντά

μακάρι ναι ποτέ

θύματα τούτα μια φορά

τις σάρκες τους να καίνε

το χρώμα συμφορά  

κλείστε τα μάτια φίλοι μου

τυφλοί να γεννηθείτε

μια σφίγγα ολοζώντανη

μορφή εξωτική

μη το σκεφτείτε από κοντά

τα μάτια της χαρείτε

θα χάσετε το φως

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

 

Δημιουργίες του Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Δημιουργίες Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

ΒΑΜΜΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΜΑΛΛΙΑ

Μιά σιωπή κραυγή πουλιού

εικόνα τούτη μες στο νου

ο έρωτας ανθίζει

βαμμένα κόκκινα μαλλιά

ένα κορμί πόσα φιλιά

ζαλίζει

λαχτάρα συ ύπνος βαθύς

ένα ποτήρι θέλεις να πιεις

για να μεθύσεις

βαμμένα κόκκινα μαλλιά

σκέρτσου κορμί ω! τι προίκα

μας πνίξεις

κρυφά μιλούν οι σιωπές

έλα και πες εσύ αν θες

ένα φιλί σκέψη θολή

γέννα καημένη μου ψυχή

πόθους ονείρου στη στιγμή

τι κάλλη

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΑΡΑΧΗ

Συννεφιά που θαμπώνει

μία σκέψη ζυγώνει

σαν τις άλλες κι αυτή

ταραχή όχι λήθη

στο μυαλό παραμύθι

ένας στίχος γραμμένος

μα εγώ ξεχασμένος

και η μέρα βροχή

την εικόνα κρατάω

δεν το δείχνω περνάω

ένα μύρο τριγύρω

άρωμά της μυρίζω

μια εικόνα θολή

η ματιά της σαν σκέψη

έναν νου έχει κλέψει

δύο χείλη κοχύλι

ακρογιάλι μα πάλι

ταραχή τ’ όνομά της

μοναχός ο διαβάτης

στ’ ακρογιάλι κοράλλι

λαμπυρίζει φωτίζει

στο νοτιά φόρεμά της

μία σάρκα προικιά της

μιά εικόνα στη σκέψη

έναν νου έχει κλέψει

να ξεφύγω για λίγο

δεν μπορώ κάπου πνίγω

συναισθήματα κείνα

ταραχή άσπρα κρίνα

είμαι λάθος διαβάτης

ο χρησμός θε να πει.

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΟ ΚΑΜΑΡΙ

Και συ τιμή για τους νεκρούς

και σεις για παλικάρι

τριγύρω τώρα σιωπή καρδιές  

μα πως χτυπούν

μάτια γεμάτα δάκρυα

ανάστημα με χάρη

εγγόνι να κοιτούν

κράτα παππού ανάσα σου

κράτα γιαγιά το δάκρυ

το τώρα υπερήφανο

το πριν ακόμα ζει

άγνωστε συ για σήκωσε

νεκρός εσύ δεν πέφτεις

παράσημο τιμής

κι σιωπή σαν δάφνινο

στεφάνι να στολίζει

και η στιγμή με νόημα

για πάντα θε να ζει

ένα μπουκέτο στόλισε

το νόημα δακρύζει

χωρίς να’χει φωνή

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ