ΤΟΥΡΛΙΔΑ

Μια δρασκελιά η σκέψη μου δυό λόγια στο χαρτί μου

κάθε φορά που σκέφτομαι το πρόσωπο μεθά

βαθιά στο νου μου έρχεσαι σαν νότα στη ζωή μου

και συ μια δρασκελιά

τραγούδι είσαι του γιαλού στην άκρη ξεχασμένη 

στέκεις εκεί στη μοναξιά γοργόνα ξαπλωτή

ένα κορμί της θάλασσας μορφή αλατισμένη

βουνό η Αλυκή

Τουρλίδα κόρη του γιαλού η ομορφιά σου πνεύμα

της φαντασίας όνειρο με στίχο τραγουδάς

πάντα κερνάς μέσα στο νου ένα δικό σου γεύμα

στο νου πάντα χωράς    

γυναίκα συ του λιμανιού της αμμουδιάς ξαπλώστρα

ξομολογήματα στιγμής ανάσα  του καημού 

της σκέψης το φτερούγισμα το κάνεις συ σαν μόστρα

ανταύγεια του γιαλού  

Τουρλίδα χώρος ξέχωρος ο έρωτας γεννιέται

ο ποιητής εμπνέονται και συ τον βοηθάς

και στο κορμί σου τ’ αρμυρό η σκέψη του πλανιέται

αφού ναι τον μεθάς

κλείνω τα μάτια κι έρχομαι με λογισμό κοντά σου

πίνω το μπάτη του γιαλού πίνω και το μαΐστρο

κάνω τα χέρια αγκαλιά και σφίγγω το κορμί

κι ο νους μου που τρελαίνεται συνθέτει έναν στίχο

πονά μα δεν μιλεί

ΜΙΜΗΣ  ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

   

ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ

Βήμα ζωής το πέλμα σου μια μέρα τούτη τώρα

αέρας όπου φύσηξε το χάδι του γλυκό

κι ο λύχνος με τη φλόγα του μου έδειξε την ώρα

να βρω ξανά ρυθμό

έλα και συ να προστεθείς ακόμα μία χάντρα

στο κομπολόι της ζωής να γίνει πιο βαρύ

για να κλειστό μες στην αυλή πελώρια η μάντρα

κι αυτό μία μορφή

κάμε ρυθμό το δρόμο σου τη μέρα σου φροντίδα

διώξε τις σκέψεις τις κακές και χάιδεψε το φως

και δρόσισε τη δίψα σου έστω με μια ρανίδα

να γίνεις συ θεός

Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Εικόνες της σκέψης με χρώμα γαλάζιο

το φως του ηλίου γεμίζει καρδιές

σηκώστε τα χέρια να πιάστε  αστέρια

γλυκές ομορφιές

η γη μας γιορτάζει και τι δεν μας τάζει

ανοίξτε τα μάτια και πάρτε ελπίδες

ζωής σας ασπίδες άλλο το χθες

οι πρώτες ειδήσεις στ’ αυτιά μου με γέλια

η φύση κερνάει δυό νέες στιγμές

γελάω που βλέπω το φως των χρωμάτων

δεν ξέρω τι λες

γαλάζια γυναίκα μια θάλασσα μπέσα 

ποτέ της δεν κλαίει μα πάντα σου λέει

αν έχω το κύμα σε λίγο μπουνάτσα

κουβέντα μη λες

εικόνες ψυχής μου ειδήσεις μυαλού μου

η μέρα γελάει θεός μου κερνάει  κι αυτό

να μου φτάνει λουλούδια στεφάνι ωραίος

ο Μάης στολίζει καρδιές

αυτές τις ειδήσεις τις κάνω κορνίζα 

τους δίνω ελπίδα χαρά για να ζω

και παίζω τραγούδι του Μάη λουλούδι

με νότες στο πιάνο και φτιάχνω τη μέρα

χωρίς να μπλοκάρω το νου που ζητάει

κάπου να πάει ο δόλιος να ζει

Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ  

  

ΕΜΒΟΛΙΟ ΣΤΑ ΣΚΑΡΙΑ ..Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΕΡΔΟΣ

Κόσμε φοβάσαι αγόρασε να’ χεις 

εμβόλιο φτιάχνω να μην αρρωστήσεις

ζωή μια κλωστή σου ο χάρος αυλή σου

τρέξε πληρώσεις έστω με δόσεις 

εγώ το πουλώ

φτωχέ μου λαέ μου πάντα το θύμα

σε τούτο το κύμα μεγάλο τσουνάμι 

μαύρο κατράμι όλα γνωστά τους

το τέλος μα κέρδος και συ να πληρώνεις 

το μάρμαρο τούτο χωρίς να το θέλεις 

μικρέ μου λαέ

σκοτώνω κερδίζω εύκολο κέρδος 

μετοχές ανεβαίνουν στα ύψη πηγαίνουν

δώσε και μένα τα’ χω χαμένα τρέχω

να πάρω μην έρθει ο χάρος και με ‘βρει

γυμνό 

και τέλος τα ίδια θανάτου παιχνίδια

ζωή ξαναρχίζει με νέες ιδέες η φύση διδάσκει

αυτή τη φορά !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

  

ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ

Μένω στο σπίτι το λένε ειδήσεις 

μπορεί να χωρίσεις αν βλέπεις την ίδια

μια μούρη γαϊδούρι δεν παίρνεις μιλιά

γυρίζω την πλάτη δικό της γινάτι 

μιλάω στον τοίχο ακούω τον λύκο

ουρλιάζει φωνάζει μη κάνεις ετούτο

πάλι το φρούτο το τρως δεν ρωτάς

μένω στο σπίτι το λέει κουβέντα

φοβάμαι κολλήσω ιό συναντήσω

ιός είναι μέσα δεν έχει πια μπέσα

άλλο της λέω άλλο μου κάνει

νερό στη λεκάνη πάλι θα πλύνει

μεγάλη οδύνη το μέσα τρελαίνει 

ακόμα μου πλένει κουρτίνες σεντόνια

χαλιά μα και ψώνια σιγά ρε γυναίκα

είσαι το δέκα το ξέρω πως είσαι σπουδαία 

Κυρά.

Μένω στο σπίτι κελί δεκατρία

μικτό με κυρία σκύλος με γάτα

το ναι και το όχι δεν πάει πιο πέρα

στ’ αυτιά μου φλογέρα ο ήχος φωνή της

το ράδιο παίζει τραγούδια μοντέρνα

τσακίρ το κέφι κρατά κι ένα κέφι

φούστα κλαρωτή και γαρίφαλο στ’ αυτί

μένω στο σπίτι τέζα ο τύπος ανύπαρκτος

χτύπος καρδιά μου χτυπάει πάει δεν πάει

ιό βλαστημάει στον Άδη να πάει δεν θέλω

ΝΑ ΖΩ

Μ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΑΤΙΜΗ ΣΚΕΨΗ

Η άτιμη σκέψη μια κάλπικη λίρα

μικρός ανθρωπάκος νεκρός ναυαγός

ζωή που περνάει τα λάθη μια γύρα

κι ο νους να δηλώνει πως είναι βουβός

η άτιμη σκέψη βαθιά ριζωμένη 

φυτρώνει μονάχη σε βράχου ρωγμή

και συ όλο ψάχνεις να βρεις ειμαρμένη 

του κάκου καημένε ψυχή σου κενή 

δική σου η σκέψη δεν θέλει ν’αλλάξει

υπέρβαση κάνεις μα όχι εσύ

φοβάσαι το ξέρεις κι ο νους δεν θα ψάξει

αφού μου κοιμάσαι τον ύπνο βαθύ

την άτιμη σκέψη θέλεις πετάξει 

ζηλεύεις τους άλλους μα πόσο πονείς

σκαρί σου δικό σου το ξέρεις θα φράξει

στη στράτα εκείνη που θέλεις διαβείς 

Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΓΥΡΙΖΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

    

Γυρίζω στο σπίτι βγάζω τα ρούχα

βγάζω παπούτσια πλένω τα χέρια

πλένω τη τσάντα βράζω τη μάσκα

λιάζω τραγιάσκα ψεκάζω το χώρο

τα είδη το δώρο γραμμή απλωμένα

μπουγάδα αράδα στο μπάνιο το σώμα

τ’ αλείφω  με χρώμα και αν μου ασπρίσει

εκεί ο ιός

παίρνω καινούργια νερό στα παγούρια

αμάν μια φαγούρα τι είναι ετούτο

το βλέπω και τρέχω οινόπνευμα βάζω

το σπίτι ψεκάζω διαβάζω σελίδα μικρή

κατσαρίδα πως μπήκε στο σπίτι ψάχνω

τη τρύπα αμάν ρε τη βρήκα τσιμέντο

της βάζω τη τρύπα τη φράζω λαχάνιασμα

κάργα τηλέφωνο Πάργα ο θείος καλεί

η θεία νομίζει πως έχει κολλήσει

μα έτσι μου λέει ή τσάμπα μου κλαίει 

φουστάνι καινούργιο να πάρει ζητάει

αλλιώς δεν θα πάει στο γάμο αυτή

και γω στο κρανίο τα νεύρα μου τέζα

στο χέρι το σπρέι που γράφει ναι τέζα

ψεκάζω το χώρο με μάσκα στη μούρη

γλυκός σαν γαϊδούρι γκαρίζω μονάχος

μικρός ταυρομάχος κοντεύω πνιγώ

το τέλος με βρίσκει ανάσκελα χάμω

νταβάνι να βλέπω το σπίτι γυρίζει

φωνάζω του κάκου κανείς δεν ακούει

πολύ ταβατούρι για έναν ιό

Μ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ 

Η ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΜΑΗ

Χρώμα της φύσης ο μήνας κερνάει

ο έρως ανθίζει λουλούδια τρελά

μαλλιά ξεπλεγμένα αέρας φυσάει

η μέρα γελάει σκορπά ευωδιά

η πρώτη του Μάη δυο πράσινοι κλώνοι   

ζευγάρι στο κάμπο φιλιά σαν δροσιά

στεφάνι καρδούλα μια θέση μπαλκόνι

ο έρως γιορτάζει αυτή τη φορά

και γω δυό λουλούδια στο χέρι κρατάω

και τρέχω να πάω αγάπη να βρω

σαν ψάχνω τριγύρω με σκέψη μεθάω

στο κάμπο που τρέχω γι’ αυτή τραγουδώ

στεφάνι με άνθη στολίσω εσένα

τι χρώμα θεέ μου δεν ξέρω τι ζω

το τέλος αν έρθει ας έρθει με σένα

κι ο θάνατος έρως αυτό επιθυμώ 

Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΤΗΝ ΤΑΒΕΡΝΑ

Στο τραπέζι πάλι μόνος η γυναίκα μου πιο πέρα

η απόσταση δυό μέτρα ρε γκαρσόνι έλα μέτρα

τι θα πάρεις φωναχτά θα στα φέρω ναι σπρωχτά

τραπεζάκι με δυό ρόδες που τσουλάει μοναχό

φορτωμένο με ποτήρι με μπουκάλια και σαλάτες

θα τρακάρει σε διαβάτες να κυλάει πέρα δώθε

δεξιά αριστερά μέχρι να’ρθει ρε σε μένα έχω

φύγει για τα ξένα άστο φίλε θε ν’ αργήσω 

τη κοιλιά μου γω ταΐσω  σου χαρίζω τον κεφτέ

και γω νόμιζα πως κάνω ρε μαζί σου και σεφτέ 

είστε τρεις ο ένας όχι να καθίσει να πιο πέρα

σαν να είναι σαν λεπρός ε! ας φάει μοναχός

με δικό σας το κουτάλι το ποτήρι το νερό

το ψωμάκι η πετσέτα ας το κράτα και τα ρέστα

έχουμε δικό μας φέρει φαγητό και κατσαρόλα

μη σκοτίζεσαι ρε φίλε όπως βλέπεις τα’χω όλα

το τραπέζι θα πληρώσω και λαδόκολλα θα στρώσω

τον ιό για να τυλίξω όχι τώρα δεν θα βήξω  έχω

μάσκα και τραγιάσκα και οινόπνευμα για χέρια

χειρουργείο το τραπέζι κι μαρίδα μες στη μέση

άντε φίλε μου Ανέστη άμα γω  ρε σου ξανά’ ρθω

τρύπησέ μου ναι τη μύτη πιο καλά είναι στο σπίτι

όταν φύγει ο ιός κράτα θέση αν υπάρχει 

και θα σου ‘ρθω μοναχός

Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΤΕΦΑΝΙ ΣΤΟ ΤΟΙΧΟ

Στεφάνι στον τοίχο θα γράψω το στίχο

τη μέρα ετούτη  γιορτή της ζωής

λουλούδια του Μάη άλλο δεν πάει  

να πάρω ελπίδα να ζήσω γλεντήσω

σχεδόν πριν κολλήσω ιό στο λεπτό

λουλούδια στεφάνια στολίδια γιορντάνια

αγάπες ανθίζουν σε τοίχους μπαλκόνια

στεφάνια καρδούλες να μοιάζουν φουφούλες 

συνθέσεις χρωμάτων η μέρα γιορτή

στεφάνια με άνθη η πόλης ανθίζει

η σκέψη βαδίζει ο έρως συνθέτει

σονάτες και έργα ορχήστρες να παίζουν

ο κόσμος χορεύει κι ο νους να γελά

στεφάνια στολίζουν τους τοίχους με χάρη

γλυκιά μου αγάπη έλα να πάρεις λουλούδια

καρδιάς μου τα πλέκω καρδούλα για σένα

μικρούλα που τρέχεις στον κάμπο μικρή

πεταλούδα εικόνα χρυσή

στεφάνι στον τοίχο κρεμάω για σένα

το βλέπεις  δακρύζεις σαν μόνη βαδίζεις

με βλέμμα χαρίζεις κρυφό θαυμασμό

κι μέρα ετούτη το κόκκινο χρώμα σαν αίμα

κυλάει στις φλέβες που γράφουν τη λέξη

ποθώ

Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ