ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Στρίβω το κέρμα του ιού παιχνίδι του θανάτου

θε να γλιτώσω ή χαθώ η τύχη μου μιλά

και του ιού η όρεξη να έρθει στα καλά του

να πάψει να κολλά

κέρμα εσύ διπρόσωπο που στρίβεις στον αέρα

μέχρι να πέσεις εις τη γη λαχτάρα η ζωή

μη γράψεις φίλε μου κοντέ κακό μέσα στη μέρα

ας το να ξεχαστεί

η ομορφιά δεν παίζεται σε τούτο το παιχνίδι

το ρίσκο είναι θάνατος κι ο έρωτας ζωή

μακάβρια παράσταση μη παίζεις στο σανίδι

ο θίασος κραυγή

γιαυτό και γω το σταματώ το κέρμα το χαλάω

δίνω αξία κάλπικη πληθωρική τιμή

και συνεχίζω το ποτό και μάλιστα κερνάω

εβίβα ρε ζωή

Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΑΘΑΡΙΖΩ

Καθαρίζω τα χερούλια τις ντομάτες τα μαρούλια

τα παπούτσια και τα χέρια ΚΑΘΑΡΙΖΩ την πετσέτα και τη χτένα

τα μπουκάλια ένα - ένα

πλένω ρούχα και μαχαίρια και ποτήρια όπου πίνω

και ακόμα και το σπίνο 

πλένω δόντια και μασέλα του αλόγου ναι τη σέλα 

καθαρίζω τα κουστούμια τα παστέλια τα λουκούμια

καθαρίζω τα πατάκια και τα γένια τα μουστάκια

τη τσατσάρα και τη βούρτσα και της κάνω και τα

γούστα τα’ χω πάρει στο κρανίο μαθητής εις το

θρανίο πανελλήνιες θα γράψω στα γεράματα

σχολείο με’χουν κλείσει σαν θηρίο ένα μήνα

στη στενή τέρμα φίλε το βιολί 

θε να στήσω γω καρτέρι στον ιό το μεσημέρι

θα του ρίξω μπαταριά κάπου κει ναι στη γωνιά

…να τος έρχεται στη ζούλα μασκαράς φορά

 φουφούλα κάνει δήθεν τον οικείο κι όμως

είναι το θηρίο μη κουνιέσαι ρε γυναίκα θε

να ρίξω μπαταριά τον ξαπλώνω στα σκαλιά

και τραβάω  τη σκανδάλη και ακούγεται ο κρότος

ένα μπαμ μέσα στη νύχτα οι γειτόνοι μες στη τσίτα

και τα τσάμια ραγισμένα τα ποτήρια ναι σπασμένα

 η γυναίκα ξαπλωμένη και λιπόθυμη  να μένει

το πουλί ρε να φωνάζει το γατί να σκαρφαλώνει

τη κουρτίνα να ξηλώνει οι γειτόνοι να φωνάζουν

φονικό μέσα στο σπίτι την  εσκότωσε τη γραία 

ο τρελός με τον ιό πω πω πω τι φονικό

Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

  

ΓΥΡΙΖΩ ΠΙΣΩ ΤΗ ΖΩΗ ( εις πείσμα του ιού )

Δίνω ζωή στο θάνατο στα δάκρυα φρεσκάδα

και στο καμένο το κερί τη φλόγα που’χε πριν

διώχνω τα μαύρα σύννεφα και φέρνω γω λιακάδα

ιέ μην ομιλείν

άδικος θάνατος αυτός αφύσικο το τέλος

σπάω το βέλος με τη μια γιατρεύω τη πληγή

γίνομαι μάγος της στιγμής αλλάζω και το έλος

 καθάρια η πηγή

λύχνε εσύ της προσευχής που φέγγεις το κατώι

μη σταματάς τη φλόγα σου ελπίδα ζωντανή

πόσα τα μάτια κλάψανε αμέτρητο το σόι

αυλαία η σκηνή

τώρα με γνώση και με νου το θάνατο νικάω

το άδικο απείθαρχο θα πάψει να μιλά

και γω με θάρρος θα νικώ και τη ζωή κερνάω

ιέ εσύ φονιά

Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΟ ΣΠΡΕΪ………..

            

Έχω πάρει ένα σπρέι κυνηγάω τον ιό

μια μυγοσκοτώστρα κι ένα φέρετρο μικρό

έχω αρχίσει απ’ το μπάνιο έχω φτάσει στη κουζίνα

έχω ρίξει στα κρεβάτια διαδρόμους καναπέδες

έχω ρίξει και στα πιάτα κατά λάθος στους κεφτέδες 

στα κρεμμύδια στα μαρούλια και στις πόρτες

στα χερούλια

το ντουμάνιασα το σπίτι έχω ρίξει στο σπουργίτι

περιστέρια καλιακούδες στα σκουπίδια και στις φλούδες

έχω ρίξει στη γυναίκα όπου μοιάζει Βελιγκέκας 

έχω βγάλει και το άχτι ρε γυναίκα κάνε κάτι

θα μας φάει ο ιός όπου μοιάζει αχινιός 

είναι μαύρος σαν κατράμι και στο μέγεθος σουσάμι 

πάλι λίγο το φαΐ σου απ’ τη θέση σου κουνήσου

κάτι βλέπω να γυαλίζει θα του ρίξω μπαταριά

πρόσεχε καημένε άντρα όχι πάνω στη κοιλιά

μα δεν βλέπεις που το ρίχνεις ρε στραβούλιακα 

κοντέ μη τα πάρω στο κρανίο 

θα  τη φας στο ντεκολτέ

έλα τώρα θ’ αρπαχτούμε για τον άτιμο ιό ?

δεν πειράζει κι αν πεθάνεις μόνο να΄βγει σε καλό  

το ντουμάνι μ’ έχει κάνει σαν κουρέλι στη λεκάνη

δεν μπορώ να περπατήσω μια ζαλάδα σαν λιακάδα

κουτουλάω ρε στους τοίχους απαγγέλλω κάποιους στίχους

Παλαμά μα και Δροσίνη η γυναίκα μου τα πίνει

Έχει πάρει δυό σφηνάκια και αρχίζει τα χαδάκια

γαργαλιέμαι και φωνάζω ρε γυναίκα ο ιός   

βλέπει τσόντα ο μικρός 

ας τον τώρα να ξεδώσει πριν αυτός ρε 

μας σκοτώσει έλα τώρα δεν πειράζει

είναι ξένος απ’ την Κίνα έχει μάτια του λοξά

σαν κουμπότρυπες μου μοιάζουν μου θυμίζουν

κουμπαρά ! 

ρε το σπρέι τι μου κάνει περιπέτειες με βάνει

ρε ιέ άμα σε πιάσω και ζεστό νερό θα βράσω

θα σε βάλω να σε βράσω και κατάπλασμα θα φτιάξω

για ν’ αλείψω το κορμί μου με μια φίνα αλοιφή 

το εμβόλιο το βρήκα είμ ‘ ο πρώτος εις τη ΓΗ

Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ 

Κορωνοιος

Δεν ρωτά γιατί το κάνει με κανόνια να σκοτώνει

τον κοσμάκη για το κέρδος και ρωτά να πάρει μέτρα

πριν ιός τον απειλήσει μα αλήθεια ας μιλήσει

να μας πει γιατί το κάνει βομβαρδίζει ασυστόλως 

με στρατό μα και με στόλο αδυνάτους ο λελές 

ο αγράμματος να  λες 

θα πληρώσει για τη πράξη σαν ιός θα τον αρπάξει

απ’ το πέτο κι απ’ τ ’αυτί θα ρωτήσει δηλαδή 

να του πει γιατί το κάνει τόσο κέρδος δεν του φτάνει?

φαταούλα φαφλατά τώρα συ θα φας σκατά

κι ο μικρούλης ο ιός που’ ναι τώρα και σοφός

ξέρει πότε θε να φύγει όταν όλοι σεβαστούνε 

και εν χορό αυτοί του πούνε θε να δούμε τη ζωή

την ουράνια εντολή όπου λέει για τη φύση 

πως δεν τρώει τα παιδιά της πάτε όλοι αγκαλιά της

και μονιάσετε μ’ αγάπη όχι ψέμα κι αυταπάτη

η ζωή είναι ωραία εάν έχεις μια παρέα σεβαστείτε

την αξία ναι του άλλου παρουσία και αρχίστε το χορό

και φωνάξτε σαγαπώ ο πλανήτης θα γελάσει και

αμέσως θα κεράσει φάτε πιείτε ρε παιδιά άντε

και  γυροβολιά !!!! 

Μ.Γ

ΨΕΥΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ( ο πλανήτης Γη )

Ένας ιός αόρατος ένας ιός μικρούλης

μια δύναμη  ανίκητη εμάς να κυβερνά

μια δρασκελιά το βήμα του ο κοντορεβιθούλης

τον κόσμο ξεγελά

κόσμε τα λάθη σου μετρούν δεν είναι μόνο ένα

πορεία λάθος διάλεξες το βήμα σου κουτσό

και το παιδί που γέννησες εστράβωσε στη γέννα

σου βγήκε  και τυφλό

κόσμε τα χέρια σου κοντά θέλουν  πολλά ν’ αρπάξουν

ψεύτικος είσαι φαίνεσαι αδίκως μου γελάς

οι πράξεις σου μου δείχνουνε πως θέλουνε να τάξουν 

αυτά που δεν κρατάς

μεθά ο πλούτος  και το νου μεθά και τη μορφή σου

η έννοια  απρόσωπη σε κάνει να πονάς

θάβεις συχνά το νόημα κι ακόμα το κορμί σου

δεν ξέρεις που πατάς

σκέψου λιγάκι λογικά το μέτρο σου η φύση

η αρμονία βάλσαμο γιατρεύει τη ψυχή

ισορροπεί την ύπαρξη χωρίς καμία κλήση 

μπορείς εσύ σωθείς

Μ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

  

ΚΑΙ ΓΩ ΠΕΡΠΑΤΩ ..

Και γω βαδίζω ζωή μου κερδίζω 

με σκέψεις στο νου μου γλυκές συντροφιές 

παρέα ετούτη όλα τα πλούτη 

ξεφεύγω μονάχος ζωής ταυρομάχος

 αγώνας μιά πάλη μπορεί και μιά ζάλη 

μα πάντα γλυκιά

βαδίζω στο δάσος εικόνες της φύσης

της σκέψης οι λύσεις της νύχτας το φως 

ελάτε μαζί μου να γίνουμε όλοι 

του νου περιβόλι αθώες  ψυχές

βαδίζω και βλέπω τα χρώματα κείνα

άσπρα τα κρίνα απέραντος τόπος

γαλήνη θα γίνει η σκέψη που λέει

καράβι που πλέει σε λίμνης μορφή

το τέλος το βλέπω μια στράτα δική μου

η σκέψη καλή μου γλυκιά συντροφιά

γιαυτό δεν γυρίζω να δω παρελθόν μου

κοιτώ το παρόν μου σαν κέρδος ζωής

Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΡΕ ΠΟΥ ΠΑΜΕ

Πλένω χέρια  πλένω  πόδια πλένω ψάρια και χταπόδια

πλένω όλες τις μπουγάδες τρώγω μόνο ριγανάδες

πλένω τοίχους και παντζούρι και νερό από παγούρια

μένω μέσα και τα παίρνω στο κρανίο τα μυαλά

έχω πάρει σελοτέιπ και κολλάω χαραμάδες για

να είμαι ασφαλής να μη μπούνε α’ την Κίνα οι

μπαμπέσικοι ιοί παξιμάδια ριγανάδες για

φαί μόνο χουρμάδες έχω χάσει και κιλά

 πλάκα έχω τη  κοιλιά

παντελόνια και σακάκια και πουκάμισα καλτσάκια

όλα πλένε εις το σώμα έχω χάσει και το χρώμα

χλεμπονιάρης τώρα μοιάζω και φωνή μωρέ δεν βγάζω

ότι έχω γω να πω μια μουτζούρα στο γραπτό

η γυναίκα μου τα ίδια των παιδιών ναι τα παιχνίδια

μου κρατάνε συντροφιά ρε καημένα γηρατειά

ένα σώμα ρε σπαθάτο στο τραπέζι άδειο πιάτο

όλο σούπες μακαρόνια και ανύπαρκτα τα ψώνια

μια κονσέρβα για το Πάσχα σουβλιστή εις την αυλή

για σαλάτα πρασινάδα θα κλαδέψω γιασεμί .

δεν το βλέπω να την βγάζω μέχρι φίλοι τη Λαμπρή

η γυναίκα μου φωνάζει μου θυμίζει κατοχή

το δελτίο απομένει ένας ένας στη γραμμή

σήμερα μόνο οι άντρες αύριο μόνο γυναίκες

θα ψωνίζουν στη σειρά θα ζυγίζονται τα ψώνια

το πολύ δύο κιλά

ρε ιέ πολύ θα κάτσεις για να ξέρω τι θα κάνω

τάχω πάρει στο κρανίο με μπαλτά θα σε ξεκάνω

ξέρω όμως που συχνάζεις ρε Κινέζε φουκαρά

θα’ρθω τώρα να σε κάνω κομματάκια ρε κιμά

Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

  

ΣΙΓΑ ΡΕ ΜΑΓΚΑ …..

Με τα μέτρα να γελάει όπου θέλει κάπου πάει

βγαίνει έξω δεν βαριέσαι είναι μάγκας το καυχιέται

ετρελάθηκε  ο μάγκας δεν ακούει για τα μέτρα

κάνει βόλτες αγκαλίτσα με Μαρία και με Νίτσα

ρε που πας ρε τα κορίτσια δεν σου πάνε ρε τα βίτσια

τον ιό δεν τον φοβάται στα παπούτσια του τον γράφει

μαύρα σύννεφα αστράφτει κι αν θα βρέξει τι μ’ αυτό

έχει λέει και παλτό

άντε γεια καλέ μου φίλε  μαύρε μου καημένε ήλιε

εβασίλεψες σε λίγο κι από δίπλα σου θα φύγω 

θα θυμάμαι τ’ όνομά σου δεν θα είμαι πια κοντά σου

αλαλούμ στην κοινωνία νέα μέτρα δυσκολία 

μόνο έτσι θα σωθούμε τον ιό αν σεβαστούμε 

πάρτε φίλοι μου τα μέτρα μη σας πάρουνε και μέτρα

οδηγίες να τηρείτε στο εξής έτσι θα ζείτε  

κάντε σπίτι μοναστήρι του ιού ναι το χατίρι

ρε Κινέζε θα σε πιάσω σου’ χω στήσει και καρτέρι

σίγουρα σε’ χω στο χέρι θα σε λιώσω μες στο μίξερ

θα σε κάνω αλοιφή να σ’ αλείψω στο ψωμί να σε φάω

δαγκωτό Κινεζάκι μου κοντό για να βγάλω και το άχτι

θα σε κάψω και στο τζάκι για να γίνεις φίλε στάχτη

και αν θέλεις παρελθόν 

Μ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΜΕ ΣΚΕΨΗ

Και γω με σκέψη το σώμα γιατρέψει

εις πείσμα του κάποιου  που θέλει εμένα

να θάψει στο χώμα πρωί ή και γιόμα

χωρίς να ρωτάει αλήθεια που πάει

να πάρει ζωή

μικρέ μου Κινέζε μου πήρες και θάρρος  

και έγινε βάρος μου σφίγγεις τη ζώνη

στενό παντελόνι θα σκάσω το βλέπεις

και δεν επιτρέπεις να τρέξω στον ήλιο

μονάχος στη φύση να δω τη ζωή

γιαυτό σε σνομπάρω σου ρίχνω και σμπάρο

σημάδι σε βάνω εσένα σκοτώσω κόσμο να σώσω

το βλέπεις παλεύω ημέρα και νύχτα κι ας έχω και νύστα 

Κινέζε κακέ

Στο τέλος θα χάσεις χωρίς να ξεχάσεις

πως τέτοιοι αγώνες είναι χαμένοι γιαυτό δεν σου μένει

να δηλώσεις την ήττα  συγχρόνως συγνώμη μικρέ μου

για ζήτα και φύγε γι’ αλλού .  

Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΑΙ ΓΩ ΜΟΝΟΣ

Και γω μόνος , στο σπίτι με σκέψεις

ο άνθρωπος θύμα δικής του αιτίας

ψηλά ναι τον πήχη χωρίς να το ξέρει

τον βάνει μαγκούφης ζωή κλοτσοσκούφι

που πας ρε φτωχέ

η φύση ξεχνιέται στην άκρη η δόλια

δικά σου τα μπόλια που όλα τα ξέρεις

αλλαγές θε να φέρεις καρπούς θα εισπράξεις  

δικές σου οι πράξεις το θύμα εσύ

αδίκως μου ψάχνεις τις λύσεις εκείνες

μαύρες οι χήνες μπροστά σου πετάνε

 σημάδια θανάτου πυθμένας του βάλτου

δική σου ξαπλώστρα συγχρόνως και μόστρα

κατάντια να αυξήσεις τα κέρδη σου πάλι

με τέτοιο σου χάλι ζητάς ΠΡΟΚΟΠΗ

Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΜΕ ΜΑΣΚΕΣ

Πλανήτες με μάσκες το σύμπαν φοβάται 

μικρόβιο τούτο το νέο μας φρούτο

μια δύναμη τώρα ετούτη την ώρα

φοβίζει τον κόσμο μια τσίχλα με δυόσμο

μασάω και βλέπω τον κόσμο που τρέχει

να πάει για πού!

και συ κακομοίρη μικρό κολλητήρι 

που τα 'χεις χαμένα έλα σε μένα 

που έχω μια πείρα να δεις τη ζωή

η φύση θυμώνει σφυρί και αμόνι 

ο νους της καμίνι θα κάψει με λάμψη

όλους εκείνους εσέ και τους άλλους

μικρούς και μεγάλους που χάλασαν

σχέση της φύσης μορφή

Μ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ