Δίνω ζωή στο θάνατο στα δάκρυα φρεσκάδα
και στο καμένο το κερί τη φλόγα που’χε πριν
διώχνω τα μαύρα σύννεφα και φέρνω γω λιακάδα
ιέ μην ομιλείν
άδικος θάνατος αυτός αφύσικο το τέλος
σπάω το βέλος με τη μια γιατρεύω τη πληγή
γίνομαι μάγος της στιγμής αλλάζω και το έλος
καθάρια η πηγή
λύχνε εσύ της προσευχής που φέγγεις το κατώι
μη σταματάς τη φλόγα σου ελπίδα ζωντανή
πόσα τα μάτια κλάψανε αμέτρητο το σόι
αυλαία η σκηνή
τώρα με γνώση και με νου το θάνατο νικάω
το άδικο απείθαρχο θα πάψει να μιλά
και γω με θάρρος θα νικώ και τη ζωή κερνάω
ιέ εσύ φονιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου