ΞΕΘΑΒΩ ΜΝΗΜΕΣ

Ξεθάβω μνήμες σχίζω τα σπλάχνα

γυρίζω το χρόνο πληρώνω με πόνο

ζωή σαν μου μοιάζεις με πόρνη γυναίκα 

τα πάντα με σκόνη στην άκρη του χρόνου

ξεχασμένα κομμάτια κλειστά και τα μάτια

και όμως κρατώ

θυμάμαι εικόνες του δρόμου κοτρόνες 

που φράζουν τη στράτα τη σκέψη παράτα

μη θέλεις γυρίσεις το χρόνο στα πίσω

εσένα λυπήσω γιατί να κοιτάς

χρόνια φευγάτα ζωής τα καπρίτσια 

σκληρά καμουτσίκια τη σάρκα χτυπάνε

άστα να πάνε να φύγουν στο χάος

και συ ένας πράος μικρός θεατής

ξεθάβω τις μνήμες στείρες οι λίμνες

ζήσε περπάτα μέσα στη στράτα μονάχος

με άγχος σαν κάτι να ψάχνεις αυτό που δεν

βρίσκεις φτωχέ μου μικρέ

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ  

ΓΑΛΑΖΙΟ ΧΡΩΜΑ ( λιμνοθάλασσα μου )

Αθάνατη συ θνητός εγώ

μάτια γαλάζια του έρωτα νάζια

για σένα μεθώ

τα μάτια σου πίνω χέρια μου κλείνω 

δυό φύλλα καρδιά σου γλυκιά αφεντιά σου

καρδιά σου μεγάλη Ω! τι αγκάλη ζεστή σου

μορφή ρηχό το νερό

γιορτάζει το χρώμα σαν λούζει το σώμα

φωνάζω εσένα του έρωτα αρένα μια πάλη

σαν ζάλη αγώνας αγάπης με αίμα που βάφει

με χάδι π’ αστράφτει στο πρώτο φιλί

μάτια γαλάζια παιχνίδι με ζάρια που χάνει

κερδίζει γελά η δακρύζει 

που όμως δεν φτάνει να γράψει με λόγια

ιστορία μαγεία φιγούρα δική σου ονείρου

ψαλμοί σου που χάνω το είναι σε τέλος γλυκό

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΑΙ ΓΩ ΚΟΙΤΑΩ

  

Και γω κοιτάω καθώς περνάω

μορφές ανθρώπων θνητών προσώπων

του κόσμου διαβάτες κουστούμια γραβάτες

εξώφυλλα χρώμα μέσα το σώμα

κρυμμένες καρδιές

χέρια με γάντια ζωή αγάντα στα χέρια ρολόγια

ζωή μα χώρια αλλού ο ένας αλλού η άλλη

μια αίσθηση ζάλη το νέο μοντέλο θαυμάστε το χάλι

μεγάλες οι πόλεις έρωτες στείροι φωνές πανηγύρι

αντράκια μπατζάκια ο λόγος σαν τζόγος στη τσόχα

η μπόχα τα πάντα στο ζάρι ζωή δίχως χάρη ψάχνεις

λαχείο του κάκου κουρείο γουλί το κεφάλι μια φάτσα

σαν τζάμι ανέκφραστη ζάλη βροχή με χαλάζι και συ

να κοιτάς 

και τέλος πια μόνος στη στράτα βαδίζεις μα δεν 

ξεχωρίζεις τη μέρα τη νύχτα

τα λόγια σου πνίχτα σε σκέψεις φευγάτες 

σαν είσαι  βουβός

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ

   

Μία σταγόνα σε φύλλο γλιστράει

κλέβει δυό σκέψεις ονείρου χαρά

καρδιά μου χτυπάει ξέρω που πάει

στην ίδια μεριά

εγώ και το άλλο στο νου μου σινιάλο 

ποτέ μη ξεχνάει αυτό που πονάει

ελάχιστο δώρο σε κείνο το χώρο

που μένει κενός 

σταγόνα μικρούλα κάποια στιγμούλα

εικόνα με χρώμα ζωγράφου η σκέψη

το βλέμμα βιβλίο γραμμένο με πόνο

αρμονία με τόνο οι νότες που παίζουν

κρυφά σε ωδείο κρυφό μου σχολείο

και γω μαθητής

και συ η σταγόνα να δίνεις αγώνα

με σκέψη που τρέχει προκάμει να δώσει

δυό λόγια γνωστά

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ 

XΑΜΕΝΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ( στη μνήμη της Έλλης Λαμπέτης )

      

Μαντεύω τον ήχο χαμένη φωνή της

φιγούρα στη σκέψη  της βλέπω τα μάτια

αγγίζω τα χείλη μαύρο μαντήλι

η αύρα της τώρα τούτη την ώρα

με κάνει να βλέπω ωραίο τοπίο

χωρίς ένα αντίο και όμως

φωνή της  να μοιάζει μορφή της 

κοντά μου να στέκει μη φύγει ποτέ

χαμένη φωνή της σκοτάδι αυγή της

στο βάθος χαμένη ποτέ ξεχασμένη

ήχος με πάθος ζωή της το λάθος

σαν παίρνει διαμάντια στολίδια γιορντάνια

ο ήχος δικός της άσπρος λαιμός της

μαύρο μαντήλι στη μνήμη καντήλι

ποτέ ξεχασμένη

μια σκέψη του νου 

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

ΤΑΞΙΔΙ ΧΡΟΝΟΥ

                

Χρόνια αέρας μια στάση πιο πέρα

πόρτα που κλείνει κερί που σβήνει

τέλος αυγής

ξερά τα φύλλα που πέφτουν στο χώμα

εικόνα με χρώμα μια λύπη σιγής

ταξίδι του χρόνου μια αίσθηση πόνου

το τραίνο κυλάει στο τέρμα θα πάει

μπορεί ξαναρθεί

γεράματα χιόνια πολλά τα χρόνια

μετράς ένα δύο κοντά το αντίο

ζωή που τελειώνει το χιόνι που λιώνει

χιονάνθρωπος τέλος κοτσάνι σαν βέλος

εικόνα δακρύζει μα τι σου θυμίζει

στο νου παρελθόν 

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ ΜΟΥ

Ψυχή ξαπλώνει πανιά της απλώνει

κομμάτια κατάρτια σανίδες στο κύμα

ναυάγιο τι κρίμα αγάπη καινούργια 

συχώριο τα λάθη του έρωτα πάθη

δυό γλάροι κοιτούν

μία Γαϊτα ξαπλώνει στην άμμο

τρέχω προκάμω να παίξω μαζί της

άσπρο πανί της όλη ζωή της μ’ αρμύρα

μορφή

χιβάδα παρέα κι αυτή μια ωραία

να κάνει πως βλέπει χωρίς να βλέπει

τον έρωτα κείνο άσπρος ο κρίνος

στην άμμο φυτρώνει μικρό το γλαρόνι

αχνάρια στην άμμο το κύμα τα σβήνει 

νωρίς 

η σκέψη που βλέπει τον ήλιο που φεύγει

να δίνει τη θέση σε κείνο το δείλι

γαλάζιο μαντήλι νερό της μια κάλμα

εικόνα τι κλάμα νοσταλγία η σκέψη

κι ο νους στα παλιά

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Δημιουργίες Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

ΚΑΡΦΩΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ

  

Καρφωμένη η σκέψη στη μορφή σου καλέ μου

ξαναζώ τα φευγάτα τα δικά μας τα χρόνια

με χαρές και με πόνους με λιακάδες με χιόνια

η καρδιά μου χτυπά

τα γλυκά σου τα μάτια δεν ξεχνώ αδερφέ μου

τους μιλάω και παίζω σε φουρτούνες ψαρεύω

στα γνωστά σου λημέρια κάπου κει μεσημέρια

να δολώνω τ’ αγκίστρι για να πιάσω το ψάρι

με μια σκέψη λυχνάρι που φωτίζει εσένα

μες στο νου περασμένα 

κάποια χρόνια σεντόνια που σκεπάζουν εικόνες 

ξεχασμένες και μόνες στο βιβλίο του νου

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΕΛΕΚΗΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ

Η πρώτη μου σκέψη χωρίς μία τέχνη

σαν όγκος μπροστά μου εγώ τη κοιτώ

μα ψάχνω για να βρω σημείο ν’αρχίσω

τη πρώτη μου σκέψη που τώρα κρατώ

σκυφτός με καλέμι αρχίζω να ψάχνω

αρχή γω ζητάω για πρώτη σφυριά

κι ο νους μου που βλέπει μπροστά του το βράχο 

μετράει τον όγκο με πρώτη ματιά

η σκέψη αγάλι στο νου ωριμάζει

το φως ξεμυτάει να δει το σωστό

τα λόγια καλέμι χτυπάνε το βράχο

το κάλλος αντάμα στοιχεία για δυό

κι σκέψη η πρώτη σαν άπειρη κλείνει

ιδέες ονείρου και πλάνης μαζί

βιάζεται δήθεν το νέκταρ να πίνει

μικρή μου ιδέα αργεί το κρασί

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΛΟΓΙΑ ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑΣ

     

Μάτια κοχύλια δυό σου τα χείλια

άσπρο μαντήλι γέννημα θρέμμα 

πάντα με αίμα ζητάς το φιλί

μαΐστρος το χάδι θάλασσα λάδι 

βάρκα για δύο στο βάθος το πλοίο

σφυρίζει σαν φεύγει εικόνα που μένει

φάρος σε βράχο κορμί σου μονάχο

αρμύρα στολίζει μάτι δακρύζει

κοχύλια τα μάτια και γω δύο κομμάτια

στην άμμο να τρέχω εσένα προκάμω 

φιλιά σου να πάρω στη θάλασσα πέφτω

εσένα να βρω

ψυχή μου που λέει φτερό σου να πλέει

γλάρου μορφή σου γαλάζιο κορμί σου

γοργόνα θαλάσσης τρέχεις να πιάσεις

καβούρια με φούρια στις χούφτες να κλείσεις

γλαρόνι που κλαίει 

πελάδες γαϊτες στολίζουν μορφή σου

γαλάζιο κορμί σου παιχνίδια στο κύμα

όμως τι κρίμα το ταίρι ορφάνια ψαρεύει

μονάχο αγνάντι σε βράχο και γω μοναχός

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

   

Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΜΕΡΑ

Η πρώτη μου μέρα ξαφνιάζει η λέξη

ο νέος ο χρόνος τι λόγια θα πει

τη πόρτα χτυπάει τι τάχα ζητάει

ν’ ακούσω ευχή

η πρώτη μου μέρα αρχή μιας ελπίδας

τα όνειρα κείνα μακάρι να βγουν

ελπίζω μη μοιάζει όπως η πρώτη

του άλλου του χρόνου 

που ήταν μουγκή

θέλω να μοιάζει με φως που χαράζει

με χρώμα γαλάζιο με ήχο αντάτζιο

μουσικής που χαϊδεύει τη σκέψη του νου

η πρώτη μου μέρα νιφάδα στο τζάμι

σημάδι που λέει πως κάτι συμβεί

διαβάζω σημάδι με φως το σκοτάδι

ο κόσμος γελάει και γω αγαπάει

την πρώτη μου μέρα ευχές στον αέρα

τις στέλνω πιο πέρα μ’ αγάπη 

σε φίλους σ’ εχθρούς

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ