ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ ΜΟΥ

Ψυχή ξαπλώνει πανιά της απλώνει

κομμάτια κατάρτια σανίδες στο κύμα

ναυάγιο τι κρίμα αγάπη καινούργια 

συχώριο τα λάθη του έρωτα πάθη

δυό γλάροι κοιτούν

μία Γαϊτα ξαπλώνει στην άμμο

τρέχω προκάμω να παίξω μαζί της

άσπρο πανί της όλη ζωή της μ’ αρμύρα

μορφή

χιβάδα παρέα κι αυτή μια ωραία

να κάνει πως βλέπει χωρίς να βλέπει

τον έρωτα κείνο άσπρος ο κρίνος

στην άμμο φυτρώνει μικρό το γλαρόνι

αχνάρια στην άμμο το κύμα τα σβήνει 

νωρίς 

η σκέψη που βλέπει τον ήλιο που φεύγει

να δίνει τη θέση σε κείνο το δείλι

γαλάζιο μαντήλι νερό της μια κάλμα

εικόνα τι κλάμα νοσταλγία η σκέψη

κι ο νους στα παλιά

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ