Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

ΕΓΩ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ

Χαρταετός το είναι μου

δυό ζύγια είν ΄στο πλάι

στα σύννεφα επέταξα

αέρας σαν φυσά

κι ο μπόμπιρας που με κρατά

περήφανα κοιτάει

μωρέ τι λεβεντιά

χρώματα δυό η σάρκα μου

σημαία ανεμίζει

εικόνα γαλανόλευκη

φιγούρα ουρανού

κι όποιος κοιτά με θαυμασμό

κρυφά μωρέ δακρύζει

δυο σκέψεις μες στο νου

πέτα μεγάλε αετέ

κι αν είσαι και χαρτόνι

το μήνυμα εφάνηκε

ψηλά στον ουρανό

ο θαυμασμός αρχαίος σου

το κάλλος σου πληγώνει

παράδειγμα σοφό

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΥΔΑΤΟΣ ΠΕΤΡΑΣ ΚΟΙΛΑΙΝΟΥΣΙ

Βρύση ανήσυχη εσύ στο δάσος που φυτρώνεις

σταγόνες σου μια ομορφιά κεντούν μες στη καρδιά

και συ χρησμέ περίεργε τι τάχα φανερώνεις

μπορεί να μ’ αγαπά

ανήσυχα σημάδια της θολή εικόνα μένει

σφυρί χτυπά επίμονα στ’ αμόνι ο σιδεράς

και με σταγόνες του νερού αλήθεια επιμένει

εμέ να τυραννά

το τραύμα είναι βέβαιο η σάρκα θα πληγώσει

και η σταγόνα του νερού σαν βέλος θα πονά

μία συνήθεια φίλοι μου στο τέλος θα τρυπώσει

η σκέψη ν’ αγαπά

όμορφη συ συνήθεια στοιχείο που φωτίζει

χρώμα να δίνει στη ζωή το έργο να ζητά

υπογραφή δημιουργού κι αυτό να φωσφορίζει

στην κάθε του ματιά

ζωή , συνήθεια και ρυθμός συνθέτουν μια πορεία

σημάδια όπου πέρασε σταθμοί μες στη ψυχή

κι φαντασία του μυαλού την έκαμε Κυρία

ευχή να μη χαθεί

ΜΙΜΗΣ .Χ. ΓΩΕΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΑΝ ΒΛΕΠΩ ΤΗ ΛΙΜΝΗ

Αέρας συ ηλιόφεγγο

σαν όνειρο ημέρας

μια σκέψη όπου έμεινε

μαγνήτης που κολλά

παράσταση σε θέατρο

στο νου μια καλημέρα

καρδιά μου σαν χτυπά

άτομο ένα το κοινό

γυναίκα χρυσωμένη

διάλογος αόρατος

νερά της πουν ρηχά

μη της μιλάτε φίλοι μου

δεν είναι ξεχασμένη

αφού αυτή μιλά

σβήστε το φως του φεγγαριού

για λίγο το σκοτάδι

το χάδι της σαν όνειρο

αέρας που φυσά

χαμόγελο αθάνατο

μια συντροφιά μαράζι

ακόμα μια φορά

και τώρα τούτη σαν πουλί

ψηλά να σου πετάει

στα σύννεφα της μια φωλιά

νερά της γαλανά

η πλεύση αταλάντευτη

γαϊτα που γλιστράει

δυο άσπρα της πανιά

θέλω να γίνω βότσαλο

με κύμα γω ζευγάρι

νε την κρατώ στα χέρια μου

αμάραντη καρδιά

να χαραχτεί μονόγραμμα

χρυσό σ’ ένα λιθάρι

στη σάρκα της βαθιά

ΜΙΜΗΣ .Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Αέρας συ ηλιόφεγγο

σαν όνειρο ημέρας

μια σκέψη όπου έμεινε

μαγνήτης που κολλά

παράσταση σε θέατρο

στο νου μια καλημέρα

καρδιά που σιωπά

άτομο ένα το κοινό

κι αυτό προσηλωμένο

διάλογος αόρατος

τα φώτα είν’ σβηστά

μη του μιλάτε φίλοι μου

δεν είναι ξεχασμένο

αφού αυτό μιλά

σβήσε το φως του καντηλιού

για λίγο το σκοτάδι

το χάδι του σαν όνειρο

αέρας που φυσά

χαμόγελο αθάνατο

μια συντροφιά μαράζι

δυό μάτια είν’ κλειστά

και τώρα τούτο το πουλί

ψηλά να σου πετάει

στα σύννεφα του μια φωλιά

κενό που δεν κρατά

η πλεύση ταλαντεύεται

ισορροπία πάει

δυό χάδια στα μαλλιά

και το ταξίδι το οδηγεί

ο μαύρος καβαλάρης

με το’ να χέρι να κρατά

καρδιά όπου γελά

το άλλο χέρι χαιρετά

κοινό όπου κοιτάζει

δυό μάτια πουν κλειστά

Μ.Χ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΜΑΜΑ - ΜΠΑΜΠΑΣ

Μικρός εγώ ψηλά εσείς

σελίδες που μιλάνε

κρατώ δυό γράμματα κρυφά

πορείας μυστικής

κάθε φορά στις εκκλησιές

καμπάνες να χτυπάνε

πρωί της Κυριακής

δεν λησμονώ τον θαυμασμό

το θάρρος της ζωής σας

στο όριο κάθε φορά

χτυπούν οι δυό καρδιές

και γω να ζω στο άκουσμα

στον ήχο της πνοής σας

σκορπώντας ευωδιές

των φυλακών τα κάγκελα

λυγίζουνε και σπάνε

γαρίφαλα στο πέτο σας

με γέλια η ζωή

δρόμοι σκληροί και σκοτεινοί

να δείχνουν το φινάλε

αλλάζουν οι καιροί

κρεμώ στον τοίχο σύμβολο

με νόημα που λέει

πως ιστορία τίμησε

δυό πρόσωπα γνωστά

παράσημο τους χάρισε

κι ο νους πάντα να κλαίει

σ’ αυτά τα γηρατειά

Μαμά – Μπαμπάς το δίδυμο

δυό λέξεις που θυμίζουν

βωμό γρανίτη φυσικό

αγώνα μιας ζωής

σκέψη και νου μα το Θεό

μ’ αγάπη να ραντίζουν  

την ύπαρξη μορφής

Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ΕΡΩΤΑΣ – ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ

Ταξίδι συ το όνειρο

στο χέρι δαχτυλίδι

έρωτα συ το πέταγμα

φτερό στον ουρανό

ζητάς τυφλά κάθε φορά

να βρεις εσύ παιχνίδι

με λέξη σαγαπώ

λόγια και χάδια ντροπαλά

λέξεις χαριτωμένες

ουσία δίχως λογική

φιλιά και αγκαλιές

μάτια κλειστά που βλέπουνε

γρίλιες μισ’ ανοιγμένες

σχεδόν πολλές φορές

κι άλλη φορά με μια βοή

στο νου η παραζάλη

ερωτικά σου γράμματα

του πλούτη η καρδιά

χρυσό κεντίδι κέντησες

καρδιά σε ένα σάλι

σημάδι σ’ αμμουδιά

μα το σημάδι σου αυτό

στο πρώτο κύμα σβήνει

το δάκρυ ασταμάτητο

κερνάει τον καημό

η ομορφιά του έρωτα

πολλές φορές oδύνη

σε κείνο τ’αγαπώ !!

Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ