Βρύση ανήσυχη εσύ στο δάσος που φυτρώνεις
σταγόνες σου μια ομορφιά κεντούν μες στη καρδιά
και συ χρησμέ περίεργε τι τάχα φανερώνεις
μπορεί να μ’ αγαπά
ανήσυχα σημάδια της θολή εικόνα μένει
σφυρί χτυπά επίμονα στ’ αμόνι ο σιδεράς
και με σταγόνες του νερού αλήθεια επιμένει
εμέ να τυραννά
το τραύμα είναι βέβαιο η σάρκα θα πληγώσει
και η σταγόνα του νερού σαν βέλος θα πονά
μία συνήθεια φίλοι μου στο τέλος θα τρυπώσει
η σκέψη ν’ αγαπά
όμορφη συ συνήθεια στοιχείο που φωτίζει
χρώμα να δίνει στη ζωή το έργο να ζητά
υπογραφή δημιουργού κι αυτό να φωσφορίζει
στην κάθε του ματιά
ζωή , συνήθεια και ρυθμός συνθέτουν μια πορεία
σημάδια όπου πέρασε σταθμοί μες στη ψυχή
κι φαντασία του μυαλού την έκαμε Κυρία
ευχή να μη χαθεί
ΜΙΜΗΣ .Χ. ΓΩΕΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου