ΣΑΝ ΒΛΕΠΩ ΤΗ ΛΙΜΝΗ

Αέρας συ ηλιόφεγγο

σαν όνειρο ημέρας

μια σκέψη όπου έμεινε

μαγνήτης που κολλά

παράσταση σε θέατρο

στο νου μια καλημέρα

καρδιά μου σαν χτυπά

άτομο ένα το κοινό

γυναίκα χρυσωμένη

διάλογος αόρατος

νερά της πουν ρηχά

μη της μιλάτε φίλοι μου

δεν είναι ξεχασμένη

αφού αυτή μιλά

σβήστε το φως του φεγγαριού

για λίγο το σκοτάδι

το χάδι της σαν όνειρο

αέρας που φυσά

χαμόγελο αθάνατο

μια συντροφιά μαράζι

ακόμα μια φορά

και τώρα τούτη σαν πουλί

ψηλά να σου πετάει

στα σύννεφα της μια φωλιά

νερά της γαλανά

η πλεύση αταλάντευτη

γαϊτα που γλιστράει

δυο άσπρα της πανιά

θέλω να γίνω βότσαλο

με κύμα γω ζευγάρι

νε την κρατώ στα χέρια μου

αμάραντη καρδιά

να χαραχτεί μονόγραμμα

χρυσό σ’ ένα λιθάρι

στη σάρκα της βαθιά

ΜΙΜΗΣ .Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ