ΤΑΡΑΧΗ

Συννεφιά που θαμπώνει

μία σκέψη ζυγώνει

σαν τις άλλες κι αυτή

ταραχή όχι λήθη

στο μυαλό παραμύθι

ένας στίχος γραμμένος

μα εγώ ξεχασμένος

και η μέρα βροχή

την εικόνα κρατάω

δεν το δείχνω περνάω

ένα μύρο τριγύρω

άρωμά της μυρίζω

μια εικόνα θολή

η ματιά της σαν σκέψη

έναν νου έχει κλέψει

δύο χείλη κοχύλι

ακρογιάλι μα πάλι

ταραχή τ’ όνομά της

μοναχός ο διαβάτης

στ’ ακρογιάλι κοράλλι

λαμπυρίζει φωτίζει

στο νοτιά φόρεμά της

μία σάρκα προικιά της

μιά εικόνα στη σκέψη

έναν νου έχει κλέψει

να ξεφύγω για λίγο

δεν μπορώ κάπου πνίγω

συναισθήματα κείνα

ταραχή άσπρα κρίνα

είμαι λάθος διαβάτης

ο χρησμός θε να πει.

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ