Η ΠΡΩΤΗ ΒΡΟΧΗ

 

Η πρώτη βροχή το πρώτο της δάκρυ

η φύση μελαγχόλησε τα σύννεφα πολλά

και γω να στέκω μοναχός κάπου εκεί στην άκρη

στη τόση ερημιά

παιχνίδι δείχνει το νερό σαν πέφτουν οι σταγόνες

ο ήχος σκέψεις στο μυαλό να είναι πια γνωστές

και ο γιαλός απέραντος γεμάτος πια εικόνες

παρόν το χθες να λες

φύση κερνάς ανάκατες εικόνες που πονάνε

η μοναξιά απλά μετρά τους χτύπους της καρδιάς

και συ με τις σταγόνες σου τις κάνεις να μιλάνε

αόρατα με μιας 

πρώτη βροχή μου ξύπνησες λόγια μου ξεχασμένα

της νιότης το φτερούγισμα να ήταν δυό φορές

τι ομορφιά το δώρο σου θα ήτανε για μένα

διπλές και οι χαρές

πρώτη βροχή σε χάρηκα με γέμισες με οίστρο

και μ’ έκανες να πεταχτώ σε μέρος που πονά

μια υγρασία στο κορμί κι ένας γλυκός μαΐστρος

στο νου να με κερνά

Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ