Τρίτη 30 Απριλίου 2019

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου


Ο ΝΑΥΤΗΣ

        

Σκιά περνά μια ευωδιά δυό βήματα πιο πέρα
μια σκέψη που ξεχείλισε δυό χτύποι η καρδιά
μες στο σοκάκι το σκαρί αβύθιστη μπρατσέρα
το πέλαγος ξηρά

άγκυρας κρότος στη νυχτιά και το σχοινί στη δέστρα
κατεβασμένο το πανί κι ο ναύτης στη ξηρά
στο καπηλειό ξεκούραση με το ποτό τα ρέστα
τσιγάρο συντροφιά

στην ερημιά τη βραδινή η νοσταλγία κλαίει
κι μοναξιά του πέλαγους το ναύτη τον κερνά
στο καπηλειό ξανά μεθά με  σκέψη που να πλέει
αρμύρα τα ποτά

το παραγάδι μόνο του στα ανοιχτά ψαρεύει
σε λίγο η ξεκούραση δεν θα’ χει συντροφιά
κι σκέψη που ξεμπάρκαρε αγάπη θα γυρεύει
ακόμα δυό ποτά

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ



Μίμης Χ. Γεωργόπουλος - Δημιουργίες




ΦΕΥΓΕΙΣ



Φεγγάρι κριμένο τα σύννεφα μαύρα
φακιόλι μετάξι σημάδια να κρύβει
ζωή περασμένη ματιά σου κλεμμένη
με δάκρυ η ματιά

το τραίνο σφυρίζει μια ρόδα γυρίζει
σε ράγιες που κόβουν ανάσα ματιά σου
σκιά σου κοντά σου
κυλά

κουνάς το μαντήλι ξωκλήσι καντήλι
λευκή σου η νύχτα τα δάκρυα πνίχτα
λευκό σου το χιόνι φωνή σου του γκιόνη
ξυπνά τη βραδιά

σταθμός ερημώνει ξερή ανεμώνη
ενθύμιο τούτο θα το’χεις για πάντα
χρόνια τριάντα ζωή καψερή

κουβέντα η σκέψη μονάχος κοιτάζεις
το τραίνο που φεύγει και συ να μου κρύβεις
λυγμούς της αγάπης 
για κάποιο φιλί

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

 


ΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΟΒΕΛΙΑ



Όταν με φας θε να σου πω
δυό λόγια πριν χωνέψεις
το έθιμό σου βάρβαρο
ζωή μου αφαιρεί
γιατί σουβλίζεις το κορμί
γιατί μου τρως τη σάρκα
έχω και γω ζωή

διασκεδάζεις τη στιγμή
με τσίκνα με τραγούδια
το αίμα μου λιβάνισε
θυσία σε βωμό
δεν πρόλαβα εγώ να δω
τον ήλιο και τη μέρα
και έγινα σφαχτό

πριν λίγο στο παιχνίδι μου
σαν έτρεχα στον κάμπο
χαιρόμουνα την άνοιξη
τα χρώματα της γης
και συ με σκότωσες μωρέ
στο χώμα μα τι κρίμα
να κάνεις τον γλεντζέ

άλλαξε φίλε τη μορφή
και άσε με να ζήσω
κι αν θέλεις Πασχαλιάτικο
αυγό με σε τσουγκρίσω
να ευχηθώ μαζί με σε
Ανάσταση μεγάλη
να σου χαρίσω και φιλί
μα και τρανή αγκάλη

και συ χαρίσεις μέλι σου
μα όχι το τσιγκέλι

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
  

 



Δημιουργίες Μίμη Χ. Γεωργόπουλου




Δευτέρα 29 Απριλίου 2019

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ




Πάσχα φιλί στο μάγουλο στα κόκκινα τα χείλη
άνθη τ’ Απρίλη μάζεψα στολίσεις μια καρδιά
πρωτομαγιά σε γνώρισα στο όμορφο το δείλι
γιορτή χρόνια πολλά

έλα λοιπόν τσουγκρίσουμε ευχές πολλές να πούμε
το έθιμο  κάθε φορά δυό κόκκινα αβγά
χωρίς μιλιά με έρωτα στο Πάσχα ‘μείς μπορούμε
να ‘ ρθούμε πιο κοντά

κι αν με νικήσεις γέλασε κι αν χάσω δεν πειράζει
ζευγάρι κόκκινο Λαμπρής οι δυό μας στη γιορτή
ανάσταση στα σίγουρα σε λίγο ναι χαράζει
του Πάσχα το φιλί

αγάπη Απριλιάτικη ο κάμπος κοκκινίζει
οι παπαρούνες κάνανε  τον έρωτα χορό
και η ματιά ηρέμησε λαμπάδα φωσφορίζει
κεριού το φως γλυκό

Ανάσταση κι ο έρωτας θεριεύει η αγάπη
καμπάνας κρότος  κέρασε το κόκκινο τ’ αβγό
ζευγάρι στην Ανάσταση με μια ψυχή κεφάτη
να λέει σαγαπώ

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ









Δια χειρός Μϊμη Χ. Γεωργόπουλου






Κυριακή 14 Απριλίου 2019

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου






Η ΘΥΜΗΣΗ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ




Δικές μου οι σκέψεις το νου βασανίζουν
στο νου περπατάνε γνωστές οι μορφές
στο άπειρο στέκουν χωρίς να δακρύζουν
θυμίζουν το χθες

ο ύπνος βιβλίο σελίδες φθαρμένες
τα γράμματα κείνα αδιάβαστα μένουν
ιστορίες με δάκρυ ζωής διαβασμένες
αχ πόσο πονούν

μια σκέψη στον ύπνο ταράζει τη νύχτα
απέραντος χώρος τα ξίδι στο χάος
στυλώνεις το βλέμμα με είναι το ψέμα
και συ παλαβός

το όνειρο τούτο μια σκέψη του ύπνου
το φως όπου σβήνει χωρίς να σου δίνει
ελπίδα στον ξύπνιο πως θα’ ρθει διαβάτης
μπροστά σου αυτός

και συ που κοιμάσαι μονάχος στην άκρη
το στρώμα μια νάρκη κερνάει γλυκό
γλυκαίνει τον ύπνο σε λίγο θε να’ ρθει
το φως πρωινό

και συ ξεχασμένος σε κείνα που θέλεις
δακρύζεις νομίζεις πως ζουν κάπου κει
ημέρα σου όλη μπροστά σου η πόλη
τη μέρα σου ζεις.

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ






Δημιουργίες Μίμη Χ. Γεωργόπουλου




ΩΡΕΣ ΩΡΕΣ



στο μυαλό μου κάτι σκέψεις
τα γλυκά σου ναι τα μάτια
μου θυμίζουν εικόνες
των ονείρων τα παλάτια
ώρες – ώρες είν’ μπροστά μου
να νομίζω πως σε πιάνω
μα σε χάνω ω! τι κρίμα
της γαλήνης το ναι κύμα
να δροσίζει και την άμμο
σ’ άλλη γλώσσα ναι ti amo

ώρες – ώρες σου το στέλνω απλωμένο μου το χέρι
ταχυδρόμος ο δικός μου με μορφή περιστεριού
ένα γράμμα είν’ κλεισμένο μ’ένα δάκρυ ναι βρεγμένο
τι διαβάζει μα το ξέρεις στεναγμός ενός καημού
στείλε σήμα με κεραία μη μου κλείνεις την αυλαία

σαγαπώ να μη στο γράφω μου ζητάς πάντα με πείσμα
το δικό σου ναι το πρίσμα μου φαλτσάρει δυστυχώς
ώρες  ώρες με τρελαίνεις καπ’ αλλού  πάντα πηγαίνεις
ο χρησμός πάλι φαλτσάρει άστο αέρας να το πάρει
πάλι μόνος να ρεμβάζω με τη λήθη να τα βάζω
ρε ζωή είσαι μπαμπέσα
ε για μόλα ε για λέσα

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ


















Τετάρτη 10 Απριλίου 2019

ΑΝΑ ΠΟΤΟ




Ένα ποτό για αυτή θα πιω
έρωτας κείνη δεν ξεχνώ
μες στου μυαλού τη δύνη
μια κούπα έχω συντροφιά
αγάπης κείνα τα γραπτά
μια θύμηση με πνίγει

και γω πρωί στο καπηλειό
μπονόρα μόνος θα τα πιω
με ζάλη σκοτοδίνη

μορφή εκείνη μες στο νου
σκαρί γλυκό παντός καιρού
τη θάλασσα οργώνει

και γω σαν γέρος ναυτικός
στην άκρη κει αλκοολικός
παρηγοριά μου το ποτό
μια σκέψη με πληγώνει

μα το ποτό δεν βοηθά
κάποιο νταλκά ξεχάσω
έτσι και γω θα περπατώ
μες στα καντούνια να ξεχνώ
στο τέλος ναι θα χάσω

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ







ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ



Τρία τραπέζια ρολόι του τοίχου
ποτήρια στο ράφι μποτίλιες με ούζα
σανίδες που τρίζουν καρέκλες με ψάθα

γκαρσόνι ο ίδιος τραγιάσκα φοράει
ποδιά του στη μέση πελάτης θα πέσει
τρεκλίζει ζαλίζει το ούζο τον κάνει
να λέει δεν φτάνει ακόμα ρε βάλε

θέλει ξεχάσει σε τούτη τη φάση
που είναι στο ράφι
ξεχασμένο βιβλίο
στης ζωής το φορείο
να τα πίνει μονάχος
εκείνος ο βράχος

μοναξιά καφενείο γειτονιάς το σημείο
κοινωνία ανθρώπων
ιστορίες προσώπων
γειτονιάς καφενείο μαθητές σε σχολείο
τα τραπέζια θρανία η γκαρσόνα κυρία

ο μεζές ξεροσφύρι το ποτό πανηγύρι  
το παλιό το τραγούδι μαραμένο λουλούδι
στεναγμοί οι ρουφιές
μια δραχμή ο καφές

μία γόπα τσιγάρο η ανάσα φουγάρο
το κατάστημα κλείνει κι ο μπεκρής να μη πίνει
τα μαζεύει και φεύγει ζαλισμένος χαμένος
να ξεχνά για πού πα

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
    

Τρίτη 9 Απριλίου 2019

ΧΑΡΙΖΩ ΤΗ ΣΚΕΨΗ



Χαρίζω τη σκέψη κρυφά σου μιλάω
διάφανο χρώμα διαβάζεις πνοή
ο έρωτας φίλος  κοντά σου γυρνάω
και συ σιωπή

τραγούδι σου γράφω τα μάτια σου κάτω
κοιτάς αποφεύγεις το ξέρω δεν φεύγεις
τα χρόνια μας δένουν χοντρές αλυσίδες
όλα τα είδες
σφυρί και αμόνι άλλοτε μόνη
και γω σ’αγαπώ   

παιχνίδια ζωής μας μουγκή η φωνή μας
ο χρόνος μετράει κρυφά μα κυλάει
κι ο σπόρος βλαστάνει ψηλό το πλατάνι
σκιά του θωριά του και μεις από κάτω
μα όχι μαζί

το ξέρω το ξέρεις κρυμμένο γραμμένο
θα μένει στο ράφι ποτέ ξεχασμένο
βιβλίο κουκίδες ακόμα δεν είδες
τι έχω να δώσω σε σένα που βλέπεις
λευκά τα γραπτά

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΑΙ ΓΩ ΤΑΞΙΔΕΥΩ


Και γω ταξιδεύω στα λόγια εκείνα
δυό φούχτες εικόνες κρατώ μυστικά
το ξέρω ζηλεύεις τα άσπρα μου κρίνα
λευκά μου μαλλιά

σκυμμένο κεφάλι στα δυό μου τα χέρια
τα μάτια κλεισμένα κι ο νους να πονά
στο δέντρο επάνω πουλιά περιστέρια
να χτίζουν φωλιά

ο χρόνος γυρίζει στα πίσω μετράει
ζωή περασμένη δεν θέλει ξεχνά
με κέφι κερνάει αυτά που ξεχνάει
μα πάντα συχνά

και γω ταξιδεύω φτερά του ανέμου
σε ύψη μεγάλα κρυμμένος βαθιά
ακούω φωνή σου που είσαι καλέ μου
ζητώ συντροφιά

της στέλνω σημάδι αχτίδας το χάδι
ξαφνιάζω κορμί της και γω σαν κομήτης
φωτίζω ματιά της μια λάμψη κοντά της
και γω να ξυπνώ

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ





  

ΤΟ ΦΙΛΙ ΣΟΥ ΕΚΕΙΝΟ



Ξαφνιάζει αισθήσεις ευχή να μου ζήσεις
κραυγή δίχως ήχο το νόημα στίχος
στο χρόνο γυρίζω στο τώρα χαρίζω
εικόνα που λέει κι ο νους να μου πλέει
σε σύννεφα κείνα λευκά μου τα κρίνα
που παίζω στο πιάνο κομμάτι antazio
δυό νότες που κλαίνε φιγούρα δική σου
στο βάθος ματιά σου μα είμαι κοντά σου
το ξέρεις το ξέρω θα φέρεις θα φέρω
στο μέλλον τη μπόρα η κάποια μας ώρα
ελπίζω να’ ρθεί

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ



ΧΑΔΙ ΝΟΤΙΑ






Φως μου σκοτάδι νύχτα μ’ αστέρια
πελάδα φεγγίζει νους μου κυλά
κύμα κορμί μου στην άμμο ξαπλώνει
χάδι νοτιά

σύννεφο γκρίζο φύκια αγγίζω
χιβάδα στην άμμο τρέχω προκάμω
φως μες στο δείλι αλάτι κοχύλι
χάδι νοτιά

μια λίμνη κοιμάται κουπιά της κρατάτε
μη φύγει και μείνω μονάχος και πίνω
αρμύρα κοιτάτε τα σπλάχνα της πήρα
χάδι νοτιά

πόθος στο κύμα έρως τι κρίμα
να πνίγει τη σκέψη πριν θάλασσα κλέψει
συναίσθημα πόθου σημάδι του κρότου
το χάδι νοτιά

και συ που ξαπλώνεις γαλάζιο σεντόνι
βαρκούλες χαράζουν βουβές μα φωνάζουν
άσπρα πανιά τους αρμύρας προικιά τους
τα χάδια νοτιά

και γω που κοιτάζω αμίλητος πλέον
βουλιάζω στην άμμο πεθαίνω γλυκά
ο τάφος μου τούτος αιώνιος ύπνος
τα χάδι με κάνει
να θέλω πνιγώ

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ