Καλό Πάσχα !!!

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

ΤΟ ΚΑΔΡΟ

  

Το έργο μου στον τοίχο σου

δυό χρώματα παρέα

στη μοναξιά μια συντροφιά

το κάδρο δεν μιλά

λόγια ψυχής μια πινελιά

και γω εκεί παρέα

αόρατα κοιτώ

μην το σκεπάσεις να χαρείς

τα χρώματα αγάπη

έχουν ζωή που σκέφτονται

στο τοίχο μοναχά

και γω μικρός σαν θαυμαστής

το δώρο μου μ’αγάπη

χαρίζω μη χαθεί

το νόημά του κλείστηκε

σε κάδρο να μη πέσει

να μένει κει για να μιλά

σε κάμαρα κλειστή

κι φίλη μου που το κοιτά

πληρώνει με τη σκέψη

τον καλλιτέχνη της τιμά

με νόημα βουβό

κι παρουσία του εκεί

διάκοσμος που φέγγει

σκοτάδι κάνει την αυγή

χωρίς να της μιλά

δυο κάδρα είναι μια μορφή

και το κορμί η σκέψη

σε κάμαρα βουβή

Μ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

ΜΙΑ ΔΡΑΣΚΕΛΙΑ

                       

Το πέρασμα μια δρασκελιά το φάντασμα μπροστά σου

μια σιωπή μαρμάρωσε η σάρκα του σκληρή

εικόνα τούτη αφαιρεί τη δόλια τη μιλιά σου

η πόλης ιερή

μια δρασκελιά και πέρασες σε χώρο που μιλάει

μία ζωή σταμάτησε και συ ένας μικρός

το μόνο που αντίκρισες αέρας να φυσάει

κι αυτός λυπητερός

ο κρότος ήχος μια βοή δυό ψίθυροι παρέα

δυό κόκαλα σκεπάστηκαν ηρώων καταγής

διαβάτη κείθε αν θα πας γαλάζια η αυλαία

στεφάνι να κρατείς

η πόλης είναι έρημη οι κάτοικοι φευγάτοι

κι αυτοί όπου εμείνανε θυσία στο βωμό

ο θάνατος τους νίκησε μα ντύθηκαν σπαθάτοι

παράδειγμα τρανό

απέραντο μνήμα έγινε μιά πόλης που δεν σβήνει

αν θέλεις κράτα σεβασμό σε κάθε δρασκελιά

στεφάνια φύσης φύτρωσαν σε μνήματα οι κρίνοι

η δόξα συντροφιά

κι αν χρόνια τόσα πέρασαν κι ακόμα άλλα τόσα

το μνήμα τούτο θα κρατά την έξοδο τρανή

εάν μας εξαργύρωναν την έξοδο με γράσα

δεν θα’ταν ιερή

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Δια χειρός Μϊμη Χ. Γεωργόπουλου

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ ( πριν από 190 χρόνια )

                 

            11 Απριλίου 1826

Σβάρνα ο χάρος μαύρισε η μέρα που νυχτώνει

Μεσολογγίτες χάραξαν ελεύθερη ζωή

σπάθα κακού μια κίνηση τη σάρκα να ματώνει

όπου χτυπά πονεί

άνοιξε χάρε να διαβώ το βλέπεις δεν φοβάμαι

τα τείχη μου η σάρκα μου ταμπούρι μοναχό

χωρίς νερό χωρίς φαΐ την πόλη μας κρατάμε

κι αν θέλεις έλα δω

ο θάνατος μία φορά το πένθος με τα άσπρα

τον ντύσαμε χιονάνθρωπο στο φως λαμποκοπά

υποταγή ο ουρανός μια σιωπή και τ’ άστρα

κλαρίνο τραγουδά

τραγούδι πένθιμο λαλεί το σθένος πανηγύρι

κι ο χάρος κείθε που κοιτά μπερδεύει το κακό

μια τρέλα τούτη θε να πει μαντάτο στο Βεζίρη

το κάστρο δυνατό

θα σε φωνάξω για να’ ρθεις όταν εγώ ζητήσω

θε να πεθάνω όρθιος σε τάφο δεν θα μπω

τη λευτεριά δεν σου πουλώ το σθένος θα κρατήσω

με φόρα θε να βγω

κι αν με σκοτώσεις εκεί δα εμένα δεν θα θίξεις

η ιστορία έγραψε παράδειγμα τρανό

στο Μεσολόγγι τώρα συ στεφάνι συ να ρίξεις

μαζί κι ένα σταυρό

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ     

ΤΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΛΙΔΑΣ

 

Ήλιος σβηστός που χάνεται σαν δίδυμο φεγγάρι

λίγο το φως ολόγυρα πλημμύρα μες στο νου

μια υγρασία αίσθηση γαϊτα σαν ζευγάρι

το πρόσωπο χορού

και γω μουγγός να το κοιτώ φεγγάρι όπου σβήνει

κατώφλι που σταμάτησα σπιτιού μοναχικού

ασάλευτη η θάλασσα εικόνα σου γαλήνη

μαΐστρος του νερού

ματόκλαδο το πέλαγος σαν μάτι λυπημένο

μια έκφραση περίεργη και όμως σου μιλεί

φεγγάρι ήλιος το αυτό το θέμα μου γραμμένο

τα γκρίζα του φορεί

μικρό παιδί κοιμήθηκε κρεβάτι του μια ξέρα

φύκι ξερό το στρώμα του η κούνια του νερό

και η βραδιά σαν έπεσε εθήμισε ημέρα

το όνειρο γλυκό

κύμα εσύ ηρέμησες το βράδυ σου γαλήνη

όλα τριγύρω ήσυχα περίεργη σιγή

κι μέρα όπου έφεγγε σιγά – σιγά να σβήνει

η νύχτα δεν μιλεί

λίμνη εσύ μισόγυμνη κορμί σου θα ξαπλώσει

τ ’αστέρια  σου εμέτρησες γλυκιά αστροφεγγιά

και ο ψαράς μες στο νερό τα δίχτυα του απλώσει

γοργόνα κυνηγά

Tουρλίδα συ βαπτίστηκες της πόλης ακρωτήρι

κρατάς ανθρώπου μυστικά σαν ζεις στην ερημιά

ηλιοβασίλεμα θαμπό της σκέψης τρεχαντήρι

αξέχαστη βραδιά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

.

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

ΟΙ ΜΑΡΓΑΡΙΤΕΣ

Σκέψη φωτιά μέσα στο νου περίπατος στον κάμπο

μια μοναξιά ολόγυρα και γω να μη μιλώ

δυο βήματα στην εξοχή μικρός εγώ να λάμπω

έτσι όπως κοιτώ

νεκρή η θάλασσα με φως στρωσίδι με λουλούδια

μια αύρα σαν το χάδι της η αίσθηση τρελή

μέσα στο νου οι νότες μου της άνοιξης τραγούδια

μια άλλη εποχή

στεφάνι φτιάχνω νοερά στον τοίχο το κρεμάω

αναπαράσταση θα πω το θέμα προκαλεί

τα χρώματα ανάκατα στη λογική χρωστάω

εξήγηση τρανή

λουλούδια που φυτρώσατε στη σκέψη μου πληρώνω

τα νιάτα μου εμπέρδεψα με χρώμα στο χαρτί

τον πίνακα εμαύρισα σχεδόν εγώ λερώνω

το έργο δεν μιλεί

μια μουσική υπόκρουση το νόημα ταξίδι

κι ο καλλιτέχνης ασκητής στο κόσμο του θα ζει

κάθε φορά αόριστα παλάτια θε να χτίζει

ο νους του έτσι ζει

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΑΛΙΑ ΜΟΥ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Ξημέρωμα μέσα στο νου οι παιδικές εικόνες

μια ζωγραφιά δεν σβήστηκε τα χρώματα νωπά

η αίσθηση πως πέρασαν τα χρόνια οι αιώνες

σαν ήμασταν παιδιά

κι αν τούτη τώρα η ζωγραφιά μου φέρνει αναμνήσεις

παλιό το φιλμ στο σινεμά τα πρόσωπα γνωστά

τι ομορφιά στα σκοτεινά και συ να θες να ζήσεις

τα χρόνια τα παλιά

και να οι φίλοι στο πανί παιχνίδια με πιλάλα

κρυφτό κουτσό ποδόσφαιρο σπρωξιές και αγκαλιές

κορόμηλα κεράσματα ανέβασμα σε σκάλα

της φύσης λιχουδιές

μικρά τα σπίτια φτωχικά ο δρόμος πασαρέλα

γνωστοί οι γείτονες εκεί ο άγνωστος κακός

και η ζωή της γειτονιάς να γίνεται μια τρέλα

κι ο ήχος της γλυκός

πόρτα στο δρόμο ανοιχτή ο επισκέπτης φίλος

το κέρασμα του κουταλιού κεράσι το γλυκό

ο ήρεμος όλο χαρά της γειτονιάς ο σκύλος

τις μνήμες μου κρατώ

παλιά μου χρόνια παιδικά ο δρόμος φαντασία

πληρώνω εισιτήριο το έργο ξαναδώ

γελώ πονώ μα δεν μιλώ μονάχος στη πλατεία

τα χρόνια μου μετρώ  

το έργο σαν τελείωσε και άναψαν τα φώτα

ο κόσμος εσηκώθηκε και γω ο καθιστός

ψάχνω να βρω τους φίλους μου να παίξω όπως πρώτα

του κάκου ο χαμός

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ