Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Ο ΠΑΦΛΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑΣ

Ο παφλασμός με ξάφνισε φουρτούνιασε η σκέψη

εικόνες τούτες παιδικές παράδεισοι του νου

και γω να στέκω άφωνος χωρίς να λέω λέξη

στην άκρη του γιαλού

σκλάβος φτωχός γεννήθηκα της μοίρας ο διαβάτης

που περπατά στο πλάι της με φύκια συντροφιά

καλαμωτές τα χτένια της κι ο γλάρος της δραγάτης

θεέ τι ομορφιά

ρίχνω κοχύλι στο γιαλό τον παφλασμό δαμάσω

την ήρεμη την μοναξιά την κάνω να ξυπνά

και γω γελώ που περπατώ στο τέρμα για να φθάσω

μα πάντα στα τυφλά

χάνω το φως μου μπέρδεψα τη θάλασσα με ξέρα

τσαλαβουτώ στο βούρκο της αφράτο το κορμί

το σούρουπο το έκαμα να φαίνεται σαν μέρα

στο πρόσωπο λυγμοί

αρμύρας δάκρυα καυτά τα μάγουλα να καίνε

και γω κοχύλι άμοιρο ναυάγιο του γιαλού

όσοι χρησμοί κι αν γράφτηκαν το ίδιο πάντα λένε

παιδί του παφλασμού

γίνε καρδιά μου παφλασμός και χτύπα όλη νύχτα

και ξάπλωσε στην αμμουδιά μ’ ένα ρυθμό αργό

τα όνειρα και τους καημούς κι αυτά που είδες πνίχτα

να μη τα ξαναδώ

η αντοχή τελείωσε και συ καταβροχθίζεις

τον έρωτα μου πλήρωσα και τούτη τη φορά

ω! παφλασμέ μου δήμιε καρδιές πάντα θερίζεις

ο έρως συμφορά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ΓΛΥΠΤΗΣ

Σκέψη και βλέμμα ήρεμο και όνειρο γεμάτο

δυό χέρια ένα κέντημα ιδρώτας σε πυλό

ο νους γλιστρά σαν έλκηθρο ξύλο μικρό σπαθάτο

σε χέρι σταθερό

ζύμη πυλού απρόσωπη η σάρκα φαντασία

η αστραπή σαν φώτισε το έργο περπατά

κι ο καλλιτέχνης μάστορας δουλειά του μια μαγεία

ο ήλιος ξεμυτά

χαράζει μέρα με χρησμό πυθία μουρμουρίζει

κι ο καλλιτέχνης προσπαθεί να δώσει μια ζωή

να τη παγώσει προς στιγμή σε βάση που γυρίζει

τι άραγε να πει  

τρομάζει η τέχνη θε να πω σε τούτο το μαντάτο

μάνα γεννά παιδί γλυπτό με μάτια ανοιχτά

κι όμως καρδιά χτυπά ρυθμούς  σε μάρμαρο αφράτο

η σκέψη ξεγελά

κάτσε ρε φίλε φρόνημα μη παίζεις με την τέχνη

τα χέρια σου δεν ξέρουνε τι πλάθουν τη φορά

και πρόσεχε το μέτρημα ταλέντο καλλιτέχνη

μη βγει κάτι στραβά

δεν πλάθω δόξα χρήματα δεν πλάθω το εγώ μου

πλάθω στιγμές όπου περνούν σαν σύννεφα βροχής

της τέχνης έργα κούρασης για το καλό δικό μου

του νου και της ψυχής

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ΓΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Κρυφτούλια μάγια χάϊδεμα

σε χρόνο όπου φεύγει

ανάσα που δεν φαίνεται

τα γέρικα μαλλιά

άσπρο το χρώμα μαύρισε

η σάρκα ταξιδεύει

σε λίγο ερημιά

ρόζοι στα χέρια φάνηκαν

στο πρόσωπο ραγάδες

η αγωνία γέννησε

σημάδια στο κορμί

κι δρασκελιά ετρέκλισε

στο βάδισμα μπελάδες

παρέα τα ραβδί

καμάρι συ που έφυγες

η ερημιά σκοτώνει

μόνο η σκέψη έμεινε

κι αυτή παρηγοριά

σχοινί σκληρό αφύσικο

το μήκος σου τελειώνει

στο τέλος μια θηλιά

χρόνε που πας δεν με κοιτάς

η λάβα πλησιάζει

σε λίγο στάχτη θα γινώ

μια σκόνη τόση δα

η μέρα μου σκοτείνιασε

η άλλη ναι χαράζει

και συ δεν με κοιτάς

στάσου για λίγο φίλε μου

να στολιστώ πριν φύγω

φθινόπωρο τα φύλλα σου

στρωσίδι καταγής

και γω με γέλια και χαρές

φτερούγες μου ανοίγω

ψηλά εμέ θα δεις

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Δια χειρός Μίμη Χ.Γεωργόπουλου

ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ ΦΙΛΙ

Μισοδιάφανο το φόρεμα

ψυχή όπου δεν κρύβει

συναίσθημα για φίλημα

ξαφνιάζει δεν ξεχνά

πυγολαμπίδα φώτισε

κονκάρδα να στολίζει

καρδιά μου πως χτυπά

αθώο κείνο το φιλί

λουλούδι που ανθίζει

τι ομορφιά τα χρώματα

το άρωμα πνοή

παιδί εγώ ξανάγινα

παιχνίδι ξαναρχίζει

τι όμορφη στιγμή

η φαντασία έπλασε

ολόχρυσο κοράλλι

και ο μαΐστρος έσπρωξε

βαρκούλα στα βαθιά

εικόνα κείνη θύμηση

και της στιγμής μια ζάλη

να σ’είχα αγκαλιά

θα το κρατήσω ζωγραφιά

κορνίζα του η σκέψη

το λίγο είναι όμορφο

κρατιέται ζωντανό

και συ μια θύμηση θα πω

μέσα στο νου μια τέρψη

για πάντα θα κρατώ

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΝΗΜΗΣ

Βούρκος και βούρλα στα ρηχά

αφρός ξανθός σαν κύμα

κοχύλι άδειο πέθανε

μαΐστρος που φυσά

και γω στην άκρη να κοιτώ

αλήθεια μα τι κρίμα

ξανά αναπολώ

ρολόι τώρα μπάταρε

και έδειξε εικόνες

και γω παιδί ξυπόλητο

στη γλίνα να γλιστρώ

βαρκούλα αυτοσχέδια

μια τάβλα δίχως ρόδες

τις ώρες να μετρώ

ω! χρόνια κείνα παιδικά

ω! γλάροι που πετάτε

μπερδεύετε τα σύννεφα

τα κάνετε θολά

και άφωνα φωνάζετε

εικόνες μα που πάτε

ελάτε πιο κοντά

τυλίξτε σκέψεις χρώματα

στιγμές όπου δεν σβήνουν

δώστε ζωή στη σάρκα σας

και πνεύμα μα και νου

και κάνετε τα νιάτα σας

χαρές πάντα να δίνουν

σε σκέψεις του καημού

και συ γλυκιά μου πρόδωσες

τα μάγια της καρδιάς μου

τσιγγάνα Λιμνοθάλασσα

τη μοίρα μου μη λες

το τι ζητά κάθε φορά

βουβά η αφεντιά μου

το ξέρεις και δεν κλαις

άστο στο κύμα τρέμουλο

πορεία του ανέμου

φεύγει μονάχο χάνεται

μα έρχεται ξανά

κάθε φορά ίδια μορφή

το ξέρεις συ καλέ μου

πληρώνω ακριβά

ΜΙΜΗΣ Χ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

 

Δια χειρός Μϊμη Χ. Γεωργόπουλου

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

ΠΟΣΟ ΛΥΠΑΜΑΙ

Αισθήματα που πόνεσαν

στιγμές όπου δεν σβήνουν

βουνά ψηλά απάτητα

κρυμμένα μυστικά

δυό χείλια που εταίριασαν

μες στο σκοτάδι πίνουν

τον έρωτα κρυφά

και τώρα συ μια θύμηση

εικόνα σε κορνίζα

μία ζωή που πλέχτηκε

χωρίς να το σκεφτείς

το έργο σαν ετέλειωσε

εσύ μια Μόνα Λίζα

κοιτάς μα δεν μιλείς

λυπάμαι για τα χρόνια μας

που φύγαν στον αέρα

λυχνάρι που δεν κράτησε

το λάδι λιγοστό

κι πρασινάδα έγινε

απότιστη μια ξέρα

φτωχό το σαγαπώ

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ