Τρίτη 27 Ιουνίου 2017

Η ΛΟΥΟΜΕΝΗ

   
Μέσα στη ζέστη την κοιτώ σκουπίζει την αρμύρα
το μαυρισμένο της κορμί χαϊδεύει τον νοτιά
η θάλασσα  την κέρασα με τ’ ακριβά της μύρα
κι αυτή αλλού κοιτά

το βότσαλο χαμογελά , το κύμα που ξαπλώνει
ένα κοχύλι πρόβαλε οι θαυμαστές κοντά
κι ο καβουράκος ο φτωχός το πόδι της ζυγώνει
να πάρει λιχουδιά

γυμνό κορμί στην αμμουδιά γοργόνα που μιλάει
μια Αφροδίτη σύγχρονη ποζάρει σαν τρελή
κι ο πίνακας παίρνει πνοή σαν ο νοτιάς φυσάει
του γλάρου η φωνή  

θα γίνω τώρα Χαλεπάς να φτιάξω το κορμί της
το μάρμαρο η άμμος της κρεβάτι της νερό
τα χέρια μου καλέμι μου θα πλάσουν το σκαρί της
στη θάλασσα βουτώ

γοργόνα συ σαν άνθισε η παραλία τώρα
εικόνα σου την άλλαξε την γέμισε πουλιά
γλαρόνια σαν φτερούγισαν ο κρότος τους σαν μπόρα
ξυπνούν τη σιγαλιά

και γω ζωγράφος άπειρος το λάθος με πικραίνει
το κέρδος μου ο πίνακας ο άχαρος νεκρός
κάθε φορά μα δυστυχώς πάντα έτσι συμβαίνει
να μένω μοναχός

Μ.Χ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

























ΜΙΜΗΣ.Χ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ




ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ




Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ


ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ




Φέρνω στιγμές ανάποδα τον χρόνο ζωντανεύω
εικόνες κείνες προσπαθώ να κάνω ζωντανές
αλήθεια τώρα τι ζητώ κι ακόμα τι γυρεύω
μιλάω με το χθες

το γήρας το ξεγέλασα τον έρωτα χαϊδεύω
δύο ψυχές αντικριστά για έρωτα μιλούν
και γω μωρέ στην κουπαστή στο όνειρο οδεύω
καρδιάς ,παλμοί, χτυπούν

ζωή μου παίζεις σαν παιδί παιχνίδι δίχως λόγια
κουτσό κρυφτό κυνηγητό χωρίς να στο ζητώ
κι όμως εσύ σταμάτησες του χρόνου τα ρολόγια
και γω παραπατώ

στιγμές ετούτες γράφονται στις ίδιες τις σελίδες
ζωή καλέ γεννήθηκες για σκέψου δυό φορές
μα στο μωρό εφάνηκαν δυό πρώιμες ρυτίδες
μπροστά είναι το χθες

ζήσε για λίγο μην αργείς , να τώρα που σε βλέπω
πιάσε το χέρι σφίξε το περπάτα σταθερά
δίνω χρυσό , δίνω φιλί κι ακόμα ότι έχω
ολόκληρη καρδιά.
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ



















    

Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017

ΜΙΜΗΣ.Χ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ




Δια χειρός Μίμη Χ.Γεωργόπουλου





ΜΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ





Κοιτώ βαρκάκι αραχτό στη θάλασσα μονάχο
παρέα με τα βότσαλα στην άμμο να μιλώ
δυό γλάροι στο απόμερο κουρνιάζουνε σε βράχο
και γω αναπολώ

εικόνες κείνες έμειναν στη μνήμη μου γραμμένες
παιδί εγώ σαν ήμουνα παρέα μ’ αδερφό
παρθένες μνήμες της ζωής  μπορεί και πονεμένες
και όμως τις κρατώ

μα σαν βρεθώ σε γνώριμα σε κάποια μονοπάτια
τότε μιλώ μονάχος μου σε θάλασσα πλατιά
κλείνω το βλέμμα να μη δω τα γνώριμα παλάτια
που φτιάχναμε παιδιά

ρε μοναξιά είσαι σκληρή είσαι μισή παρέα
αταίριαστο το σήμερα γυρνά στο παρελθόν
κάποια στιγμή μου γίνεσαι για λίγο και μοιραία
φωνάζοντας παρόν

γι’ αυτό και γω βάζω φωτιά και καίω τα βιβλία
που γράφανε διάλογους με λόγια τρυφερά
ασθένεια θα πει κανείς η τόση ησυχία
για κάποιους μοναξιά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

























ΜΙΜΗΣ.Χ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ



Τρίτη 20 Ιουνίου 2017

ΣΤΡΩΣΕ ΤΟ ΣΤΡΩΜΑ ΣΟΥ…



Σούρουπο κι απόγευμα κι κούραση σκοτώνει
δυό βήματα στη μοναξιά γεράματα θα πει
πλακόστρωτο παράξενο μιά σκέψη να ζυγώνει
αργεί και το πρωί

ζωή εσύ δεν με κοιτάς το βλέμμα σου παγώνει
το ξέρω αδιάφορο μα ψέματα μου λες
έλα κοντά έστω κρυφά η έβγα στο μπαλκόνι
θυμήσου και το χθες

στρώσε το στρώμα σου για δυό αν θέλεις μη διστάζεις
η κούραση εγέρασε το δείχνει η μορφή
ο έρωτας ο παιδικός παράταιρα φωλιάζεις
το λέει κι γραφή

μια μουσική ένας ρυθμός δυό μάτια που δακρύζουν
στη σιγαλιά το νόημα σου βγαίνει σαν χρησμός
νιάτα και γήρας και τα δυό το βλέπεις συμβαδίζουν
μη στέκεις έβγα ‘μπρός

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

















ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ



ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ



ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΠΑΝΔΑΙΣΙΑ




Βόγκοι και ψίθυροι στ΄ αφτιά μια τρέλα στο πινέλο
σχήμα και σκέψη μες στο νου ραγίζει η καρδιά
ξέρω δεν ξέρω τη φορά το θέμα μου παρθένο
μια φίλη η βραδιά

πότε φεγγάρι η νυχτιά πότε με φως η μέρα
συνδυασμοί δυό μίγματα ασάφεια στο νου
μια λέξη ο χαιρετισμός μπορεί και καλησπέρα
το τέλος του χαμού

αγώνας είναι τη φορά μια ήττα η μια νίκη
παλεύεις τον αντίπαλο μια σάλπιγγα στ’ αφτί
και τέλος το παράσημο η πάλι δεκανίκι
ζωγράφου η φωνή

κήπος με χρώματα  που ζει μια πανδαισία μένει
ανώνυμη αδήλωτη καρδιά όπου πονεί
συμπέρασμα δεν θα του βγει όσο κι αν επιμένει
ο νους του θεατή

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
  



ΚΕΡΝΑΩ ΚΑΦΕ





Στη μοναξιά η συντροφιά ένας καφές παρέα
μια ρουφηξιά ένας καημός και συ μία σκιά
τοπίο τούτο που μιλά θεέ μου μα τη θέα
στο νου μου δυό φιλιά

κερνάω λόγια αγκαλιάς, κερνάω δύο χάδια
κερνάω όνειρα γλυκά, δυό λόγια της καρδιάς
κρατώ καρέκλα διπλανή που μένει τώρα άδεια
η θέση μιας σκιάς

δύο φουσκάλες ο καφές φλιτζάνι που δηλώνει
ζευγάρι τώρα δυό φιλιά ρουφάω στην υγειά
τραπέζι ξύλινο κρατά μια στάλα που λερώνει
σταγόνα καφετιά

και γω να στέκω μοναχός χωρίς κουβέντας ταίρι
στο βάθος βλέπω να κοιτά εικόνα της θολή
αχ πάλι παίρνω ρουφηξιά στα σπλάχνα μου μαχαίρι
σαν βγάζω μια κραυγή

του κάκου όμως ρουφηξιά καφές που βασανίζει
η απουσία συντροφιά εικόνες απ’ το νου
στο βάθος πλοίο της γραμμής πρωί όπου σφυρίζει
μαντάτο αλλουνού

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ


















ΜΙΜΗΣ.Χ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ





Δευτέρα 19 Ιουνίου 2017

ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΝΕΡΟΥ …ΕΣΥ!






Δροσιά νερού στο πρόσωπο δυό χείλη που μιλάνε
βροχή θολό το σύννεφο τριγύρω σιωπή
εικόνες κείνες οι παλιές δυό μνήμες που κρατάνε
και συ πάλι παιδί

ζητάς κρυφά, σκηνές γνωστές, του χρόνου περασμένες
στέκεις στο τζάμι μοναχή ο νους σου σαν χρησμός
παίρνεις το θάρρος και μιλάς σελίδες συ γραμμένες
και γω ο στοχασμός

και συ κλειστή ψυχή κορμί, ατίθασο πουλάρι
είσαι μικρή για έρωτα κορδέλα που φορείς
δεν έμαθες μη προσπαθείς να παίξεις με το ζάρι
γιατί θα πληγωθείς

οι στοχασμοί σου όμορφοι κρυμμένα μυστικά σου
ο χρόνος όπου πέρασε δεν μπόρεσε να ‘ρθει
τώρα που είσαι μοναχή τα θέλεις και δικά σου
πες στο χωρίς ντροπή

και γω θα δείξω τώρα δα σημάδι με αγάπη
σταγόνα δρόσου θα γινώ στο τζάμι σου να ‘ρθώ
να σε ξαφνιάσω που κοιτάς σαν μοιάζω με διαβάτη
ακόμα σ’ αγαπώ

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ