ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ… 2020 !!!!!

Παράξενος χρόνος δύο δυάρια

δύο ποδάρια κομμένα στη μέση

δύο οι φάτσες δύο οι ράτσες

μπερδεύουν κορμί τους

στη μέση ορμή τους το ίδιο βιολί

παράξενη φάτσα αλήθεια τι ράτσα

ετούτος ο χρόνος χαρούλες ή πόνος

θέλει κεράσει σε λίγο βραδιάσει

μεσάνυχτα πνίχ τα τα βάσανα κείνα

άστα να φύγουν όπως και τ’ άλλα

πάρε καινούργια χρονιά μας πανούργα

έτσι μας κάνει χωρίς να μας φτάνει

να θέλουμε κι άλλο μικρό η μεγάλο

και συ να μου χάνεις χωρίς να προκάμεις

έστω το λίγο και τέλος θρηνείς 

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΕ ΛΙΓΟ ΜΑΣ ΦΕΥΓΕΙ

Φύγε χρόνε τέλος ζωή σου

γέρος σαν είσαι πόρτα σου κλείσε

κέρασες μπόρες λίγες οι ώρες

που μένεις κοντά μας όλοι αντάμα

θα δούμε το νέο να λέει θα κάμω

όταν θε  να’ μπω στα σπίτια τη νύχτα

και σεις με ξενύχτια άλλοι με γλέντια

και άλλοι με κλάμα και άλλοι αντάμα

μ’ αγάπη χιονάτη με κόκκινο σκούφο

να λέει του ύμνους με άσπρους τους 

τους κρίνους πολλά να σου τάζει 

την ώρα που στάζει το νέκταρ - φαρμάκι

φωτιά και στο τζάκι κρύο για δύο

αγάπης τα λόγια το βλέμμα ρολόγια

μετρούνε την ώρα έξω μια μπόρα

και συ μια γιορτή

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ 

ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ταξίδι του χρόνου σε λίγο τελειώνει

κομήτης ετούτος θα σβήσει στη δύση

με μήνυμα τάχα μια σκέψη μονάχα

στο νου μας που λέει ώρα καλή

σελίδες γραμμένες τα έργα του τούτα

χαρές μα και λύπες κεράσι στη τούρτα

χρόνος μονάχος αγαθός μα και βράχος

την εικόνα στολίζει μια μορφή παρελθόν

ένας χρόνος ακόμα στο καρνέ μου γραμμένος

με γεμάτος κουκκίδες σημειώσεις σελίδες

ραντεβού περασμένα στο μυαλό ξεχασμένα

ένα δέντρο λαμπάκια κρεμασμένα δωράκια

δυό καρδούλες που κλαίνε απ’ αγάπη και λένε

τις ευχές τους μ’ αγάπη μια χρονιά που θε να’ ρθει

μακάρι να ζω!!

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

  

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΝΙΦΑΔΕΣ

               

           

οι πρώτες νιφάδες το τζάμι χτυπάνε

κρυφά τους τα λόγια χωρίς να μιλάνε

χρόνια φευγάτα τόσα μαντάτα

θυμίζουν το χθες

χειμώνας στο τζάκι μια φλόγα φωτίζει

νιφάδες στο τζάμι κρυφά σου μιλάνε

κι σκέψη που βλέπει το μάτι δακρύζει 

κι ο νους στα παλιά

το σπίτι εκείνο μικρό σαν καλύβι

αγώνας που λέει μικρό όπου κλαίει

μια φτώχεια μεγάλη ζεστή η αγκάλη

μια μάνα πονά

οι πρώτες νιφάδες της φύσης το δώρο

άσπρο τοπίο  πολύ και το κρύο

το τζάκι να καίει κι σκέψη να λέει

χρόνια πολλά

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΣΠΙΡΤΑ

Όνειρο είσαι ελπίδα σου κλείσε

μπορείς

μικρό κοριτσάκι μπόι σπιρτάκι

μικρό 

στην άκρη του δρόμου αίσθημα τρόμου

εσύ

πουλάει κουτάκια γεμάτα σπιρτάκια

κρύο πολύ 

ανάβει το ένα ζέστη σαν γέννα άλλο δεν έχει

ζητά θαλπωρή 

Χριστούγεννα κρύο χιόνι να πέφτει ζητιάνα 

αυτή

                     ………………

ταξίδι για πάνω στο χιόνι επάνω η άλλη πνοή

κόσμος περνάει χωρίς να κοιτάει κορμάκι στην άκρη

ζεστέ μου διαβάτη γιατί να γιατί να πεινάει

ψυχούλα μικρούλα γυμνές οι πατούσες μα που περπατούσε 

η ώρα γεννάει χαρά της σε λίγο ο νέος ο χρόνος όχι για όλους

ο θάνατος ζει.

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ 

ΣΤΟΛΙΖΩ ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ

        

Στολίζω το δέντρο λαμπάκια με χρώμα

καρδούλες που λένε πολλές προσευχές

Χριστούγεννα όμως δεν ήρθαν ακόμα

και γω με το χθες

σε λίγο κι ο χρόνος αλήθεια δηλώνει

τα έργα που μένουν αχνάρια ζωής

το χέρι σηκώνει χωρίς να ζυγώνει

κουβέντα μη πεις 

το δέντρο στολίζω και γω μουρμουρίζω

τι τάχα ο νέος θα φέρει για πάντα

μπορεί μια συνήθεια μπορεί και αλήθεια

τυφλά να κερνά

υπάρχουνε σπίτια χωρίς ούτε σπίρτα

με δέντρο τη πείνα μαύρα τα κρίνα

γιορτές σ’ άλλους τόπους με ξένους ανθρώπους

θεός τους κοιτά

ατάραχος μένει μορφή παγωμένη 

φτωχοί να του λένε και μεις άνθρωποί σου

κράτα το τέρας σκοτώνει ψυχές μας

τι φταίμε  εμείς

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

     

ΛΟΓΙΑ ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑΣ

     

Μάτια κοχύλια δυό σου τα χείλια

άσπρο μαντήλι γέννημα θρέμμα 

πάντα με αίμα ζητάς το φιλί

μαΐστρος το χάδι θάλασσα λάδι 

βάρκα για δύο στο βάθος το πλοίο

σφυρίζει σαν φεύγει εικόνα που μένει

φάρος σε βράχο κορμί σου μονάχο

αρμύρα στολίζει μάτι δακρύζει

κοχύλια τα μάτια και γω δύο κομμάτια

στην άμμο να τρέχω εσένα προκάμω 

φιλιά σου να πάρω στη θάλασσα πέφτω

εσένα να βρω

ψυχή μου που λέει φτερό σου να πλέει

γλάρου μορφή σου γαλάζιο κορμί σου

γοργόνα θαλάσσης τρέχεις να πιάσεις

καβούρια με φούρια στις χούφτες να κλείσεις

γλαρόνι που κλαίει 

πελάδες γαϊτες στολίζουν μορφή σου

γαλάζιο κορμί σου παιχνίδια στο κύμα

όμως τι κρίμα το ταίρι ορφάνια ψαρεύει

μονάχο αγνάντι σε βράχο και γω μοναχός

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Τα λουλούδια του κ. Μίμη

ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΑ ΧΡΟΝΟΣ

Ένας ακόμα λόγια και σκέψεις 

πόσες οι λέξεις μέσα στο νου μου

διάσπαρτες ίσως και άκαρπες

στέκουν κρυφά να μου πλέκουν 

πλεχτό φιλικό

φιγούρα δική σου χρώμα πινέλα

σώμα γαζέλα νιάτα δικά σου

γλυκιά αφεντιά σου 

χαρά μου τα λόγια γραμμένα για σένα 

κρυφά διαβασμένα

έννοιες κείνες άγριες χήνες στη λίμνη

που βόσκουν και όμως να νιώθουν

πως κάτι αξίζει 

λέξεις γραμμένες σε βούρκο πνιγμένες

ριζώνουν  βαθιά  

η έμπνευση πάντα να είναι δική σου

μεγάλη ψυχή σου

μια φίλη καντήλι που καίει τα βράδια

με στίχους σκοτάδια που φέγγουν

τα βράδια σαν παίρνω την πέννα 

όλα για σένα μικρή μου η Βούλα

που στέκει παρ’ έκει σαν φίλη

καλή

ΜΙΜΗΣ

Δημιουργία Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

ΓΙΑΤΙ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ ΔΕΝ ΜΙΛΑΣ

Γιατί στη λίμνη δεν μιλάς

μήπως εσύ δεν αγαπάς

για σκέψου

είσαι σκληρή τόσο μικρή

έλα και παίξε αν μπορείς

κοντά της

κλείνεις μια πόρτα μα γιατί

κοίτα εκείνο το παπί

που βλέπει

ένα της δάκρυ αρμυρό

έχεις το βλέμμα σου θολό

το ξέρεις

πείσμα σαν χάνεις το ρυθμό

άσπρο κοχύλι μενταγιόν

αστράφτει

σύννεφο μαύρο ουρανός

στάλες βροχής ο κεραυνός

αστράφτει 

και γω να ψάχνω να σε βρω

πότε εκεί και πότε δω

μικρή χιβάδα του γιαλού

δεν μου κοιμάσαι

μου ξενυχτάς σαν περπατάς

πάνω στο κύμα τραγουδάς

λόγια ξεχνάς δεν αγαπάς

κι όμως εσύ πλανάσαι 

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ 

ΜΟΥΓΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

     

Σταγόνα στη φλέβα ζωή γιατί φεύγεις

μαύρη η γάζα σπασμένα τα βάζα

γιορτή σταματάει άλλο δεν πάει

ο χρόνος τελειώνει βουβό αηδόνι

νταβάνι κατά 

με βλέμμα που λέει χωρίς να σου κλαίει

χάδι στο μπράτσο γέλα παλιάτσο

ν’ αλλάζεις το θέμα όλα με ψέμα

ζωή να κυλά

κάλαντα ήχου τρύπα του τοίχου

κηλίδα στη σάρκα μπάζει η βάρκα

ναυάγιο φουρτούνας το τέλος να φτάνει

ζωή ως εδώ

και συ σαν διαβάτης στη στράτα μονάχος

σχισμάδα ο βράχος γρανίτης που σπάει

κομήτης περνάει μαντάτο ζητάει

μα τι να του πεις

τα φώτα που σβήνουν θαμπά λυπημένα

θυμίζουν κλαμένα ματάκια παιδιού

το θαύμα του χρόνου ας είναι και μία

σταγόνα νερού

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΗΣ ΓΑΛΟΠΟΥΛΑΣ

Γλεντάς εσύ μαδάς εμέ τι έθιμο ετούτο

με καμαρώνεις πριν μου φας τη σάρκα στο ταψί

ο θάνατος πλησίασε για μένα οσονούπω

αντίο μου ζωή

από μικρή μες στο μαντρί φαΐ πολύ και χάδι

αγάπη ψεύτικη θαρρώ ωραίο φαγητό

άλλος γλεντά με το φαΐ για σκέψου μέχρι βράδυ

τι έθιμο αυτό

νομίζεται πως χάζεψα το στιλ μου το προδίδει

η γαλοπούλα άμυαλη στο δρόμο περπατά

ρωτήστε με για να σας πω σε με τι ξεχωρίζει

τα πράγματα σωστά

Χριστός που εγεννήθηκε δεν δίδαξε τη μάσα

την έννοια τη χάσατε ξανά απ’ την αρχή

και τον παπά αν ξέρετε δεν κάνουνε τα ράσα

αλλάξτε συνταγή 

στραβά τα κόλπα της ζωής ο άνθρωπος θηρίο

γλεντά σκοτώνει τραγουδά το φάλτσο ξενυχτά

άλλος γεννιέται τυχερός και άλλος σε φορείο

τελειώνει η χρονιά

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΡΧΕΣΑΙ

Χαμένος στη σκέψη αιώνια σκέψη

του νου μου φιγούρα τραγούδι σαν σβούρα

στα χείλη οι νότες ζωή σαν και τότε

ζητώ το γιατί

χωρίς να πιστεύω σε βλέπω μπροστά μου

βουβά και τ’ αυτιά μου ακούω τις λέξεις

εκείνες που μένουν  στο νου επιμένουν

να δείχνουν μορφή

το ξέρω δεν θα’ ρθει  ζωή που τελειώνει

ο χρόνος μια σκόνη ζωγράφου το έργο

κορνίζα στο τοίχο δυό λόγια σε στίχο

η μνήμη θρηνεί

ο ήλιος που σβήνει φεγγίζει το δείλι

η νύχτα καλμάρει κι ο χρόνος θα πάρει

τους μήνες τα χρόνια δυό σκέψεις αιώνια

χωρίς το γιατί

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ