Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017

Ο ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ 2018





Ο νέος χρόνος πάτησε σαν άκουσα σημάδι
δειλά – δειλά χαιρέτισε φωνή του ντροπαλή
δεν ρώτησε τον άλλονε αν έφθασε στον Άδη
κι αυτός ανατολή

ρε μουσαφίρη χρόνε μου δεν ξέρω τις προθέσεις
θα στήσεις πάλι δόκανα ή θα’ χεις και γιορτές
καλά – κακά ρε φίλε μου ίσως και με ανέσεις
μα όχι σαν το χθες

ένας καινούργιος όνειρα η πρώτη του ημέρα
προλάβετε να πάρετε και σεις μπαχαρικά
να νοστιμέψετε ξανά την άγονή σας ξέρα
όχι σαν περσινά

κι αν δεν σας βγει η νοστιμιά μη βάζετε μαράζι
λόγια με σάρκα τυλιχτά τα κάνετε ρολό
και σαν πεσκέσι δώστε τα σε μάγο που φωνάζει
το πεπρωμένο σας μπορώ

πΠυθία συ στην κάπνα σου που βγάζεις το χρησμό σου
ίξεις αφίξεις το γνωστό τροπάρι που γελά
αν έχεις μπέσα πες το μου και γω για το καλό σου
κερνάω δυό ποτά

και ο καινούριος χρόνος μας ότι και αν μας φέρει
θα τον κερνάμε διαρκώς μ’ αγάπη και στοργή
κι αν του θυμώσεις δεν μετρά αφού αυτός θα  ξέρει  
το τέλος πως θα βγει

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ





























ΝΑ ΣΟΥ ΤΑ ΠΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!




Κάθε φορά τα κάλαντα τα ίδια και τα ίδια
και συ αρνείσαι μάτια μου ν’ακούσεις το σκοπό
στολίζεις δέντρο έλατο με ψεύτικα στολίδια
και γω σε αγαπώ

θα γίνω ένα μπιμπελό στο δέντρο σου στολίδι
φωτάκι γω πολύχρωμο αστέρι της φωτιάς
του έρωτα του άχαρου του άκακου παιχνίδι
αφού δεν με κοιτάς

τα κάλαντα που τραγουδώ ταιριάζουν με τη μέρα
γιορτή ετούτη φίλη μου αγάπης το φιλί
σε λίγο στον ορίζοντα το βράδυ την εσπέρα
η γη θα’ χει γιορτή

και συ μονάχη θα κοιτάς το χρόνο π’ ανατέλλει
και η καρδιά σου θα σκιρτά ζητώντας το φιλί
μη μου κρατάς τη πόρτα σου το μόνο π’ απομένει
για πέτα σαν πουλί

στον ουρανό και σκόρπισε αστέρια σαν τον μάγο
χαρά και δώρα στα μικρά καλούδια στις ψυχές
και λιώσε με τ’ αστέρι σου τον πετρωμένο  πάγο
μ’ αγάπη και ευχές

και γω κρυφά με τρίγωνο στην άκρη κει κρυμμένος
να τραγουδώ χαρμόσυνα τα κάλαντα για σε
χαμόγελο στο πρόσωπο και όχι λυπημένος
χρόνια πολλά καλέ

ΜΙΜΗΣ  ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ










































 

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου




Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

ΔΩΔΕΚΑ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ !








Χτυπά καρδιά χρόνου νεκρού σε λίγο τελειώνει
παράξενο το νόημα μια αίσθηση ψυχρή
σκέψεις πολλές εθάφτηκαν σε νου όπου παγώνει
ξανά απ’ την αρχή

προσπάθεια ολημερίς το μάρμαρο λαξεύω
ολόγυμνο το έργο μου το λάθος δεν χωρεί
κι ο χρόνος τούτος που περνά εγώ τον χωρατεύω
με λόγια στο χαρτί

κοιτώ μπροστά σαν καρτερώ το νέο που θα φέρει
ο νέος χρόνος που’ ρχεται με βλέμμα γελαστό
μα τα καλούδια σκέπασε που έχει στο πανέρι
και γω αδημονώ

πέντε λεπτά και έφυγε τελειώνει το καρτέρι
μαγγανοπήγαδο ζωή τροχός όπου γυρνά
ούτε το πριν ούτε αυτό κανείς μα δεν το ξέρει
αρχή ζωής ξανά

και το ρολόι του χωριού σε λίγο θα χτυπήσει
πόσες καρδιές θα ραγιστούν ζερβά ή δεξιά
άλλος χαρά άλλος δεινά ανάκατα θα ζήσει
ακόμα μια φορά

το παραπέντε φίλοι μου ποτέ δεν σταματάει
χτυπά την ώρα του θα πει κρατάει το σκοπό
το πεπρωμένο θα φανεί μοιραία θα ζητάει
το λόγο στο γραπτό

πορεία συ τυπώθηκες είσαι βαθιά γραμμένη
γεννήθηκες και τέλειωσες αυτό θα πει ζωή
στα τελευταία σου λεπτά σχεδόν τι απομένει
να κάνεις μια ευχή

ΜΙΜΗΣ  ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

















Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ







Που πας γέρο εσύ  που πας χωρίς μια λέξη
μεσάνυχτα σαν τον φυγά μονάχος περπατάς
τη θέση σου τη παρατάς άδεια πριν καν να φέξει
τα μαύρα σου φοράς

οι πράξεις σου αδήλωτες λογαριασμούς σου κρύβεις
πόσα καλά πόσα κακά ποιος τάχα τα μετρά
και συ δειλά μου περπατάς σιγά – σιγά μου στρίβεις
μέσα στα σκοτεινά
θέλω ν’ ακούσω λόγια σου χαιρετισμό με μπέσα
ευθύνες τόσες ξέχασες μη κάνεις πως  πονείς
και στο σακούλι που κρατάς του χρόνου όλα μέσα
τα σφράγισα θα πεις

κι όμως ξεχνάς τα όνειρα και τα καλά σου λόγια
τη πρώτη μήνα κάποτε που έμπαινες με φως
όταν ο κόσμος κοίταζε εκείνα τα ρολόγια
χαρμόσυνης νυκτός

μα θα μου πεις κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια
ρουτίνα όλα στη ζωή γιορτές και φαντεζί
φιλιά αγάπες φίλοι μου για τα μικρά παιχνίδια
ξανά απ’ την αρχή

ένα ποτήρι η ζωή γουλιά – γουλιά το πίνεις
χρόνοι πολλοί το μέτρημα το άγνωστο μετρά
και συ μικρός μες στη ζωή μετράς το παίρνεις δίνεις
της μοίρας τα χαρτιά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

























Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου





ΜΑΤΙΑ



Μάτια κλεισμένα
λόγια κρυφά
τραγούδι στη νύχτα
φεγγάρια θολά

μάτια που κλαίνε
δάκρυ που στάζει
γράμμα δυο λέξεις
γραφή που φωνάζει

μόνη στο σπίτι
έρμο σπουργίτι
εικόνες χαμένες
δυνάμεις δεμένες

ελπίδα καμία
αχτίδα η μία
φωνή που φωνάζει
της έρμης μαράζι

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ



Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου





ΕΓΩ ΔΕΝ ΦΕΥΓΩ





Εγώ δεν φεύγω κοντά σου μένω
χίλιοι ανέμοι τώρα μεθώ
μορφή του κόσμου έλα και δωσ’ μου
άνθος του δρόμου σε αγαπώ

σκέψη που βγαίνει δάκρυ κυλάει
πίσω με πάει σκέψη πονεί
έχω ιδέα θέλω να ζήσω
σένα φιλήσω  θέλω πολύ

εγώ δεν φεύγω κοντά σου μένω
σένα κοιτάω πάντα πονώ
όνειρά κάνω χέρι σου πιάνω
έρως σατράπης λόγια ξεχνώ

μοιάζεις λουλούδι είσαι τραγούδι
είσαι νεράιδα κάπου ξανάδα
τούτα τα μάτια χτίζουν παλάτια
ψάχνω να σε βρω  θέλω πολύ

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
























Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2017

ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ( της θάλασσας νανούρισμα )




         

Ρηχά νερά μάτια γλυκά της θάλασσας κοπέλα
εσύ και γω γκρίζο κρασί χρυσό το μενταγιόν
μια μουσική ένας χορός μια κίνηση του έλα
σε πιάνω γω σχεδόν

της θάλασσας νανούρισμα δυό νότες λυπημένες
μια μελωδία του γιαλού  και η σκέψη μου θολή
καλαμωτές σαν φύτρωσαν στο βούρκο βυθισμένες
και γω πάλι παιδί

τα μυστικά που έκρυψες στο φως σου όλα φέγγουν
βιβλία που ανοίξανε διαβάστηκαν κρυφά
και τα παιδιά σου γύμνωσαν στο κρύο όλα τρέμουν
στου μπάτη τη δροσιά

νανούρισμα τα λόγια σου τα χάδια σου εικόνες
εγώ και συ στην ερημιά σαν βότσαλα γυμνά
στην αμμουδιά βρεθήκαμε γυμνοί σαν δυο κολόνες
σχεδόν στο πουθενά

σύννεφο γκρίζο σκέπασε σκοτείνιασε το κύμα
ο γλάρος εφοβήθηκε και πέταξε πιο κει
εγώ κα συ χωρίσαμε αλήθεια μα τι κρίμα
με δάκρυ στη ψυχή

τη μουσική που έγραψα την κάνω αεράκι
να την φυσά και ο νοτιάς στα πέρατα της γης
νανούρισμα το βάφτισα με τίτλο το’’ μεράκι’’
το δώρο της ψυχής

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ


 



























Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου





Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου 2017

ΣΚΕΨΕΙΣ






Άναψε φλόγα άναψε
κερί εσύ μη σβήσεις
ελπίδα τούτη της στιγμής
ματιά μου που κοιτάς

πόρτα κλειστή χορτάριασε
στενό μου ξεχασμένο
εικόνα μου κρατάς

σκλάβος εγώ σκλάβα και συ
μια χόβολη που καίει
το σίδερο που πύρωσε
να κάψει μου ζητά

έρωτα μάγε μάγεψε
τη σκέψη και το νου μου
πλάσε ομοίωμα τρελό
να μοιάζει σαν πουλί

να κελαηδεί ολημερίς
με λόγια που δακρύζουν
ζητάω το φιλί

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ






ΑΠΟ ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ








Καρδιά πετάς στα σύννεφα μαντήλι ανεμίζει
σαΐτα γω του άνεμου μια θλίψη χαιρετώ
ένας ο κόσμος όπου ζει περίεργα σφυρίζει
και γω να τον κοιτώ

καρδιά πονάς μα δεν μιλάς μια σκέψη ζωγραφίζει
χρώμα μορφής ανθρώπινης ο έρωτας κρατά
τόξο καρδιάς χάδι γλυκό το στόχο του αγγίζει
χωρίς να σε πονά

στολίδια όλα εις τη γη μυρμήγκια οι ανθρώποι
χωρίς ουσία η ζωή το σήμερα μετρά
που πας μικρέ μου μαθητή παράταιροι οι κόποι
περίεργα γραπτά

κι οι θησαυροί οι κάλπικοι χρωματιστά λαμπιόνια
γυαλίζουν ψεύτικα θαρρείς σκοπός υποταγής
του κέρδους τα καμώματα χωρίς εγώ μα πιόνια  
τα βάσανα της γης

μη σταματάς το πέταγμα μη κάνεις ούτε στάση
ο κόσμος είναι όμορφος στα σύννεφα αν ζεις
έλα και συ στην ομορφιά το είναι σου να φθάσει
και έκσταση μπορείς

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ






















Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου