Το πέρασμα μια δρασκελιά το φάντασμα μπροστά σου
μια σιωπή μαρμάρωσε η σάρκα του σκληρή
εικόνα τούτη αφαιρεί τη δόλια τη μιλιά σου
η πόλης ιερή
μια δρασκελιά και πέρασες σε χώρο που μιλάει
μία ζωή σταμάτησε και συ ένας μικρός
το μόνο που αντίκρισες αέρας να φυσάει
κι αυτός λυπητερός
ο κρότος ήχος μια βοή δυό ψίθυροι παρέα
δυό κόκαλα σκεπάστηκαν ηρώων καταγής
διαβάτη κείθε αν θα πας γαλάζια η αυλαία
στεφάνι να κρατείς
η πόλης είναι έρημη οι κάτοικοι φευγάτοι
κι αυτοί όπου εμείνανε θυσία στο βωμό
ο θάνατος τους νίκησε μα ντύθηκαν σπαθάτοι
παράδειγμα τρανό
απέραντο μνήμα έγινε μιά πόλης που δεν σβήνει
αν θέλεις κράτα σεβασμό σε κάθε δρασκελιά
στεφάνια φύσης φύτρωσαν σε μνήματα οι κρίνοι
η δόξα συντροφιά
κι αν χρόνια τόσα πέρασαν κι ακόμα άλλα τόσα
το μνήμα τούτο θα κρατά την έξοδο τρανή
εάν μας εξαργύρωναν την έξοδο με γράσα
δεν θα’ταν ιερή
ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου