Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Μίμης Χ. Γεωργόπουλος

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Μίμης Χ. Γεωργόπουλος

ΚΡΑΤΩ ΤΙΣ ΘΥΜΗΣΕΣ

Μισοσβησμένα γράμματα

φιγούρες παρελθόντος

αργά μου βήματα βαριά

αχνάρια που μιλούν

αλήτου έχω λογισμό

του γύφτου τα σανδάλια

οι σκέψεις περπατούν

γυμνός ζητιάνος της ψυχής

της σάρκας αμαρτία

τρέχω τυφλός χωρίς τροπή

ζητώ παρηγοριά

το παρελθόν με κυνηγά

χωρίς να’χει ουσία

το φως είναι βραδιά

παλεύω ζω με τ’ όνειρο

η πράξη θεωρία

το παρελθόν πάντα παρόν

να στέκει πάρα κει

αραξοβόλι της ζωής

χρόνος δίχως ουσία

κι θύμηση σκληρή

ΜΙΜΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Μίμης Χ. Γεωργόπουλος

Μίμης Χ. Γεωργόπουλος

ΜΗ ΜΙΛΑΣ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

Βυθίσου σκέψη στα βαθιά σε λάκκο με σκοτάδι

εικόνες κοίτα που μιλούν αρχαία μυστικά

άψυχα σύμβολα γραπτά μία ζωή στον  Άδη  

τα άλλα περιττά

κυνηγητής του σύννεφου του ίσκιου Πραξιτέλης

η μοναξιά αθάνατη γλυπτό που δεν μιλά

ολόασπρο το μάρμαρο το δώρο της Πεντέλης

καρδιά που δεν χτυπά

σάρκα αέρας περπατά δυό ήχοι παραπέρα

ζωγράφος σαν να πρόλαβε εικόνα να κρατά

το έργο του ετέλειωσε σε πένθιμη εσπέρα

δυό δάκρυα καυτά

κι αν σου μιλώ καμιά φορά το κάνει δίχως τέμπο

πόσες φορές το λάθος σου μετρά αληθινό

και παίρνω φόρα κι έρχομαι στα άδυτά σου να’ μπω

είναι γιατί ζητώ

να λύσω το μυστήριο του λάκκου το σκοτάδι

όπου φυτρώνει αίσθημα αγάπη παλαβή

κι όποιος φοβάται ας κρατά μια φλόγα μες στο λάδι

καντήλι για μορφή

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Μίμης Χ. Γεωργόπουλος

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

ΔΡΟΜΟΣ ΣΤΕΝΟΣ

Δρόμος στενός φτωχή καρδιά

ρυτίδες σαν σχισμάδες  

μια δρασκελιά πλακόστρωτο

οι τοίχοι μαρτυρούν

μια μουσική ακούγεται

στο βάθος δυό καντάδες

σοκάκια πως ηχούν

μια γρίλια όπου έφεξε

μία σκιά κουνιέται

ο έρωτας σημάδεψε

μινόρε της αυγής

κιθάρα που δυνάμωσε

μία καρδιά πλανιέται

στο φως έλα να βγεις

δρόμος στενός μια σιωπή

διαβάτης δεν περνάει

μια νυχτερίδα ξύπνησε

περίεργα πετά

στο άκουσμα της μουσικής

κρεμιέται δεν μιλάει

μονάχα να κοιτά

και η καντάδα που κερνά

τον έρωτα με λύπη

πρίμο σιγόντο στη βραδιά

η νύχτα δεν περνά

το τέλος σαν ξεψύχισμα

η αγκαλιά να λείπει

δυο λόγια στα μουγκά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΖΗΤΑΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ

Ζητάτε να σας πω αυτά που’ χω κρυμμένα

λόγια και σκέψεις που πονούν σε χρόνια μου παλιά

αγάπες όνειρα γλυκά μέσα στο νου γραμμένα

σε χρόνους μια φορά

καμπάνα κάτσε φρόνημα ο ήχος σου τρελαίνει

η ερημιά το βάλσαμο ορφάνια που πονά

και μη ξυπνά ο κρότος σου τη σκέψη που πεθαίνει

αλήθεια μια φορά

ζητάτε να σας πω τα λόγια τα κρυμμένα

τα σύννεφα που θάμπωσαν τους έρμους ουρανούς

τις νότες όπου έγραψα και έπαιξα για μένα

σε άλλους νε καιρούς

η ζυγαριά μπατάρισε σημάδι δακρυσμένο

μια απουσία γράφτηκε το έργο μαρτυρά

εδώ επόζαρε θαρρώ το δόλιο πεπρωμένο

το βλέπω στον καμβά

όχι εκείνα π’ αγαπώ τα θάβω μες στα βάθη

και τα σκεπάζω με αχνό να ζουν παντοτινά

γαλήνια και ήρεμα με συντροφιά τα άνθη

δυό λούλουδα φτωχά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

  

Μίμης Χ. Γεωργόπουλος

Μίμης Χ. Γεωργόπουλος

ΓΕΛΑ !

Στου βράχου το χαράκωμα λουλούδι διψασμένο

μια μαργαρίτα φύτρωσε σταγόνα μου ζητά

το τέλος σαν εμάντεψε μα είν’ το πεπρωμένο

γελά σαν με κοιτά

η γύμνια της μαλάματα ρουμπίνια τα προικιά της

ένα κορμί λικνίζεται που μοιάζει να γελά

αφέντρα είν’ η στάση της τσακίρικη ματιά της

εμένα χαιρετά

ίσκιος μικρός και άσαρκος με έκφραση που παίζει

κερδίζει τη παράσταση εικόνα ζηλευτή

κι αυτή μικρή και κίτρινη κεχρί και πετιμέζι

αλάβαστρο κορμί

αγρίμι συ πως τόλμησες να ‘ρθεις σ’ αυτόν το χώρο

να χαιρετάς τη φύση σου με κόντρα τον καιρό

ο έρωτας σε προίκισε σου χάρισε το δώρο

γι’ αυτό και γω θα πιω

δύο γουλιές εβίβα σου ροδιού χυμού σαν αίμα

να στυλωθώ στην ερημιά σαν φίλος εραστής

να σου χαρίσω μάλαμα χρυσάφι μα και στέμμα

ποτέ να μη χαθείς

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Μίμης Χ. Γεωργόπουλος

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου