ΓΕΛΑ !

Στου βράχου το χαράκωμα λουλούδι διψασμένο

μια μαργαρίτα φύτρωσε σταγόνα μου ζητά

το τέλος σαν εμάντεψε μα είν’ το πεπρωμένο

γελά σαν με κοιτά

η γύμνια της μαλάματα ρουμπίνια τα προικιά της

ένα κορμί λικνίζεται που μοιάζει να γελά

αφέντρα είν’ η στάση της τσακίρικη ματιά της

εμένα χαιρετά

ίσκιος μικρός και άσαρκος με έκφραση που παίζει

κερδίζει τη παράσταση εικόνα ζηλευτή

κι αυτή μικρή και κίτρινη κεχρί και πετιμέζι

αλάβαστρο κορμί

αγρίμι συ πως τόλμησες να ‘ρθεις σ’ αυτόν το χώρο

να χαιρετάς τη φύση σου με κόντρα τον καιρό

ο έρωτας σε προίκισε σου χάρισε το δώρο

γι’ αυτό και γω θα πιω

δύο γουλιές εβίβα σου ροδιού χυμού σαν αίμα

να στυλωθώ στην ερημιά σαν φίλος εραστής

να σου χαρίσω μάλαμα χρυσάφι μα και στέμμα

ποτέ να μη χαθείς

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ