Τα λουλούδια του κ.Μίμη Γεωργόπουλου

Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΣΤΑΛΑ

Η πρώτη μας στάλα το  τζάμι δακρύζει 

φθινόπωρο πάλι καιρός για αγκάλη

τα σύννεφα σκούρα 

η πρώτη βροχή

ο κήπος διψάει ξερός από δίψα

σταγόνες δροσίζουν τα φύλα των δένδρων

ξεπλένουν τις έγνοιες 

τους τόσους καημούς

η πρώτη μας στάλα μια ξύλινη σκάλα

γεμάτη με γλάστρες στην άκρη δυό γάτες

κουρνιάζουν μονάχες 

κοιτούν τη βροχή

και γω με μια σκέψη το θέμα δροσίζω

στο νου μου εκείνη που τάχα να ζει

της στέλνω τη σκέψη το ξέρει πως βρέχει

φιλιά του αέρα ψυχή μου μια ξέρα

ζητά να τη δει

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Η άνοιξη του φθινοπώρου - Μίμης Χ. Γεωργόπουλος

Δημιουργίες Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ

Το πρώτο κουδούνι παράξενος ήχος

λαχτάρα σχολείο το πρώτο θρανίο

μικρός

γεμάτη η σάκα χτυπά η καρδιά του

καμάρι με ύφος κοντός και στο ύψος

δειλός

το πρώτο κουδούνι μικρό το ζουζούνι

βιάζεται θέλει ψωμί του με μέλι

βουβός

η πρώτη του λέξη σιγά μη τα μπλέξει

μολύβι και γόμα μια κούραση λιώμα

στο σπίτι γυρίζει μυαλό του σφυρίζει

δασκάλα με βέργα τα πρώτα του έργα

μουτζούρες γραμμένες και μύτες κομμένες

σαλάτα η σάκα να παίξει μα θέλει 

ο νους στο παιχνίδι κλοτσιές στο γρασίδι

ο νους του στη μπάλα ξεχνά τη δασκάλα

το πρώτο κουδούνι

αρχή

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ   

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Και μες στον ύπνο το βαθύ το άγγιγμα της σκέψης 

ξυπνά μια χαραυγή

ψυχή εσύ που τυραννάς  χωρίς να με ρωτήσεις

μου παίρνεις τη ψυχή

χέρι ο ύπνος ο βαθύς χαϊδεύει την αγάπη

παίζει κρυφτό δεν με ρωτά

το όνειρο απάτη  

εικόνα μου ο αδερφός εικόνα που μιλάει

εικόνα που αγγίζεται στη σκέψη τη νεκρή

σκηνή είναι φευγάτη

του κάκου μια συνάντηση γλυκό μου καρδιοχτύπι

το όνειρο στον ύπνο μου δηλώνει πως μου λείπει

αγκάλη  ορφανή

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΑΙ ΣΥ ΜΙΑ ΓΙΑΓΙΑ

χαϊδεύεις ήχο αρετής μια μελωδία χρώμα

κερνούν φιλιά τα χάδια σου το βλέμμα ζωγραφιά

και παίρνει χρώμα η ματιά και η στιγμή ακόμα 

πανάκριβα προικιά

τα χέρια σου πεντάγραμμο οι νότες δεν φαλτσάρουν

η μελωδία άκουσμα κι ο θεατής βουβός

τι ομορφιά χαρίσματα όλα μαζί φλερτάρουν

κι ο πίνακας χορός

καλότυχος ο θαυμαστής ζηλεύει αγκαλιά σου

δύο μικρά σαν σε κοιτούν το μέλι σου ζητούν

και συ ατάραχη κρατάς ανέκφραστη ματιά σου

όλοι μαζί χωρούν

είσαι γυναίκα θησαυρός  μαέστρος διευθύνει

μια μουσική που δεν χωρά το φάλτσο μαρτυρά

και συ να στέκεις στωικά μεγάλη η ευθύνη

τα πάντα στη σειρά

κερδίζεις άτυπα πολλά βραβείο η αγάπη

μια δύναμη ψυχής εσύ κοιτάς μα δεν μιλάς

λόγω τιμής ορκίζομαι δεν είναι αυταπάτη

μες στη ψυχή χωράς

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Καλοκαιρινές δημιουργίες Μίμη Χ. Γεωργόπουλου

Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

Ασάλευτη η σκέψη μου το πρωινό κοιτάει 

μες στο κενό  ο άνεμος ανύπαρκτος  μου ζει

και το κορμί μου άσαρκο ανάλαφρο πετάει

σαν τροπικό πουλί

μια σιωπή δίχως φωνή απόλυτο τοπίο

το θρόισμα των λουλουδιών στολίζει τη στιγμή

τα βάσανα ξεχάστηκαν κι ο νους μου σαν το πλοίο 

να πλέει στην αυγή

δροσιά εσύ μια συντροφιά ανάσα μου χαϊδεύει

κορμί αγέραστο θα πει απόλαυσε στιγμή

κι σάρκα μου μες στη δροσιά σαν το παιδί χορεύει

τον έρωτά του ζει

της φύσης ήχοι θόρυβοι μια αρμονία τώρα

καλότυχος όπου τη ζει μου ζει δύο φορές

να μη χαθεί μα το θεό ετούτη δω η ώρα

κερδίζει δυό φορές

και συ γλυκιά μου σιωπή σαν συντριβάνι  βρέχεις

τη σκέψη μου τη πρωινή τη γράφεις στο χαρτί

και μες στο νου ατάραχη με φόρα συ μου τρέχεις

μακάρι μη χαθείς

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
  

Η ΛΟΥΟΜΕΝΗ

                            

Τι ομορφιά ένα γλυπτό σαν μάρμαρο αστράφτει

μία στολή η σάρκα σου διακοσμεί το νου

άστο να λάμπει εις το φως το κάλλος σου να γράφει

γυναίκα τ’ άλλου νου

ζωγράφε τι ζωγράφισες τα χρώματά σου σβήσε

ο πίνακας σου μαρτυρά αιώνια σιγή

κι ο θεατής μέσα στο νου φωνάζει έλα ζήσε

ετούτη τη στιγμή

αγέραστη η σάρκα σου χορεύει στο σανίδι

ένα μπαλέτο μουσικής και συ ένα παιδί

κάποιος κάπου που κρύβεται για σένα νε φροντίζει

και βράδυ και πρωί

το κάλλος σου βιτρίνα σου σφραγίδα μαρτυράει

αγέραστη η σάρκα σου ξανθιά μου συ μορφή

μιά σκέψη η φιγούρα σου μέσα στο νου κυλάει

γλυκιά μου ηδονή

κράτα τη σάρκα ζωντανή την ομορφιά κεφάτη

τον θαυμαστή σου ζωηρό με λόγο θαυμαστό

κάθε φορά να μαρτυρά και να φωνάζει να τη

η πρώτη στο χορό 

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

  

ΘΥΜΑΜΑΙ

Παιδούλα αθώα το χέρι κρατάω

δυό βήματα κάνω μ’ αγάπη φιλί

και συ να κουρνιάζεις χωρίς να σε νοιάζει

ασπίδα φροντίδα μικρό μου παιδί

δυό μάτια να λάμπουν τα μάτια σου σκούρα

τα νιάτα σου σβούρα μια ζάλη κορμί

μια ζύμη που πλάθω κουλούρια σου φτιάχνω

γελάς απ’ αγάπη πάντα χορτάτη 

βαδίζεις στη στράτα ακούραστα νιάτα

κουρνιάζεις κοντά μου χαρίζω προικιά μου

και συ γελαστή

και τώρα μεγάλος σελίδες γυρίζω 

κοιτώ και δακρύζω τι όνειρο κείνο

ξανά να τα πίνω μονάχος στην άκρη

μια στάχτη σαν φράχτης να λέει 

μα στάσου

άστο καμένο στη μνήμη δεμένο

έτσι θυμίζει χωρίς να γνωρίζει

τι άφησε πίσω  

σελίδες γραμμένες σε ράφι με σκόνη 

του γκιόνη φωνή του 

να κλαίει τα βράδια στου νου τα σκοτάδια

γλυκιά μου εσύ!

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ