Η ΛΟΥΟΜΕΝΗ

                            

Τι ομορφιά ένα γλυπτό σαν μάρμαρο αστράφτει

μία στολή η σάρκα σου διακοσμεί το νου

άστο να λάμπει εις το φως το κάλλος σου να γράφει

γυναίκα τ’ άλλου νου

ζωγράφε τι ζωγράφισες τα χρώματά σου σβήσε

ο πίνακας σου μαρτυρά αιώνια σιγή

κι ο θεατής μέσα στο νου φωνάζει έλα ζήσε

ετούτη τη στιγμή

αγέραστη η σάρκα σου χορεύει στο σανίδι

ένα μπαλέτο μουσικής και συ ένα παιδί

κάποιος κάπου που κρύβεται για σένα νε φροντίζει

και βράδυ και πρωί

το κάλλος σου βιτρίνα σου σφραγίδα μαρτυράει

αγέραστη η σάρκα σου ξανθιά μου συ μορφή

μιά σκέψη η φιγούρα σου μέσα στο νου κυλάει

γλυκιά μου ηδονή

κράτα τη σάρκα ζωντανή την ομορφιά κεφάτη

τον θαυμαστή σου ζωηρό με λόγο θαυμαστό

κάθε φορά να μαρτυρά και να φωνάζει να τη

η πρώτη στο χορό 

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ