Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

Ασάλευτη η σκέψη μου το πρωινό κοιτάει 

μες στο κενό  ο άνεμος ανύπαρκτος  μου ζει

και το κορμί μου άσαρκο ανάλαφρο πετάει

σαν τροπικό πουλί

μια σιωπή δίχως φωνή απόλυτο τοπίο

το θρόισμα των λουλουδιών στολίζει τη στιγμή

τα βάσανα ξεχάστηκαν κι ο νους μου σαν το πλοίο 

να πλέει στην αυγή

δροσιά εσύ μια συντροφιά ανάσα μου χαϊδεύει

κορμί αγέραστο θα πει απόλαυσε στιγμή

κι σάρκα μου μες στη δροσιά σαν το παιδί χορεύει

τον έρωτά του ζει

της φύσης ήχοι θόρυβοι μια αρμονία τώρα

καλότυχος όπου τη ζει μου ζει δύο φορές

να μη χαθεί μα το θεό ετούτη δω η ώρα

κερδίζει δυό φορές

και συ γλυκιά μου σιωπή σαν συντριβάνι  βρέχεις

τη σκέψη μου τη πρωινή τη γράφεις στο χαρτί

και μες στο νου ατάραχη με φόρα συ μου τρέχεις

μακάρι μη χαθείς

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ