Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2020

ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΓΟΥΛΙΑ


Πίνω στην άκρη σκέψη μια νάρκη
σκοτώνει κερνάει μακριά μου δεν πάει
βλέμμα θολό 

νους μου ξεχνάει γιαυτό δεν κερνάει
άδειο ποτήρι θολό πανηγύρι
ζαλάδα βαρκάδα σε λίμνη που λάμπει
με φως της σελήνης κι ο μπάτης εκεί

γαϊτα μονάχη το δίχτυ στη ράχη εκεί ξεχασμένη
ψαρά περιμένει  γλυκό το κορμί της
στην άμμο ξαπλώνει παρέα γλαρόνι 
μια σκέψη γουλιά   

κρασί και βραχάκι γλυκό αεράκι τη λίμνη
να βλέπω μονάχος τα πίνω στη σκέψη μου κλείνω
ανθρώπους παρέα στο βάθος ιδέα πάλι τα ίδια
του νου τα παιχνίδια στην άμμο βουλιάζουν
σχεδόν μου φωνάζουν και μείς το γλεντάμε
στο νου σας χωράμε εβίβα λοιπόν 

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ






ΚΑΙ ΓΩ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ



Ζωή  ομορφιά σου φιλία προικιά σου
ο κόσμος δικός σου και συ δυνατός
έλα κοντά μου και συ μη φοβάσαι
τους άλλους μη βλέπεις μια δύναμη έχεις
 είσαι ο πρώτος  στο λέει ο φίλος
και γω από σένα παίρνω το θάρρος
είσαι ο φάρος που λάμπεις τη νύχτα
ελπίδα που δίνεις σε άλλους ανθρώπους
σε όλους τους τόπους γλυκέ μου μικρέ

κακοί θα υπάρχουν ότι κι αν γίνει
τα αυτιά σου να κλείσεις τους φίλους
ν’ ακούσεις που στέκουν κοντά σου
μεγάλε σαΐνι το βλέπω στα μάτια 
κράτ’ αφεντιά σου
και γω θα χαρώ

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ 

Δια χειρός Μίμη Χ. Γεωργόπουλου


ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ Κ.ΔΗΜΟΥΛΑ


Τελειώνει ο στίχος όρθιος τοίχος
για πάντα  θα μένει όχι θαμμένη 
φωνή της γραμμένη σε σκέψη
σε νου

ο στίχος μιλάει κι ο χρόνος κυλάει
σκοτάδι που φέγγει πρωί μεσημέρι
η έννοια κείνη στο νου σου μια δίνη
μια ζάλη σαν σάλι σκεπάζει εσένα
κι ο  στίχος αρένα με γέλιο με κλάμα
το τέλος σκληρό

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
 

ΘΑ ΝΤΥΘΩ ΜΑΣΚΑΡΑΣ



Μία μάσκα θα φορέσω εις τον κόσμο για ν’ αρέσω
ίσως έτσι να τη βγάζω σίγουρα εις τους καιρούς
πρέπει όμως και να μοιάζω πως χρωστώ της Μιχαλούς

 οι καιροί μας έτσι είναι να φοράς και παρδαλά
μια κορώνα στο κεφάλι μια ομπρέλα αμασχάλη
ένα τρύπιο παντελόνι και να λες σε προσκυνώ

να φοράς και παντελόνι κολλητό και πλαστικό
και να μοιάζεις και λιγάκι πως μιλάς στο κινητό

μια τρουμπέτα θ’ αγοράσω να σφυρίζω διαρκώς
δεν χρειάζονται τα λόγια στο μυαλό είμαι φτωχός

οι αλήθειες είναι ψέμα και το ψέμα η αλήθεια
μασκαράδες όλη μέρα μασκαράδες και τη νύχτα

απορώ γιατί δεν είναι μασκαράδες κάθε τόσο
μήπως είναι και δεν βλέπω α! μα τώρα θα θυμώσω 

δεν μπορεί να μην υπάρχουν θα το ψάξω και θα γράψω
κι άμα βρω εγώ θα κλάψω απ’ τα σύννεφα θα πέσω
όταν δω την κοινωνία σαν κακή ρε συμφωνία
όλο φάλτσο θε να παίζει μοιρασιά όπως συμφέρει
μια βροχούλα θε να φέρει συννεφάκι ρίξε μπόρα
μήπως πλύνεις για καλά μασκαράς θε να τη βγάζω
για να στέκω γω μπροστά

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΑΝΔΗΜΙΑ ( κι ο ιός στη χώρα μου )


Πανδημία κοινωνία πανικός με τον ιό
κλείνω πόρτες παραθύρια άντε τώρα να κρυφτώ
θα τρυπώσω στη ντουλάπα θα καλέσω εκατό
άμ’ ακούσω να φωνάζει είναι κάποιος ρε εδώ

έχω βάλει δέκα φάκες για να πιάσω ποντικό
του μετράω τους σφυγμούς του και αν έχει πυρετό
κατσαρίδα περπατάει και κουνούπι να πετάει
πανικός μέσα στο σπίτι θα γινώ ένα σπουργίτι 
θα κουρνιάσω σ’ ένα δέντρο ν’ αποφύγω τον ιό
κοινωνία μία τρέλα που μας βρήκε το κακό

ρε κατέβα λίγο κάτω έστω λίγο να σε δω
να σου δώσω δυο μπισκότα και κινίνα με νερό
όχι φίλε δεν σ’ αγγίζω έχεις πάρει τον ιό
θα τη βγάλω στο κλαράκι έως ότου τσακιστώ
κι αν πεθάνω εδώ  πάνω κάθε τόσο θα φωνάζω

Ω! ελεύθερη ζωή μου έστω φίλοι μια στιγμή
παρα να  ‘μαι ξαπλωμένος με ορούς εντατική
   
ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

  

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2020

ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ



Τσίκνα και μπόχα παρέα βραδάκι
κιθάρες λαχτάρες πολλοί μεθυσμένοι
ταβέρνα γεμάτη το γλέντι βραδάκι
ζωή ξεγνοιασιά

ρουφιά και ποτήρι γλυκό πανηγύρι
το γλέντι ανάβει γκαρσόνι φωνάζει

γιορτή κάθε χρόνο τραγούδι με τόνο
μπεκρήδες να πίνουν με μάτια που κλείνουν
ζαλάδα καντάδα εβίβα μωρέ

κρέας καμένο σχεδόν ξεχασμένο
στη θράκα μυρίζει το ξίγκι που λιώνει
φωνή αηδόνι στο βάθος λαλεί

και γω με ποτήρι στο χέρι μαχαίρι
να κόβω τη πλήξη πριν νύχτα να λήξει 
εικόνες στη μνήμη στο βάθος καντήλι
να καίει για κάποιους που γλέντι δεν βλέπουν
μα θέση που έχουν κι αυτοί στη γιορτή

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ














Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2020

ΔΕΝ ΣΤΟ ΚΡΥΒΩ ΣΤΟ ΛΕΩ



Σου το λέω με λόγια σου το λέω με σκέψη
σου το λέω με χρώμα με πηλό και με χώμα
κάθε τόσο σου χτίζω φαντασίας παλάτια
όλα δώρα δικά σου ομορφιά αφεντιά σου
μία φλόγα εσύ

σου χαρίζω το χάδι ένα φως στο σκοτάδι
για να βλέπεις που είσαι μες στη νύχτα ζαρκάδι
τα δυό μάτια σου λάμπουν σαν αστέρια της νύχτας
ένα βλέμμα γλυκό

το κορμί σου γαζέλα μες στο ξέφωτο έλα
για να λάμψει η νύχτα αστραπή όλο γλύκα
που τα μάτια θολώνει μα συγχρόνως  δηλώνει
μια γλυκιά καλλονή

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2020

ΧΑΡΤΙΝΗ ΒΑΡΚΑ



Χάρτινη βάρκα θα φτιάξω για σένα
παιδικά τα παιχνίδια όπως πάντα τα ίδια
τ’ ονομά σου στο πλάι αεράκι φυσάει
ταξιδεύει μπροστά μου κάνει κύκλους
γελάω μακριά της δεν πάω το νερό της
ρηχό

η βαρκούλα ετούτη της καρδιάς μου τα πλούτη
κουβαλάει αγάπη με φιλιά μου γεμάτη
μου γελά σαν να λέει μες στις σκέψεις μου πλέει
της μιλώ απαντάει με δεν φεύγει ποτέ

χαρτινή μου βαρκούλα μες στις  χούφτες αράζεις
το λιμάνι ετούτο μι’ αγκαλιά της καρδιάς μου
άγκυρά σου δεμένη με αγάπη κρυμμένη 
μου ζητάς κάθε τόσο να σου δέσω πανί σου
για μια βόλτα στη λίμνη λόγια τούτα της μνήμης
σε σελίδες γραμμένα μα δεν είναι για μένα 
και το ξέρεις καλά

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ 


Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2020

Μπορώ



Δεν μπορώ να σου μιλήσω τώρα,
φταίει που είναι νύχτα
και η φωνή μου πνίγεται
στη σιωπή.
Δεν μπορώ να έρθω τώρα,
φταίει που είμαι κουρασμένος
και το σώμα μου αρνείται
να εγερθεί.
Δεν μπορώ να σε κοιτάξω τώρα,
φταίει που είσαι τόσο όμορφη
και τα μάτια μου θαμπώνουν
σε κάθε ώρα μικρή.
Δεν μπορώ να σε νιώσω τώρα,
φταίει που απουσίαζα στις προσευχές σου
και οι δικές μου περπατούν αργά
στη γέφυρα του εμείς.
Μπορώ όμως να σου μιλήσω ζεστά
χωρίς φόβο από λάθος
χωρίς ντροπή από πάθος
σε όποια ζητάς περίσταση
στη γλώσσα της στοργής.
Μπορώ ν' αγγίξω το χαμόγελό σου
προτού το δω στο όνειρο
στο βλέμμα της υπομονής.
Μπορώ να κολυμπήσω στους ψιθύρους σου
μέχρι να γίνουν χάραμα
στα όρια της γης.
Μπορώ να ξυπνήσω δίπλα σου
ακόμα κι αν δεν έχω την ανάσα σου
στα χείλη της δικής μου στιγμής.
Μπορώ, ναι, να πλεύσω στο είναι σου,
στην επιφάνειά σου κοιτάζοντας τον βυθό σου,
στο νόημα της μικρής μου ζωής.

Μ’ ΑΚΟΥΣ ΤΟ ΞΕΡΩ




Φωνάζω το ξέρω
αθάνατος είσαι κάπου  μου είσαι
τα νιάτα σου βλέπω γι’ αυτό και τρέχω
εσένα προκάμω πέρα στον κάμπο
φιλιά να σου δώσω στα στάχυα του κάμπου
γλυκέ αδερφέ

φωνή σου μορφή μου φτερό που πετάει
ξέρει που πάει διαίσθηση τούτη του κόσμου
τα πλούτη και γω ευτυχής

ομορφιά μου η σκέψη το νου μου θα κλέψει
χαρίσει σε σένα χρυσή μου καδένα που γράφει
κι αστράφτει μια λάμψη ωραία γλυκιά μου παρέα
τρανή συντροφιά

το ξέρω που είσαι δεν είσαι και μόνος ο νους μου
κοντά σου να τόσο σιμά σου που χέρι σου πιάνω
πάντα να φτάνω εκεί όπου θέλω γιαυτό με πινέλο
με χρώμα να φτιάχνω πορτραίτα δικά σου τους χώρους
γεμίζω έτσι νομίζω πως πάντα κοντά μου
ακόμα μου ζεις

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ