ΘΥΜΑΜΑΙ

Παιδούλα αθώα το χέρι κρατάω

δυό βήματα κάνω μ’ αγάπη φιλί

και συ να κουρνιάζεις χωρίς να σε νοιάζει

ασπίδα φροντίδα μικρό μου παιδί

δυό μάτια να λάμπουν τα μάτια σου σκούρα

τα νιάτα σου σβούρα μια ζάλη κορμί

μια ζύμη που πλάθω κουλούρια σου φτιάχνω

γελάς απ’ αγάπη πάντα χορτάτη 

βαδίζεις στη στράτα ακούραστα νιάτα

κουρνιάζεις κοντά μου χαρίζω προικιά μου

και συ γελαστή

και τώρα μεγάλος σελίδες γυρίζω 

κοιτώ και δακρύζω τι όνειρο κείνο

ξανά να τα πίνω μονάχος στην άκρη

μια στάχτη σαν φράχτης να λέει 

μα στάσου

άστο καμένο στη μνήμη δεμένο

έτσι θυμίζει χωρίς να γνωρίζει

τι άφησε πίσω  

σελίδες γραμμένες σε ράφι με σκόνη 

του γκιόνη φωνή του 

να κλαίει τα βράδια στου νου τα σκοτάδια

γλυκιά μου εσύ!

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ