ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ

   

Μεθώ με το βλέμμα σάρκα και αίμα

τα μάτια καρφώνει τη σκέψη μου λιώνει

σαν όνειρο κείνο αόρατος πίνω

γλυκό της πιοτό

το βλέμμα πληρώνω μπροστά της σαν στέκω

ζηλεύω φιγούρα αφήνω το νου μου

ταξίδι ονείρου το τέλος απείρου

κοιτώ

τα μάτια της βλέπω το νου μου αφήνω 

ξεχνιέμαι ρεμβάζω τη σκέψη διαβάζω

διστάζω να γράψω μέχρι ν’ανάψω

το λίχνο εκείνο που φέγγει τον οίστρο

δειλά

την έμπνευση θέλω να γράψω βιβλίο 

του έρωτα ποίημα του στίχου το ρήμα

που λέει γλυκιά μου σε θέλω σιμά μου

να ζω και να βλέπω το βλέμμα σου κείνο

μεθώ αφού πίνω το νέκταρ που είναι

αφιόνι σαν χιόνι νιφάδα που πέφτει

και φτιάχνει το κάλλος που λέει θαυμάστε

τα μάτια ετούτα βιτρίνα της σκέψης 

μέχρι να κλέψεις αυτό που δεν βλέπεις

κρυφά

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ