Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΣΤΑΛΑ

Η πρώτη μας στάλα το  τζάμι δακρύζει 

φθινόπωρο πάλι καιρός για αγκάλη

τα σύννεφα σκούρα 

η πρώτη βροχή

ο κήπος διψάει ξερός από δίψα

σταγόνες δροσίζουν τα φύλα των δένδρων

ξεπλένουν τις έγνοιες 

τους τόσους καημούς

η πρώτη μας στάλα μια ξύλινη σκάλα

γεμάτη με γλάστρες στην άκρη δυό γάτες

κουρνιάζουν μονάχες 

κοιτούν τη βροχή

και γω με μια σκέψη το θέμα δροσίζω

στο νου μου εκείνη που τάχα να ζει

της στέλνω τη σκέψη το ξέρει πως βρέχει

φιλιά του αέρα ψυχή μου μια ξέρα

ζητά να τη δει

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ