Ήλιος σβηστός που χάνεται σαν δίδυμο φεγγάρι
λίγο το φως ολόγυρα πλημμύρα μες στο νου
μια υγρασία αίσθηση γαϊτα σαν ζευγάρι
το πρόσωπο χορού
και γω μουγγός να το κοιτώ φεγγάρι όπου σβήνει
κατώφλι που σταμάτησα σπιτιού μοναχικού
ασάλευτη η θάλασσα εικόνα σου γαλήνη
μαΐστρος του νερού
ματόκλαδο το πέλαγος σαν μάτι λυπημένο
μια έκφραση περίεργη και όμως σου μιλεί
φεγγάρι ήλιος το αυτό το θέμα μου γραμμένο
τα γκρίζα του φορεί
μικρό παιδί κοιμήθηκε κρεβάτι του μια ξέρα
φύκι ξερό το στρώμα του η κούνια του νερό
και η βραδιά σαν έπεσε εθήμισε ημέρα
το όνειρο γλυκό
κύμα εσύ ηρέμησες το βράδυ σου γαλήνη
όλα τριγύρω ήσυχα περίεργη σιγή
κι μέρα όπου έφεγγε σιγά – σιγά να σβήνει
η νύχτα δεν μιλεί
λίμνη εσύ μισόγυμνη κορμί σου θα ξαπλώσει
τ ’αστέρια σου εμέτρησες γλυκιά αστροφεγγιά
και ο ψαράς μες στο νερό τα δίχτυα του απλώσει
γοργόνα κυνηγά
Tουρλίδα συ βαπτίστηκες της πόλης ακρωτήρι
κρατάς ανθρώπου μυστικά σαν ζεις στην ερημιά
ηλιοβασίλεμα θαμπό της σκέψης τρεχαντήρι
αξέχαστη βραδιά
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου