Η ΘΥΜΗΣΗ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Δικές μου οι σκέψεις το νου βασανίζουν

στο νου περπατάνε γνωστές οι μορφές

στο άπειρο στέκουν χωρίς να δακρύζουν

θυμίζουν το χθες

ο ύπνος βιβλίο σελίδες φθαρμένες

τα γράμματα κείνα αδιάβαστα μένουν

ιστορίες με δάκρυ ζωής διαβασμένες

αχ πόσο πονούν

μια σκέψη στον ύπνο ταράζει τη νύχτα

απέραντος χώρος τα ξίδι στο χάος

στυλώνεις το βλέμμα με είναι το ψέμα

και συ παλαβός

το όνειρο τούτο μια σκέψη του ύπνου

το φως όπου σβήνει χωρίς να σου δίνει

ελπίδα στον ξύπνιο πως θα’ ρθει διαβάτης

μπροστά σου αυτός

και συ που κοιμάσαι μονάχος στην άκρη

το στρώμα μια νάρκη κερνάει γλυκό

γλυκαίνει τον ύπνο σε λίγο θε να’ ρθει

το φως πρωινό

και συ ξεχασμένος σε κείνα που θέλεις

δακρύζεις νομίζεις πως ζουν κάπου κει

ημέρα σου όλη μπροστά σου η πόλη

τη μέρα σου ζεις.

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ