ΑΝΑ ΠΟΤΟ

Ένα ποτό για αυτή θα πιω

έρωτας κείνη δεν ξεχνώ

μες στου μυαλού τη δύνη

μια κούπα έχω συντροφιά

αγάπης κείνα τα γραπτά

μια θύμηση με πνίγει

και γω πρωί στο καπηλειό

μπονόρα μόνος θα τα πιω

με ζάλη σκοτοδίνη

μορφή εκείνη μες στο νου

σκαρί γλυκό παντός καιρού

τη θάλασσα οργώνει

και γω σαν γέρος ναυτικός

στην άκρη κει αλκοολικός

παρηγοριά μου το ποτό

μια σκέψη με πληγώνει

μα το ποτό δεν βοηθά

κάποιο νταλκά ξεχάσω

έτσι και γω θα περπατώ

μες στα καντούνια να ξεχνώ

στο τέλος ναι θα χάσω

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ