ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ( αφιέρωμα στο Παλιό Μεσολόγγι )

Όταν ξυπνά το παρελθόν και τρέχω στην αλάνα

γλυκιά στιγμή  ένα παιδί ξανά απ’ την αρχή

με στόλισες με φίλησες παλιά μου πόλη Μάνα

μπροστά μου είσαι συ

 

μια θάλασσα και μια ξηρά σοκάκι ένα κύμα

ανάκατα τα υλικά μπερδεύουν το μυστρί

να μη χαθεί η συνταγή γιατί θα είναι κρίμα

τι πόλης είν’ αυτή

 

θαλασσοπούλια στη σειρά γαϊτες ξαπλωμένες

πελάδες που εφύτρωσαν  σπιτάκια του νερού

καλαμωτές σαν φερμουάρ στο βούρκο καρφωμένες

ταξίδι πια του νου

 

στέκια ρομάντζας φτωχικά θαμώνες με αξία

τραπέζια μέσα στο νερό καρέκλες ψαθωτές

αλάτι άσπρο άσπρισε σε ξέρα παραλία

βαρύς γλυκός καφές

 

και γω μικρός ξυπόλητος να κάνω πως ψαρεύω

το κάβουρα όπου δαγκά το χέλι που γλιστρά

σκουλήκι μες στο βούρκο της με πείσμα να γυρεύω

μαΐστρε συ δροσιά

 

θαλασσινό μου πάρκο μου μια παιδική αλάνα

μια Λιμνοθάλασσα πλατιά αξέχαστη στο νου

σε βάφτισα σ’ αγάπησα και σ’ έκανα σαν Μάνα

δεν είσαι αλλουνού  

 

παλιά μου πόλη ξύπνησες κερνάς το παρελθόν σου

κερνάς εικόνες όμορφες κερνάς και στεναγμούς

σαν βλέπεις και το σήμερα κρατάς και το θυμό σου

μετράς και τους σφυγμούς

 

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ