Σαν σάλπιγγα τα λόγια σου ξυπνούνε και τι λίμνη
παίρνει αμπάρζα ο νοτιάς τη σκέψη μου ξυπνά
κι ο νους μου τούτη τη φορά ένας καημός θα κλείνει
σε τούτα τα νερά
μα φίλε κάτσε φρόνιμα και μη χτυπάς καμπάνες
ο ήχος τους ακούγεται σε χρόνια παιδικά
στους δρόμους εξεχύθηκαν εκείνες οι μανάδες
που γένναγαν μικρά
κι αν είμαι τώρα γω μικρός ο μάγος με τραντάζει
έχει ραβδί ναι μαγικό που φτιάχνει πετονιά
και που ψαρεύει στα ρηχά εκείνο το μαράζι
στη λίμνη τη πλατιά
τα λόγια σου οι σπάθες σου μια έξοδο χτυπάνε
θα κάνω γιούρια από δω κι ας είμαι μακριά
νέο ηρώων έφτιαξες ρωτώ μωρέ πως πάνε
να πάω στα στερνά
ξεκίνα γέρο προς τα κει εκεί όπου γυαλίζει
είναι η λίμνη σου θαρρείς ο τάφος σου υγρός
αν αγαπάς πάρε βουτιά εκεί που ανεμίζει
το φύκι στο γιαλό
και γω που έγραψα αυτά θα πάρω δυο καλάμια
ένα σταυρό θε να κρατώ να δείχνει τι και πιο
με σχέδια στα σάλτσινα πελώρια πλοκάμια
και τόξα στο σταυρό
ο ποιητής στο Ζάλογγο της λίμνης το καμάρι
είναι κοντά μου θε να πει τι τύχη περισσή
κι ένα πλωτό μισόφεγγο στον αύλακα φανάρι
να καίει ολονυχτίς
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου