Έρημος δρόμος μια σκέψη μπροστά σου
εικόνες φευγάτες κι ο νους σου κρατάει
δικές σου αγάπες σκιές είν’κοντά σου
αέρας φυσάει
μουντό το τοπίο δυό σύννεφα πάλι
λιθάρια βρεγμένα βαριά βηματά σου
μια λίμνη π’αλλάζει το χρώμα μια ζάλη
χτυπά η καρδιά σου
μεθύσι μαΐστρος και συ επιμένεις
ιδρώτας οι στάλες στο τέρμα βαδίζεις
πελάδα μονάχη εκεί θε να μένεις
κοχύλια χαρίζεις
δυό φύκια στην άκρη σαν βούρλα φυτρώνουν
αρμύρας χωράφι οι πάπιες κουρνιάζουν
δυό χέλια γλιστράνε στο βάθος τρυπώνουν
οι σκέψεις αράζουν
ομπρέλα ανοίγεις σταγόνες γλιστράνε
τα μάτια κλεισμένα μια σκέψη ονείρου
το τώρα γελάει απάτη θε να’ναι
η ζάλη του γύρου
και συ μαριονέτα χορεύεις μ’ αστεία
κοιτάζεις τριγύρω κάτι θυμάσαι
γνωστό το σοκάκι γνωστή κι πλατεία
μικρός πάλι θα’ σαι
πληρώνεις αγάπη βροχής σου οι στάλες
σε λίγο τελειώνει η βόλτα στο τέλος
εικόνες ζωή σου κυλάνε σαν μπάλες
τρυπάνε σαν βέλος
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου