ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

 

Χλωμή Βαράσοβα θα πει το γκρίζο νοσταλγία

πρώτη βροχή φθινόπωρο η λίμνη σκυθρωπή

ζωγράφε τα πινέλα σου της φύσης η μαγεία

ετούτη η στιγμή

η λίμνη ερυτίδωσε το καλοκαίρι πέρα

πρώτοι καημοί δυο έννοιες μαΐστρος να φυσά

μία γαϊτα στ’ ανοιχτά να δένει σε μια ξέρα

και κει να ξαποστά

γλάρε χορεύεις μάγκικα ταλέντο που δεν κρύβεις

στην καταχνιά μου κρύβεσαι σαν ψάχνω να σε δω

κοτσίδες δυο τα φύκια σου με χάρη μου τα στρίβεις

κουρνιάζεις στο γιαλό

γκρίζα τα σύννεφα καπνοί τα χρώματα αλλάζουν

ο ουρανός εθύμωσε θυμίζει μια γιορτή

ένας χορός στην κορυφή οι βράχοι να γιορτάζουν

χλωμή έχουν μορφή

και συ γλυκό φθινόπωρο το κλάμα του χειμώνα

κάνεις ψυχές να σε κοιτούν περίεργα μουγκές

απότομα μου φόβισες την έρημη Αλκυόνα

κουβέντες που δεν λες

καλοκαιριά σαν θάμπωσες το σκηνικό αλλάζει

κάποιος κουρτίνα τράβηξε το φως μένει σβηστό

και το βουνό μας θύμισε μια χύτρα που κοχλάζει

καπνός σαν θυμιατό

κι όμως ζητώ την αλλαγή το νόημα που λέει

η ομορφιά το όνειρό σε σκέψεις που πονούν

τα κύματα σαν σύννεφα και ο καιρός να κλαίει

σταγόνες που κυλούν

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ