Πόσο γοργά μου περπατά ο χρόνος που περνάει
το σήμερα τόσο μικρό το χθες πάλι μπροστά
ένας τροχός που μόνος του αόρατα κυλάει
εμένα ξεγελά
το χθες που φέρνει δεν ρωτά τη μνήμη την παιδεύει
μπερδεύει χρόνο και ζωή το όνειρο ζητάς
τις αναμνήσεις τις παλιές ο νους σου τις χαϊδεύει
και συ να μη μιλάς
ζωή πόσο γοργά μου έρχεσαι πόσο γοργά μου φεύγεις
χορταίνεις συ με δυο φιλιά και τρέχεις προσπερνάς
στο άγνωστο με καλπασμό καβάλα συ οδεύεις
τρελή μα τι κερνάς
το χθες μπροστά μου πέρασε ντυμένο σαν διαβάτης
δεν μίλησε μου γέλασε κρυφή αναπνοή
και χάθηκε στο δάσος του σαν σκυθρωπός δραγάτης
χωρίς τι να μου πει
καλότυχο παράθυρο με γρίλια ανοιγμένη
γελά κοιτά το παρελθόν το σήμερα μου ζει
κρυφά κοιτά δύο ζωές κι αν τύχει ξαποσταίνει
σ’ αστείρευτη πηγή
σαν ξόβεργα στο σήμερα το χθες πάντα κολλάει
ρουφά βεντούζα στο κορμί σημάδι μελανό
να σβήσει κείνο π’ άφησε στο νου πάντα ξεχνάει
και γω ένα μωρό
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου