Η ΤΖΟΚΟΝΤΑ

Χαμόγελο περίεργο μια έκφραση που λέει

αυτά που μένουν μυστικά στο βάθος μιας ψυχής

δυο μάτια ένα βλέμμα της μια σκέψη όπου πλέει

μεθά ο θεατής

ζωγράφε μου ζωγράφισες μια κόρη μεγαλείο

το τέλειο το έκαμες σαν γρίφο στον καμβά

κι’ αποτελεί στην τέχνη σου εκείνο το στοιχείο

που πάντα θα μεθά

μία μορφή χαμόγελο γελά ή μουρμουρίζει

η σκέψη της με χρώματα τα μάτια της μιλούν

το κούτελό της  νόημα τα μυστικό προδίδει

δυο χείλη μαρτυρούν

σάρκα εσύ συναίσθημα ο έρωτας κρυμμένος

το μυστικό σου γίνεται σαν άλυτος χρησμός

κι ο θεατής σαν σε κοιτά μένει απολιθωμένος

μπροστά σ’αυτό το φως

da Vinci τι κατόρθωσες να κάνεις την εικόνα

να σου κρατά χαμόγελο με λύπη που μιλά

μυστήριο ο πίνακας με όνομα Τζοκόντα

ο γρίφος σου μεθά   

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ