Το αγνάντι

                     

Με το μυαλό στα κύματα τη μοναξιά κοιτάω

βάρκα η σκέψη μια καρδιά μαΐστρος να φυσά

μη με ρωτάτε να σας πω τι ακριβώς ζητάω

χαμένη συντροφιά

παράθυρό μου ανοιχτό ο νους μου που πετάει

δροσιά η αύρα του γιαλού φρεσκάρει το μυαλό

εικόνα που ξεχάστηκε σ’ άλλες στιγμές με πάει

όταν εγώ σταθώ

αγνάντι δίψα μου εσύ κάτι με βασανίζει

θε να μπαρκάρω γω ξανά κι ας είμαι ναυαγός

νομίζω πως το άκουσα στο βάθος να σφυρίζει

αγιάτρευτος καημός

στάλες βροχής σαν δάκρυα μια συννεφιά μπροστά μου

ταξίδι κείνο δεν ξεχνώ τη θάλασσα αγαπώ

στιγμές μια θύμηση παλιά το φυλαχτό κοντά μου

εγώ να μη πνιγώ

αγνάντι τούτο που κοιτώ και γω είμαι δεμένος

στη πλώρη κείνη μην πνιγώ δυο μνήμες τραγικές

κρατάτε άλμπουρα γερά αέρας θυμωμένος

κουβέντα συ μη λες

θα κλείσω το παράθυρο θα κλείσω και τα μάτια

μπουρίνι είναι του μυαλού φουρτούνα της ξηράς

θε να μαζέψω γω ξανά τα σκόρπια μου κομμάτια  

της δόλιας μου καρδιάς

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ