Μεσάνυχτα σαν πέρασαν το τραμ το τελευταίο
μια συντροφιά που δεν μιλά και όμως συγκινεί
τη κούραση σε λίγο γω στο σπίτι μου θα καίω
γλυκιά επιστροφή
πόσες φορές δεν μπάταρα στο πλάι του πριν φθάσω
η κούραση νανούρισμα το τράνταγμα γλυκό
αχ να 'χα το κρεβάτι μου εδώ εγώ πλαγιάσω
και τέρμα στο σταθμό
στο ραντεβού του τη φορά χαμόγελα μου φέρνει
θε να προλάβω ν’ ανεβώ μη φύγει και χαθεί
και στη στροφή την ανοιχτή πολύ μωρέ μου γέρνει
σιγά θα γκρεμιστεί
το καμπανάκι τη φορά χτυπά σαν το σχολείο
οι επιβάτες μαθητές κι ο δάσκαλος μουγκός
στην ανηφόρα τράνταγμα μουγκρίζει σαν θηρίο
του λείπει ο καπνός
μικρό τρενάκι μου ξυπνάς εικόνες περασμένες
αθώες κείνες οι βραδιές και συ μια ζωγραφιά
κι ακόμα νύχτες μοναχές γλυκές ερωτευμένες
με κάποια συντροφιά
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου