ΤΟ  ΒΑΠΟΡΙ

Φύσα βοριά και στέγνωσε τη λαμαρίνα τώρα

και κάμε το βαπόρι σου να φαίνεται στεγνό

που το‘λουσε απρόσκλητα ετούτη δω η μπόρα

το μπόι του μετρώ

σκαρί εσύ κουράστηκες στο κύμα ν’αρμενίζεις

χωρίς μιλιά το βιάτζο σου το σίδερο φτερό

και το νερό το αρμυρό με σθένος να χτενίζεις

την αντοχή μετρώ

το φιλιστρίνι ανοιχτό μια αύρα που δροσίζει

χαϊδεύει μπάτης τον καημό κουκέτα ζηλευτή

κι ο νους του ναύτη διαρκώς συνέχεια γυρίζει

σε κάτι που ποθεί

σφυρά στο βάθος του γιαλού σαν βγάζει το θυμό του

ανάσα τούτη που βογκά ξεκούραση θα πει

μπορεί να μοιάζει η φωνή σαν χάδι στον καλό του

που μοιάζει με φιλί

κι ο φάρος κείνος που ζητά να δει τον ερχομό του

να ξεμυτά στο πέλαγος σαν γλάρος που πετά

κι μηχανή που κελαηδά τραγούδι κάποιου κρότου

το φάρο χαιρετά

λοστρόμε πες μου τι μετράς μία πορεία τώρα

χαράζεις ρότα βαποριού το λάθος σου μετρά

ο κίνδυνος η αλλαγή να πας σε άλλη χώρα

τα μάτια ανοιχτά

κι ο θερμαστής μες στο κορμί τη μηχανή παιδεύει

κρατά ρυθμό όπου μετρά τους χτύπους σταθερούς

και το βαπόρι στο γιαλό με μπέσα ταξιδεύει 

σκορπώντας τους καπνούς

ο καπετάνιος που κοιτά πορεία διορθώνει

τιμόνι στρίβει δεξιά τη πρύμη σταθερή

με το καιρό τα έβαλε γιαυτό και μου θυμώνει  

η πίπα του σβηστή

φούνταρε άγκυρα να δω τη κούραση να σβήνει

τα παλαμάρια δέσανε στο ντόκο το σκαρί

το βίντσι βάρος να κουνά φορτίο του ν’ αφήνει

η κούραση φλουρί

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ