ΣΚΗΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

                          ( 28η Οκτωβρίου 1940 )

Δυο λόγια σε διάλειμμα μια σκέψη τριγυρνάει

ένας καημός τα πρόσωπα εικόνες του σπιτιού

μια βόλτα κάνει μες στο νου σαράκι που πονάει

θρανίο έχει τη πλαγιά εκείνου του βουνού

Μάνα πατέρας κι αδελφή δυο λέξεις που ματώνουν

σκληρό βουνό το διάβα σου κουράζει το κορμί

μια στάση η ομάδα του φαντάροι που ξαπλώνουν

μολύβι δυό γλυκόλογα αγάπης στο χαρτί

Το πρόσωπο μία μορφή σφικτό έχει το φρύδι

μη του μιλάτε του παιδιού εκεί στη Κορυτσά

υπόσχεται στο γυρισμό διαμάντι δαχτυλίδι

κουφέτα στην αγάπη του κουμπάρα εκκλησιά

Λουλούδι που ξεχάστηκες στου βράχου τη ραγάδα

θα σε βαφτίσω όμορφο ανθάκι ηδονής

κι αν σκοτωθώ ξανάνθισε σε τούτη τη χαράδρα

κάντο για μένα αν μπορείς εσύ αφού πονείς

Ο πόλεμος που μαύρισε το χάδι το φυτίλι

τουμπάρισε τα πράγματα μια πένθιμη σιγή

απότομα σταμάτησε να γράφει το κονδύλι

αδέσποτη του δώρισε η τύχη μια βολή

Και το χαρτί του έγινε σταυρός σε εξωκλήσι

δυό λόγια ατελείωτα μολύβι καταγής

επέταξε και έφυγε εκείνο το μελίσσι

μικρή κοπέλα για καιρό τα μαύρα θα φορείς

ΜΙΜΗΣΧ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ