ΠΡΩΙΝΟ

Ήχος μικρός ο παφλασμός το κύμα που κοιμάται

γουλιά – γουλιά το ξύπνημα το φως σε χαιρετά

μια θάλασσα που δεν μιλά μονάχη της θυμάται  

δυο σύννεφα θολά

μια σκέψη όπου χάνεται στο βάθος ηρεμία

δυο αγγελούδια πέταξαν αόρατη μορφή

και συ που στέκεσαι εκεί στο νου σου τρικυμία

μια θέα σιωπή

τοπίο που δεν χάνεται σαν γράφεται στη μνήμη

το νόημα περίεργο το όνειρο θολό

και τον θυμό σου η αυγή απρόσκλητα να σβήνει

και συ ένα μωρό

γράψε με γράμματα νερού επάνω εις το κύμα

να τα διαβάσει ναυτικός γοργόνα που περνά

και να φυτρώσουν στο νερό δυό όμορφά σου κρίνα

με μύρο του νοτιά  

δώρο αυτό τι πρωινό ζωγράφος 'ναι η φύση

χωρίς σπουδή το τέλειο τα χρώματα μαβί

κι όμως η έκφραση αυτή εσένα θα ξυπνήσει

ετούτο το πρωί

μη προχωράς κράτα εκεί να σε χορτάσω κι άλλο

να φτιάξω μία ξόβεργα μαζί σου να πιαστώ

και να χορέψω στο γιαλό με σένα δίχως άλλον

ετούτον το χορό

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ