ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ

              

               

Ισιάδα ένα με τη γη η θάλασσα πλαγιάζει

μια πόλη που απλώνεται σε θάλασσα ρηχή

το κύμα της νανούρισμα το φύκι σαν φωλιάζει

της κάνει το χαμόγελο να μοιάζει μ’αρετή

Διαβάτη καλωσόρισε περπάτησε τη στράτα

κλείσε τα μάτια μύρισε αρμύρα του γιαλού

τ’ αγιόκλημα σαν άνθισε το μέσα σου παράτα

παλιές εικόνες ήρθανε απρόσκλητες στο νου

Σαν είδες το κοντόβραδο την κόκκινη τη δύση

μαρμάρωσες ψιθύρισες δυο λόγια θαυμασμού

το ακρογιάλι έδεσε ζωγράφισε η φύση

τα χρώματα ζωντάνεψαν τις σκέψεις μες στο νου

Πλακόστρωτο περπάτησες μονάχος στο σκοτάδι

ένας ρυθμός το βάδισμα ο ήχος στα γουλιά

σαν καλπασμός ακούστηκαν τα βήματα το βράδυ

κι ο γκιόνης σε χαιρέτησε με μια γλυκιά λαλιά

Ο θόρυβος το κύμα της τον ποιητή τον κάνει

να σκέφτεται παράξενα επάνω στο χαρτί

ο στίχος κλαίει μόνος του σαν γράφει το μελάνι

με νοσταλγία να βρεθεί εδώ απ’ την αρχή

Μια πόλη ένας ήρωας μια πόλη με αρμύρα

η αύρα σαν εφύσηξε παράθυρο ανοιχτό

κοχύλι χρωματίστηκε με σμάλτο η πορφύρα

κι νοσταλγία μ’έφερε εμέ στο λιακωτό

Θα ξαναζήσω τα παλιά χαρές κρυφτό και βόλους

με σκέψη πάλι θα σταθώ στα χρόνια τα παλιά

σ’αυτή τη πόλη έζησα και έπαιξα σε χώρους

ξυπόλητος με φίλους μου σε σάλτσινα ξερά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ