ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΕ

                                     Θανάσης Βέγγος  (1926-2011)     

               

Σαν τρεχαντήρι με καρδιά με κόντρα τη φουρτούνα

μία ζωή ταλαίπωρη και συ ένα παιδί

μένα κουπί να περπατάς σουλάτσο τη μαούνα

ζωή και όπου βγει

καλέ μου άνθρωπε εσύ κορνίζα η αγάπη

μες στη καρδιά το γέλιο σου χρυσάφι ακριβό

το τρέξιμο ακούραστο η δρασκελιά ζουλάπι

και συ στο σαγαπώ

μάστορας συ ακούραστος κουράζεις το κορμί σου

χτίζεις κερήθρα πέτρινη σαν μέλισσα εσύ

το μέλι σου παράδειγμα με δείγμα τη μορφή σου

μεγάλο συ παιδί

κοιτάς εδώ κοιτάς εκεί το γέλιο σου χαρά μας

παράθυρό σου ανοιχτό το φως φεγγοβολά

ο τύπος σου ευχάριστος σε θέλουμε κοντά μας

ψυχή σου που γελά

δίνεις δεν παίρνεις τη φορά χτίζεις ένα γεφύρι

το κάνεις δώρο με χαρά το μπράβο δεν ζητάς

είσαι ψυχή απέραντη θυμίζεις πανηγύρι

στα δύσκολα βουτάς

κι απ’ τη ζωή δεν ζήτησες να σου γελάσει λίγο

πολλές φορές σε ξέχασε τ’ αστέρι σου μικρό

και τους καρπούς που μάζευες απ’ το φτωχό τον τρύγο

τους πάντρευες μ’ ανθό

Θανάση Βέγγο, φίλε μου, άνθρωπε συ μεγάλε

αν είχαμε κι άλλους επτά η γη θα 'χε φτερά

και τα παιδιά θα χόρταιναν με γέλιο στο φινάλε

είσαι χρυσή καρδιά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ