Η ΒΡΟΧΗ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ

             

Θολός ορίζοντας θαρρώ μια νοσταλγία πέρα

θαμπές εικόνες στο μυαλό οι στάλες της βροχής

σαν δάκρυα στο πρόσωπο στεγνώνουν στον αέρα

φαντάσματα ψυχής

ψιλή βροχή σαν άρχισε μια καταχνιά αντάρα

πουλιά γαϊτες στη σειρά ακίνητα κοιτούν

πρασίνισε σαν άνθισε εκείνη πια η ξέρα

εικόνες ξεκινούν

αντρειωμένο πάλεμα κρατά να μη βουτάω

το βήμα μου μες στο νερό σαν κείθε περπατώ

εκστατικός ακίνητος το πέλαγος κοιτάω

κρατιέμαι μη πνιγώ

ρυάκι κάνει η βροχή ένα φτερό πετάει

ο ταχυδρόμος της βροχής τη λίμνη χαιρετά

φέρνει μαντάτο που ξυπνά τις μνήμες που βαστάει

γελά από ψηλά

άσπρο πουλί μη με κοιτάς περαστικός διαβάτης

κορμί σαν έχω ξέχνα το ο νους μου στα παλιά

ανασκαφή στο παρελθόν μικρός εγώ εργάτης

το σάλιο μια θηλιά

λείψανα σκέψεις τα παλιά σαν άχρωμα παιχνίδια

αραδιασμένα στη σειρά διαλέγω τη φορά

το τέλος είναι γνώριμο τα ίδια και τα ίδια

παρέα μοναξιά

ψιλή βροχή μη σταματάς σεντόνι που σκεπάζει

μια λίμνη όπου κρύβεται σαν γίνεται καημός

και ο δικός μου ο παλμός σαν ναυαγός βουλιάζει

τι όμορφος χορός

η σκέψη μου σταμάτησε το βήμα μου τρεκλίζει

λιώνω στεγνώνω στη βροχή σημάδι μες στη γη

και ο διαβάτης έφυγε χωρίς να φωσφορίζει

ξανά απ΄την αρχή

ΜΙΜΗΣ  Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ