ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΣΠΙΤΙ

Αγναντεύω με σκέψεις με εικόνες φευγάτες

και με λόγια χαμένα την εικόνα κερνώ

δύο λόγια που λένε είμαστε όλοι διαβάτες

το παλιό μου το σπίτι σαν το βλέπω πονώ.

Δυο σταγόνες που πέφτουν το στενό το χρυσίζουν

με λουλούδια με δώρα το παλιό το κερνώ

δακρυσμένα τα μάτια τη μορφή του ποτίζουν

μια ζωή που πονάει το στενό θα διαβώ.

Δύο χούφτες τα χέρια τεντωμένα ζητάω

προσευχή που ελπίζει με κερνάει πνοή

σκυθρωπό με αφήνει και δεν ξέρω που πάω

δακρυσμένα τα μάτια μια δροσιά την αυγή.

Ένας χρόνος δύο χρόνια μία σκέψη για κείνο

ένας γέρος ρωτάει πως θα γίνει παιδί

σαν η νύχτα τελειώνει το ποτήρι το πίνω

ένας ίσκιος απλώνει την παλιά τη μορφή.

Κάθε τόσο περνάει χαρακιά στη καρδιά μου

σαν ζευγάρι μιλάμε με το βλέμμα σκυφτό

σαν φυσά ο μαΐστρος ταραχή στα νερά μου

το φιλί του με πάθος κάθε τόσο ζητώ

Μια φωτιά που δεν καίει το φεγγάρι φευγάτο

τα πατήματα ψάχνω μες στο βούρκο πατώ

το σοκάκι μου βρίσκω χίλιες μνήμες γεμάτο

φαντασία οι μνήμες μη ρωτάς δεν θα πω

Ένας λύχνος που φέγγει μία φλόγα χορεύει

κι ο χρησμός όπου λέει μία μάχη κρατεί

κάποια σκέψη φευγάτη τη ζωή μου χαϊδεύει

γεια χαρά κοιμωμένη μια εικόνα θολή

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ