Η χαραυγή με θάμπωσε και έκλεισα τα μάτια
σκέψεις στο νου επέρασαν εικόνες που πονούν
σιγά – σιγά εμέτρησα εκείνα τα κομμάτια
οι κρόταφοι χτυπούν
φύκια ξερά στην αμμουδιά ασήμι με αλάτι
μία γυαλάδα ξεγελά και 'γω να καρτερώ
να δω ψαρά στην κουπαστή αγέραστο βαρκάκι
το σήμερα ξεχνώ
και συ αγέραστη κυρά κάθε φορά με πνίγεις
με φέρνεις πίσω στα παλιά θυμίζεις γηρατειά
παλιά βιβλία φυλαχτά με προσοχή ανοίγεις
τα ίδια τη φορά
ρηχά νερά απέραντα βαφτίζω αναμνήσεις
και χαρακώνω το εγώ το κάνω να πονά
χαμένα πρόσωπα θα πω ζητώ τις συναντήσεις
μες στα ρηχά νερά
και ο κακός μου εαυτός δεν μ’ αγαπά καθόλου
με σπρώχνει 'κείθε τη φορά γελά σαρκαστικά
μου παρατάσσει άκακα εικόνες του διαβόλου
ακόμα μια φορά
κι αυτός το άλλο μου εγώ που περπατά χαμένος
κάθε φορά τον συναντώ σκιά χωρίς μορφή
σε τόπο που εγνώρισα παράξενα ντυμένος
χρυσή μου εποχή
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου