ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΟΥ ΠΑΛΙΟ

Της σκέψης ακροβλάσταρο της γειτονιάς καμάρι

ό,τι κι αν κρύβεις μέσα σου με πείσμα το κρατάς

χρόνια και χρόνια τόσα πριν με τη δική σου χάρη

συναίσθημα κερνάς

Τα δυo σου τα παράθυρα που μένουνε κλεισμένα

πόσες φορές δεν άνοιξαν με λύπη με χαρά

η κουρασμένη σου κυρά τα μάτια τα κλαμένα

να δουν τη γειτονιά

Και το μπαλκόνι το μικρό που κει  ψηλά φωλιάζει

σιωπηλό εκράτησε το μυστικό κρυφό

σαν πασαρέλα στέκεται στον τοίχο που φωνάζει

κάποιον γλυκό σκοπό

Μπορεί να δείχνει άσχημο χωρίς αναλογίες

έχει μια γλύκα όμορφη κι ας είναι και μικρό

πόσες φορές δεν έγραψε δικές του ιστορίες

σε κείμενο κρυφό

Θα σου φυτέψω το κισσό εσέ να σ’αγκαλιάσει

για να σου κρύψει τη φθορά του χρόνου τα δεινά

και στα βαθιά σου γηρατειά εσένανε να φθάσει

σ’ αυτή τη γειτονιά  

Είναι μικρό να τόσο δα μπορείς να το σηκώσεις

και να το πάρεις αγκαλιά με μια απλοχεριά

σπιτάκι μου παλιό έλα να ξανανιώσεις

τα χρόνια τα παλιά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ