Η ΒΑΡΑΣΟΒΑ

Γυμνός ο βράχος γυάλισε σαν έπεσε αχτίδα

μια λεβεντιά γυμνόστηθη οι χαρακιές βαθιές

ημέρα που εκύλησε την ομορφιά σου είδα

με δάκρυ οι ματιές

βράχε το μπόι σαν κοιτώ μια σκέψη στο μυαλό μου

ζηλεύω τη σκληράδα σου κρατώ τη λεβεντιά

τρέμουν τα λόγια στο χαρτί μου φεύγει το στυλό μου

στην άγρια θωριά

μα σαν γελάς μία βαθιά ανάσα η πνοή μου

κλείνω τα μάτια ήρεμα ξαπλώνω σ’αγκαλιά

μια σιγουριά εγώ θα πω πως είσαι η ζωή μου

με φως και η βραδιά

είσαι της φύσης φύλακας τα μπράτσα σου τανάλιες

σαν σφίξει η παλάμη σου σημάδι στο κορμί

και οι κορφές που μέτρησα θυμίζουνε βεντάλιες  

Βαράσοβα σκληρή

Βασιλικό ανάστημα δεν δέχεσαι συγκρίσεις

είσαι η μία μάθε το στο χώρο σου τρανή

το χάδι σου όπου κερνάς μετρά τις συγκινήσεις

είσαι μια καλλονή

σπηλιές πηγάδια στο κορμί μία μαγεία τόση

αν σκαρφαλώσεις θε να δεις τη δύση θαυμαστή

το Μεσολόγγι να κρατά τα ιερά με γνώση

παράξενη μορφή

γυναίκα συ πολύτεκνη τριγύρω τα παιδιά σου

χωριά του κάμπου πινελιές συνθέτουν ομορφιά

Βαράσοβα βουνό εσύ έλα στα συγκαλά σου

πληρώνω ακριβά

κι όποιος κοντά σου θα σταθεί σαν ξόβεργα κολλάει

κάνει να φύγει δεν μπορεί αιχμάλωτος θα ζει

για πάντα προς το μέρος σου ο ξένος θα κοιτάει

δυο λόγια να σου πει

γερό κορμί αγέραστο στη ίδια πάντα θέση

ποιος μάστορας χαράκωσε τη σάρκα σου αυτή

είσαι σκαρί μοναδικό που πάντα θε ν’ αντέχει

αφού έχεις ψυχή

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ